Connect with us

Приказни

Немаш ли 500 евра за во плико, не си печен да бидеш кум

Published

on

Пред неколку години, пријател од друштвото нè замоли да му бидеме кумови. Ние, секако веднаш прифативме. Сепак, чест е да бидеш некому кум, нели?

На прашањето што би можеле да им подариме на нашите кумашини за свадба, добив најразлични сугестии од околината, а најбизарниот предлог беше дека можеме да им партиципираме со одредена сума на пари за некое егзотично патување за медениот месец.

На моето, очигледно наивно и глупаво прашање колку треба да изнесува таа партиципација за егзотичново патување, добив одговор како од пушка – па минимум 500 евра, проследено со гримаса која кажуваше – „Толку ли си смотана па и ти што не ја знаеш тарифата за кумството“ и „Дај не биди скржава, зошто си ма таква?“

Тука следува стандардното – а ти што си побара да ти дадат? Пари или подарок? Пред да успеам да изустам дека не сум побарала ништо и евентуално ако ме прашаат тоа ќе биде некој скромен и симболичен подарок, почнаа да се даваат предлози од типот на скапи чанти, парфеми, накит и уште поскапи часовници.

Сите се знаеме горе-долу што луѓе сме, колку пари заработуваме, па моето прашање е до кога планираме да глумиме лудило и кому упорно се покажуваме и докажуваме со овие мегаломански дарувања?

Дијагнозата ја имаме, ние сме лудаци кои очигледно немаат поим каде живеат и со какви суми располагаат месечно. Да дадеш некому подарок од 500 евра, според мене треба да заработуваш 3 пати повеќе од тоа, а не 3 пати помалку.

Каде сме слепци кои одвај врзуваат крај со крај, па уште и самите си наметнуваме некои неверојатно високи стандарди кога станува збор за вакви работи. И од страв и срам што ќе кажат другите околу нас во состојба сме да мизеруваме и година дена, да сме на леб и маргарин секој ден, ама да се покажеме како најдобрите и најдарежливите кумови.

Па да е само подарокот од кумовите… каде се сите други ситници? Тортата, бонбоните, црквата, материјалот, прасето, лепењето пари на музиката, сите традиционални утврдени и додадени помодарски правила на денешниве свадби? Па нели треба да се дотераш, да се стокмиш, кума ли си, што ли си… глава да те фркне. Ако не си при пари, а имаш огромна желба да кумуваш некому или некој те кани да му бидеш кум, излегува дека не можеш да ја прифатиш улогата поради финансиски причини, што е вистински тажно.

Многумина па гледаат некаков бизнис во сето ова. Намерно калкулираат кој да им биде кум или пак старосватица, бирајќи ги врз основа на нивниот паричен капацитет, што е уште пожално. Во каков свет живееме, едни со други ќе се изедеме. Ние сме земја со апсолутно најниски примања и убедливо најскап вкус за подароци.

За среќа, и моите кумови и моите кумашини се скромни луѓе, цврсто прилепени на земјата. Ниту ние побаравме некој екстравагантен подарок, ниту пак тие посакаа брендирани часовници, скапи мобилни телефони, козметички препарати колку една просечна плата, итн.

Тоа се луѓе со усул, со домашно воспитување кои не ги гледаат работите низ призмата на парите. Поважно беше да се провеселиме и вистински да уживаме во убавиот ден кој се памети вечно.

Никој нема да памети каков подарок сте однеле за неколку години. Моите одвај може да се сетат што им подарил кумот. Но, точно се сеќаваат колку се веселеле на свадбата и како се дружеле и сè уште се дружат години подоцна.

Важна е честа, почитувањето, дружбата, колку многу некој се радувал за вас и вашата љубов и ви ја благословил. Толку многу работи се поважни од глупавиот подарок од кумовите или оној за возврат од кумашините.

Никој не го прераскажува фамозниот подарок. Се прераскажуваат смешни приказни и анегдоти, се испишуваат спомени и ќе дојде денот кога тие ќе ти бидат најубавиот и најскапиот подарок од овој живот и ќе те топлат тогаш кога ниту едно друго материјално предметче нема да умее да го направи тоа.

