Писателката Лела Милосавjeевиќ на смешен начин ја раскажа приказната за најголемото проклетство на брачните парови – социјалните мрежи. Што се случува кога ќе потонеме во брачна монотонија и ќе побараме забава на Интернет? Постојат многу можни сценарија, а едно од нив е на интернет да го пронајдеме она од што бегаме дома.

Токму тоа им се случи на јунаците во приказните на Лела, која ви ја пренесуваме во целост:

– Јас и мојот Жика сме во брак триесет години. Се сакавме и се почитувавме едни со други, гледавме и воспитувавме деца. Веќе имаме над педесет години, како и повеќето во брак, некогаш беше убаво, понекогаш мислевме дека може и подобро. Децата пораснаа, Жика остана без работа, имаше некаква апатија во нашата куќа и меѓу луѓето. Се помалку луѓе доаѓаат кај нас на кафе, а ние ретко одиме каде било. Децата тргнаа по свој пат, во потрага по работа и живот. Ние бевме осамени и молчевме.

Од скоро, Жика го отвори Фејсбук, најде пријатели од војска и некои наши стари пријатели кои заминаа низ светот, малку разменуваа пораки со нив и го пополнуваа сободното време. Значи, кога ќе се вратам од работа, готвам ручек и правам сè низ домот, таман малку да поразговарамесамо, но мојот Жика гледа во телефон и не зборува, исто како денешните деца.

Решив да ја следам ситуацијата, па затоа и самата креирав профил на Фејсбук. Ставив слика на убава жена, а потоа додадов уште неколку фотографии на трева, на плажа, фотографирани од подалеку, само за да се види фигурата. И давам име, пишувам дека живее во близина и му испраќам на Жики барање. Жика ме прифати како пријател, па како вистински господин ми испрати порака да ме поздрави. Рака на срце, Жика секогаш беше добар домаќин и ги сакаше гостите кои доаѓаа кај нас.

Тогаш за прв пат слушнав дека мојот Жика сака здрав живот, сериозна музика, и тој исто така рече дека сака книги, но не стига да ги чита. Можам да се заколнам дека Жика сака печење и сарма, дека се гади од фитнес и житарици, а за книги не сакам ниту да зборувам.
Но, ја прифатив играта и му дадов комплимент и споменав дека денес има помалку и помалку вистински господа. Потоа тој детално ми опиша колку е совршен.

По неколку дена, го прашав Жика дали неговата сопруга е воодушевена што има токму таков маж, а тој ми одговори дека нема сопруга, и дека го напуштила од овој свет пред 2 години.

Кога го прочитав тоа, сакав да одам во собата, каде што тој седеше и сакав само да му направам нешто лошо, но некако се воздржав. Кога ми кажа како се грижи за децата, како тој прави сè околу куќата,ќе ми паднеше жал, што го напуштив.

Бидејќи подолго време никој не го интересираше како сум и што правам сега решив детално да му напишам на Жика. Кога ќе ми дојде да се пожалам некому, одам во мојата соба, легнувам и му пишувам на сопругот кој се наоѓа во дневната соба. И имаше денови кога попладне седевме на двата краја од поставената гарнитура и се допишувавме. Јас и сопругот. Понекогаш толку многу ми се допаѓаше Жика, што заборавив дека живеам со него триесет години. Понекогашго прашував дали неговата сопруга беше убава.

Беше, болно пишуваше Жика.

Деновите минуваат, а јас чекам пораки од Жика и кога ќе пристигнат сум сресреќна. Почнавме да се криеме околу куќата и да се допишуваме. Мислам, кој е луд овде? И јас дури и не знам што да правам.

Треба ли да му пуштам класична музика и да му подготвам овесна каша за ручек, кога веќе му се допаѓа? Ако продолжиме вака, ќе закажеме состанок.