Connect with us

Приказни

Сопругата на Тома Здравковиќ за филмот: Го оживеа, многу плачев, ми се вратија сите емоции (Видео)

Published

on

Сопругата на пејачот вели дека многу сцени будат емоции и спомени кои се уште не бледнеат. Таа во интервју за српски „Блиц“ се осврна и на деновите кога Тома бил болен, последните разговори и љубовта што ја имале.


Оставен без динар и убеден дека брзо ќе умре поради здравствени проблеми, Тома Здравковиќ прво побегнал во Америка, а потоа во декември 1974 година заминал во Канада. Таму ја запознал Гордана со која се оженил. Откако неговиот син Александар се родил во Торонто, кон крајот на 1978 година се вратил во Југославија со семејството и снимил нов албум. Неговата сапуница повторно ја проживеа оваа приказна преку филмот „Том“.

  • Како да се вратив 35, 40 години назад. А особено кон крајот на животот. Страшно. Како се да се вратило. Тоа се емоции кои се потиснати, но никогаш не се заборавени. Животот продолжува, но овој филм ги разбуди сите емоции. Нема зборови со кои можам да опишам како се чувствувам.

Дали Милан Мариќ на автентичен начин ги пренесе Том и неговиот лик?

  • Ова момче кое го глумеше, секоја чест за него. Немам замерка. Тој толку многу навлезе во неговиот карактер, душа, манири што е неверојатно. Кога се појавија сцените со него, не можев да поверувам. Не можам да издвојам некој конкретно. Милан го соблече изразот, говорот, очите. Сто проценти сè. Го препознав Том во него. Бев толку фасциниран што некој можеше толку да влезе во емоциите на некој што не го познаваше. Тоа значи дека тој е одличен актер и секоја негова чест.

Ве потресоа ли сцените?

  • Плачев. После тоа не ни спиев цела ноќ. Сето тоа ми се врати.

И вашиот лик се појавува накратко во филмот. Како ве маѓепса младата актерка Сања Марковиќ?

  • Таа е многу млада актерка, симпатична и ја заврши работата на вистински начин. Она што го направи, го направи точно.

Како беше Том?

  • Тома беше чуден, необјаснив, енигматичен. Барем за мене. Јас сум реалист. Јас го разбирав животот поинаку од него. Тоа беше книга што никој не ја прочита. Мислам дека во одреден момент не беше јасен сам на себе. Беше тешко да се запознае со Том. Малку зборуваше, секогаш требаше нешто да го прашаш, а одговорите му беа скудни – добро, да, добро, да … Како да запознаеш некој што одговара така? Знаев дека е пејач, ги слушав неговите песни, но не знаев лични работи. Тој штотуку почнуваше да си ја отвора душата кога го зафати болест. Потоа почна да зборува за тоа како се чувствува.

Како се справи со болеста?

  • Никогаш не можеше да се замисли дека е хендикепиран. Тој рече дека ако морам да останам без орган, нема да живеам. Сакам да живеам како што сакам, макар и година или две. Да не продолжеше да пие, можеби ќе беше жив. Но, за се придонесе и несреќата што ја имаше со автобусот. Потоа му беа отстранети бубрезите. Требаше да оди на дијализа и се тргна наопаку. Тој сакаше да живее. И до последниот ден не веруваше дека ќе умре. Неколку дена пред да умре, ми рече: „Те молам, ако ми се случи нешто, земи го детето и оди си одовде“. Таа година кога се вративме овде, мислам дека го живееше животот во потполност, без разлика на неговата болест. Беше целосно здрав десет години.

Вашата врска беше полна со поддршка. Го охрабрувавте во се, особено во болест. Колку беше заљубен во тебе?

  • Не знам дали беше заљубен, но ако имавме нешто посебно бевме. Таа и денес не обединува, без разлика што го нема. Немавме фатален занес.

За мене, Том никогаш не умре

Поминаа 30 години од смртта на Тома. Многумина велат дека времето ги лекува сите рани, но би се рекло дека тоа не е случај и со вас?

  • За мене, Том никогаш не умре. Не се видов себеси како останувам овде по неговата смрт. Секогаш кога доаѓам имам чувство дека се среќавам со него. Тоа е нешто што ме одржа во живот. И ова особено. Ќе ме држи до смрт. Ова сега ми е како повторно да се родив.