Извор: https://pindzur.co/2019/10/01/немаш-ли-500-евра-за-во-плико-не-си-печен-да/?fbclid=IwAR1K6BdcDplA-NXLc_gBwVviIj16p9BtwYsmQg1AbWc9k0tMYkzKG98cN_Y

Приказни

Тежок живот поминав, да не даде Господ вака на никој, не сакам да барам од луѓето и да буричкам по канти, колку ќе заработам толку – Тетка Ѓурѓа од Карпош (Видео)

Published

on

– Тежок живот поминав, да не даде Господ вака на никој, не сакам да барам од луѓето и да буричкам по канти, колку ќе заработам толку, понекогаш само за леб и сол, вака 91-годишната Баба Ѓурга го започнува своето сведоштво.

Продава цвеќе во Карпош, позади Лептокарија за да обезбеди храна за нејзе и нејзиното семејство. Нејзиниот сопруг 30 години е неподвижен а неодамна починала и една од нејзините три деца. Дополнителен проблем за Баба Ѓурга на целата мака е што пред еден месец спремајќи ги цвеќињата се лизнала и ја скршила раката.

Доколку се најдете во населба Карпош, позади Лептокарија, побарајте ја Баба Ѓурга и купете цвеќе, ако ништо повеќе барем за да ја поздравите оваа храбра жена која и покрај сите маки му се радува на животот и не се откажува.

https://fb.watch/mWGd9V91JX/?mibextid=Nif5oz

Continue Reading

Приказни

Емотивно сведочење на Ева: Јас сум била бебе, татко ми со ногата ја искршил вратата ја грабнал мајка ми и брзо се симнале од зградата која се нишала како брод …

Published

on

Денеска Скопје се сеќава на разузнавачкиот земјотрес од 1963 година, а сеќавањата за блиските загинати сеуште се меѓу скопјани кои и после 60 години се сеќаваат на катастрофата која не треба да се повтори.

Во тоа кобно утро, кога поголемиот дел од жителите беа во длабок сон, околу 1.100 жители никогаш не се разбудија, најмалку 3.000 беа повредени. Околу 200.000 лица останаа без покрив над главата. Оваа природна катастрофа е најголемата во македонската историја.

Старите скопјани и денес се сеќавањаат и раскажуваат за земјотресот.  Тие своите спомени ги раскажаа во групата Стари Скопјани.

ВИДЕО) Скопје тагува: 56 години од кобните 20 секунди на 26-ти јули 1963-та

Во едно од нив Светле Камџијаш раскажува дека таа е родена по земјотресот, но љубовта на нејзините родители започнала од овој трагичен момент. 

„Така започнала и љубовта на моите родители, додека “кампувале” на брегот на Вардар, во страв дека може да удри нов бран тресење“, раскажува Светле.

Таа го раскажува и искуството на нејзината мајка која грабнала бебето на вујко и (мојата братучетка) и летнала надвор, преку дворот на тогашна Комерцијална банка, право на брегот на Вардар. Бебето исто така осетило дека нешто страшно се случува и ја избербатило по ноќницата. Кога стасала и погледнала пред себе, кон Офицорскиот дом, веќе го немало. На негово место полека спласнувал густ облак жолта прав. 

Ева Јанчева Петрушевска била 8 – месечно бебе за време на земјотресот. 

„Јас сум била 8 ипол месечно бебе. Кога почнало силно да тресе татко ми со се корпата во која сум спиела прво ме земал мене и почнал силно да вика по мајка ми ( која била тие мигови во тоалетот) веднаш да трча по него. Се симнал татко ми од зградата додека уште тресело, а мајка ми ја немало се уште. Ме оставил татко ми на некои соседи да ме причуваат и во дел од минута ( на првиот спрат ) повторно се качил горе. Зградата се лулала како брод на немирно море. Вратата од тоалетот се заглавила, бољерот паднал , а мајка ми така чучната со рацете над глава мислела дека тоа се нејзините последни мигови од животот. Татко ми со ногата ја искршил вратата ја грабнал мајка ми и брзо се симнале долу“, раскажува Ева. 

Веста за земјотресот многу брзо се раширила во регионот, а потресот се почувствувал и во соседните земји. За едно вакво искуство раскажува Билјана Топко која во тој период живеела во Метохија. Таа раскажува дека во време на земјотресот имала 6 години.

