Кога Пресвета Дева Марија наполни три години од раѓањето, нејзините свети родители Јоаким и Ана ја доведоа од Назарет во Јерусалим, за да ја предадат, според своето ветување, на служба на Бога. Од Назарет до Јерусалим има три дена пат, но одеа на богоугодно дело и патот не им беше тежок. Се собраа и мнозина роднини на Јоаким и Ана за да земат учество во таа свеченост, во којашто невидливо учествуваа и Ангелите Божји.

Напред одеа девиците со запалени свеќи во рацете, потоа Пресветата Дева, водена од едната страна од Јоаким, а од другата од Ана. Беше украсена со царска благолепна облека и со украси, како што ѝ прилега на царска ќерка, на невеста Божја. Зад нив одеа многубројни роднини и пријатели, сите со запалени свеќи.

Пред храмот имаше петнаесет скалила. Родителите ја кренаа Девата на првото скалило, а таа тогаш сама брзо се искачи на врвот, каде што ја дочека првосвештеникот Захарија, таткото на свети Јован Претеча. Кога првосвештеникот ја зеде за рака, ја воведе не само во храмот туку и во Светињата на Светињите, каде што никој никогаш не влегуваше, освен архијерејот. Свети Теофилакт Охридски вели дека Захарија бил „вон себе и обземен од Бога“ кога ја воведувал Дева во најсветото место во храмот, зад втората завеса, поинаку не би можела да се објасни оваа постапка. Во онаа прилика родителите на Дева Марија според Законот, Му принесоа жртви на Бога примија благослов од свештеникот и се вратија дома, а Пресветата Дева остана при храмот. Таа пребиваше во храмот цели девет години.

Родителите ја посетуваа често додека беа живи, особено блажената Ана. А кога нејзините родители беа повикани да се претстават кај Бога, Пресветата Дева остана сираче и не сакаше до нејзина смртта да се оддалечува од храмот ниту да стапи во брак. Бидејќи тоа беше спротивно на Законот и на обичајот во Израилот, кога наврши дванаесет години му ја дадоа на Јосиф, нејзиниот роднина од Назарет, за во вид на свршеница да живее со него во девственост и привидно да го задоволи Законот.

Зашто во тоа време не се знаеше во Израилот девојките да се заветуваат на девственост до крајот на животот. Пресвета Дева Марија беше прва таква доживотно заветувана девојка и неа потоа ја следеа незнајно мнозинство девственици и девственички.

Патријарх Цариградски. Роден е во Антиохија, во 354 година, од татко Секунд, војвода, и мајка Антуса. Изучувајќи ја грчката философија, Јован се згнаси од грчкото незнабоштво и ја усвои христијанската вера како единствена и целосна вистина. Крштение прими од Мелетиј, патријархот Антиохиски, а потоа примија Крштение и неговите родители. По смртта на родителите се замонаши и почна строго да се подвизува. Тогаш ја напиша книгата „За свештенството“ и тогаш му се јавија светите апостоли Петар и Јован и му прорекоа голема служба, голема благодат, но и големо страдање.

Кога требаше да биде посветен за свештеник, се јави ангел Божји: истовремено и на патријархот Флавијан (после Мелетиј) и на самиот Јован. А кога патријархот го ракополагаше, сите видоа светол бел гулаб над Јовановата глава. Прославен заради мудроста, подвигот, и словото со голема власт, беше избран по желба на царот Аркадиј за патријарх Цариградски. Шест години управуваше со Црквата како патријарх со неспоредлива мудрост и ревност. Испрати незнабожечки мисионери кај Келтите и кај Скитите, ја сотре симонијата во Црквата симнувајќи мнозина епископи-симонисти; ја рашири милосрдната дејност на Црквата; напиша посебен чин на светата Литургија; ги посрами еретиците; ја изобличи царицата Евдоксија; Светото Писмо го протолкува со својот златен ум и јазик, на Црквата ѝ остави многу скапоцени книги со неговите беседи

. Народот го прослави, завидливците го замразија, царицата двапати го испрати во прогонство. Во прогонство помина три години и се упокои на Крстовден, 14 септември, 407 година, во местото Коман во Ерменија. Пред смртта, повторно му се јавија апостолите Јован и Петар, а и светиот маченик Василиск (се слави на 22 мај), во чијашто црква ја прими светата Причест. „Слава Му на Бога за сè!“, беа неговите последни зборови и со тие зборови душата на златоустиот патријарх замина во Рајот. Од моштите на свети Јован Златоуст главата почива во манастирот Ватопед на Света Гора, а телото во Цариград.

Низ историјата, постојат многу легенди за моќта на Света Петка. Светицата која народот уште ја нарекува и Мајка Параскева помага во неволја и штити од болести, но и ги опоменува оние кои грешат.

Секојдневно пристигнуваат неколку чудотворни сведоштва, а ова привлече најмногу внимание во јавноста.

Офицер на ЈНА и член на тогаш неприкосновената партија бил пронајден на колена на подот на белградска капела во карпата под sидовите на тврдината Калемегдан, посветена на Света Петка. Кога еден од верниците го прашал како тој, како воен човек, толку слободно ги изразува своите верски чувства и покрај тоа што Партијата му забрани да го стори тоа, тој одговорил: „Оваа црква ми го спаси животот“.

„За време на Втората светска војна бев нападнат од германска патрола и ме бркаа полициски кучиња што ми беа зад петици. Спасот го побарав во оваа пештера – црква која во тоа време немаше ниту врата што може да ме заштити од кучињата. Трчајќи во црквата, очекував да влезат кучињата и да ме растргнат пред да пристигне патролата. Сепак, кучињата пристигнаа и лаеа, но не влегоа преку прагот.

Потоа пристигнаа полицајците и едниот влезе внатре со пиштол и со батерија. Во тој момент, пред мене се појави жена во црна наметка и стоејќи пред мене ја рашири за да ме покрие. Војникот со батеријата осветлуваше низ целата црква, но не ме виде. Бев невидлив за него!“.

Војниците продолжиле понатаму, а жената во црно исчезнала.

„По два часа собрав храброст да ја напуштам капелата, не знаејќи дали оние што ме прогонуваа се во близина, не знаејќи дали непријателот е во близина, но знаев дека имам заштитничка која е со мене, па имав храброст. Подоцна, дознав дека оваа црква е посветена на Света Петка. Погледнувајќи ја иконата, видов дека е облечена во црно и затоа ја препознав. Таа ми го спаси животот, па затоа доаѓам тука да и се заблагодарам“.