Нашиот син е истиот Том

Приказни

Тежок живот поминав, да не даде Господ вака на никој, не сакам да барам од луѓето и да буричкам по канти, колку ќе заработам толку – Тетка Ѓурѓа од Карпош (Видео)

Published

on

– Тежок живот поминав, да не даде Господ вака на никој, не сакам да барам од луѓето и да буричкам по канти, колку ќе заработам толку, понекогаш само за леб и сол, вака 91-годишната Баба Ѓурга го започнува своето сведоштво.

Продава цвеќе во Карпош, позади Лептокарија за да обезбеди храна за нејзе и нејзиното семејство. Нејзиниот сопруг 30 години е неподвижен а неодамна починала и една од нејзините три деца. Дополнителен проблем за Баба Ѓурга на целата мака е што пред еден месец спремајќи ги цвеќињата се лизнала и ја скршила раката.

Доколку се најдете во населба Карпош, позади Лептокарија, побарајте ја Баба Ѓурга и купете цвеќе, ако ништо повеќе барем за да ја поздравите оваа храбра жена која и покрај сите маки му се радува на животот и не се откажува.

https://fb.watch/mWGd9V91JX/?mibextid=Nif5oz

Continue Reading

Приказни

Емотивно сведочење на Ева: Јас сум била бебе, татко ми со ногата ја искршил вратата ја грабнал мајка ми и брзо се симнале од зградата која се нишала како брод …

Published

on

Денеска Скопје се сеќава на разузнавачкиот земјотрес од 1963 година, а сеќавањата за блиските загинати сеуште се меѓу скопјани кои и после 60 години се сеќаваат на катастрофата која не треба да се повтори.

Во тоа кобно утро, кога поголемиот дел од жителите беа во длабок сон, околу 1.100 жители никогаш не се разбудија, најмалку 3.000 беа повредени. Околу 200.000 лица останаа без покрив над главата. Оваа природна катастрофа е најголемата во македонската историја.

Старите скопјани и денес се сеќавањаат и раскажуваат за земјотресот.  Тие своите спомени ги раскажаа во групата Стари Скопјани.

ВИДЕО) Скопје тагува: 56 години од кобните 20 секунди на 26-ти јули 1963-та

Во едно од нив Светле Камџијаш раскажува дека таа е родена по земјотресот, но љубовта на нејзините родители започнала од овој трагичен момент. 

„Така започнала и љубовта на моите родители, додека “кампувале” на брегот на Вардар, во страв дека може да удри нов бран тресење“, раскажува Светле.

Таа го раскажува и искуството на нејзината мајка која грабнала бебето на вујко и (мојата братучетка) и летнала надвор, преку дворот на тогашна Комерцијална банка, право на брегот на Вардар. Бебето исто така осетило дека нешто страшно се случува и ја избербатило по ноќницата. Кога стасала и погледнала пред себе, кон Офицорскиот дом, веќе го немало. На негово место полека спласнувал густ облак жолта прав. 

Ева Јанчева Петрушевска била 8 – месечно бебе за време на земјотресот. 

„Јас сум била 8 ипол месечно бебе. Кога почнало силно да тресе татко ми со се корпата во која сум спиела прво ме земал мене и почнал силно да вика по мајка ми ( која била тие мигови во тоалетот) веднаш да трча по него. Се симнал татко ми од зградата додека уште тресело, а мајка ми ја немало се уште. Ме оставил татко ми на некои соседи да ме причуваат и во дел од минута ( на првиот спрат ) повторно се качил горе. Зградата се лулала како брод на немирно море. Вратата од тоалетот се заглавила, бољерот паднал , а мајка ми така чучната со рацете над глава мислела дека тоа се нејзините последни мигови од животот. Татко ми со ногата ја искршил вратата ја грабнал мајка ми и брзо се симнале долу“, раскажува Ева. 

Веста за земјотресот многу брзо се раширила во регионот, а потресот се почувствувал и во соседните земји. За едно вакво искуство раскажува Билјана Топко која во тој период живеела во Метохија. Таа раскажува дека во време на земјотресот имала 6 години.