Паметам дека татко ми ме извлече од кревет, зборувајќи ми дека станува збор за земјотрес. Ми кажа дека е силен потрес, кој најверојатно се случил во Скопје. После неколку денови слушнавме дека докторката Љубинка од Скопје загинала во земјотресот. Потоа уште долг период, моите родители од платата одвојуваа средства за солидарниот фонд формирана за таа намена„, раскажува Билјана.

Своето искуство со земјотресот го раскажува и Велјанка Пандиловска.

Осетот на тресење беше језив, а сите избегавме надвор по скалите кои беа одвоени од зградата. Сите бевме избезумени. Во тој момент јас тргнав кон старата воена болница која не беше многу далеку од нас. Во непосредна близина на болницата имаше фурна, за жал тоа утро загинаа сите кои чекале за леб во тој момент. Лоша слика, луѓе голи и со пижами…секој земал по некое ќебе со себе“, раскажува Велјанка.

Мимоза Вујошевиќ раскажува за еден дел од нејзиното сеќавање по земјотресот. Првиот момент е куче кое цвилело само и напуштено во зграда која половина била срушена, а за вториот момент вели:  

Целиот град го поминавме пешки за да стигнеме до зградата во која требаше да се преселиме, тоа беше познатата 13-ка во Карпош, зградата беше срамнета со земја и никој немаше жив. Сите плачевме гушнати, но никогаш нема да дознаам дали од тага за погинатите или од среќа што останавме живи, заклучува Мимоза.

По земјотресот градот почнал да се гради според модерните проекти на Јапонецот Кензо Танте и на Адолф Циборовски. Старата Железничка Станица денес е „Музеј на Град Скопје“ и преставува симбол на големиот земјотрес.Часовникот на станицата е засекогаш сопрен на фаталните пет часот и седумнаест минути.

Скопје после 58 години е модерна метропола, но скопјани никогаш нема да ги избришат сеќавањата за тој кобен ден. Борко Зафировски кој денеска се сеќава на сликата која зад себе оставил катастрофалниот земјотрес за тв 24 вели дека на свои 14 години заедно со група граѓани и свои соученици помагал во градењето на хангарите каде сега е изградена гиманзијата Јосип Броз Тито.

Зафировски вели дека биле потребни денови за луѓето да се вратат во своите домови, се спиело под ведро небо и во шатори, а неговото семјество сместило повеќе фамилии во нивната куќа која делумно била оштетена.

Секоја година скопјани со едниствена порака никогаш да не се повтори таква трагедија..а Борко Зафировски вели:

Да продолжиме да го развиваме Скопје со ентузијазмот со кој беше обновуван од рушевините, напиша денеска и претседателот Стево Пендаровски на својот фејсбук профил. 

Домашни и странски делегации пак денеска положија цвеќе пред споменикот на заганатите во скопскиот земјотрес во 1963- та.

Continue Reading

Приказни

Хит фотка: Штотуку родено бебе се насмеало кога го видело својот татко

Published

on

Раѓањето на детето е посебен момент за секој родител, а многумина токму поради тоа ги прават првите фотографии од бебето уште во породилната сала.

Така родителите на преслаткото девојче Антонела успеале да направат навистина посебна фотографија само неколку моменти по нејзиното раѓање.

Имено, штотуку роденото девојче му се насмеало на својот татко, а фотографијата од преслаткиот момент расположи многумина. Мајката Тарсила Роса Кордеиро е убедена дека малата Антонела го препознала гласот на својот татко кој во текот на бременоста секојдневно разговарал со неа.

„Кога се роди, ја ставија во моите прегратки да спие. Но, штом нејзиниот татко ѝ се обрати, таа ги отвори очите и се насмевна“, раскажала мајката.

„Секогаш ѝ велеше дека многу ја сака. Наутро ѝ посакуваше добро утро, а навечер ѝ велеше „добра ноќ“. Ме галеше по стомакот и ѝ зборуваше. И штом се роди, ја повтори реченицата која ѝ ја кажуваше кога доаѓаше од работа – ‘еј бебе, тато пристигна’“, додала Тарсила.

Таткото Флавио Диего Вилела вели дека се чувствувал прекрасно кога неговата ќерка му се насмеала.

„Мислев дека знам што е вистинска љубов, но немав поим додека не ја здогледав таа најискрена насмевка на светот“, порачал тој.

Continue Reading
Advertisement
Advertisement

Трендинг

Copyright © 2021 Булевар.мк