Паметам дека татко ми ме извлече од кревет, зборувајќи ми дека станува збор за земјотрес. Ми кажа дека е силен потрес, кој најверојатно се случил во Скопје. После неколку денови слушнавме дека докторката Љубинка од Скопје загинала во земјотресот. Потоа уште долг период, моите родители од платата одвојуваа средства за солидарниот фонд формирана за таа намена„, раскажува Билјана.

Своето искуство со земјотресот го раскажува и Велјанка Пандиловска.

Осетот на тресење беше језив, а сите избегавме надвор по скалите кои беа одвоени од зградата. Сите бевме избезумени. Во тој момент јас тргнав кон старата воена болница која не беше многу далеку од нас. Во непосредна близина на болницата имаше фурна, за жал тоа утро загинаа сите кои чекале за леб во тој момент. Лоша слика, луѓе голи и со пижами…секој земал по некое ќебе со себе“, раскажува Велјанка.

Мимоза Вујошевиќ раскажува за еден дел од нејзиното сеќавање по земјотресот. Првиот момент е куче кое цвилело само и напуштено во зграда која половина била срушена, а за вториот момент вели:  

Целиот град го поминавме пешки за да стигнеме до зградата во која требаше да се преселиме, тоа беше познатата 13-ка во Карпош, зградата беше срамнета со земја и никој немаше жив. Сите плачевме гушнати, но никогаш нема да дознаам дали од тага за погинатите или од среќа што останавме живи, заклучува Мимоза.

По земјотресот градот почнал да се гради според модерните проекти на Јапонецот Кензо Танте и на Адолф Циборовски. Старата Железничка Станица денес е „Музеј на Град Скопје“ и преставува симбол на големиот земјотрес.Часовникот на станицата е засекогаш сопрен на фаталните пет часот и седумнаест минути.

Скопје после 58 години е модерна метропола, но скопјани никогаш нема да ги избришат сеќавањата за тој кобен ден. Борко Зафировски кој денеска се сеќава на сликата која зад себе оставил катастрофалниот земјотрес за тв 24 вели дека на свои 14 години заедно со група граѓани и свои соученици помагал во градењето на хангарите каде сега е изградена гиманзијата Јосип Броз Тито.

Зафировски вели дека биле потребни денови за луѓето да се вратат во своите домови, се спиело под ведро небо и во шатори, а неговото семјество сместило повеќе фамилии во нивната куќа која делумно била оштетена.

Секоја година скопјани со едниствена порака никогаш да не се повтори таква трагедија..а Борко Зафировски вели:

Да продолжиме да го развиваме Скопје со ентузијазмот со кој беше обновуван од рушевините, напиша денеска и претседателот Стево Пендаровски на својот фејсбук профил. 

Домашни и странски делегации пак денеска положија цвеќе пред споменикот на заганатите во скопскиот земјотрес во 1963- та.

Continue Reading

Приказни

Хит фотка: Штотуку родено бебе се насмеало кога го видело својот татко

Published

on

Раѓањето на детето е посебен момент за секој родител, а многумина токму поради тоа ги прават првите фотографии од бебето уште во породилната сала.

Така родителите на преслаткото девојче Антонела успеале да направат навистина посебна фотографија само неколку моменти по нејзиното раѓање.

Имено, штотуку роденото девојче му се насмеало на својот татко, а фотографијата од преслаткиот момент расположи многумина. Мајката Тарсила Роса Кордеиро е убедена дека малата Антонела го препознала гласот на својот татко кој во текот на бременоста секојдневно разговарал со неа.

„Кога се роди, ја ставија во моите прегратки да спие. Но, штом нејзиниот татко ѝ се обрати, таа ги отвори очите и се насмевна“, раскажала мајката.

„Секогаш ѝ велеше дека многу ја сака. Наутро ѝ посакуваше добро утро, а навечер ѝ велеше „добра ноќ“. Ме галеше по стомакот и ѝ зборуваше. И штом се роди, ја повтори реченицата која ѝ ја кажуваше кога доаѓаше од работа – ‘еј бебе, тато пристигна’“, додала Тарсила.

Таткото Флавио Диего Вилела вели дека се чувствувал прекрасно кога неговата ќерка му се насмеала.

„Мислев дека знам што е вистинска љубов, но немав поим додека не ја здогледав таа најискрена насмевка на светот“, порачал тој.

Continue Reading
Advertisement
Advertisement

Трендинг

Copyright © 2021 Булевар.мк