Во турскиот град Јуксекова, 12-годишната Еслем Текер стана жртва на глутница кучиња скитници додека минувала низ ливада во близина на својот дом. Девојчето, кое штотуку го добило свидетелството од училиштето, било брутално нападнато додека се упатувало кон библиотеката.

Очевидци сведочат дека нападот бил ненадеен и брутален. Жителите на околните куќи се обиделе да ѝ помогнат, но повредите биле фатални. Брзата интервенција на локалното население и лекарите не успеала да го спаси животот на девојчето.

Реакции и мерки

Жителите на Хаќари, веќе загрижени за проблемот со кучињата скитници, изразија гнев кон локалните власти поради игнорирањето на нивните предупредувања. „Ова можеше да биде спречено,“ изјави еден од мештаните.

Инцидентот привлече внимание и на државните функционери. Министерот за земјоделство и шумарство, Ибрахим Џумакли, вети итно решавање на проблемот:

„Неприфатливо е децата да бидат жртви на негрижата. Ова прашање ќе го решиме согласно законот.“

Последици

По трагедијата, надлежните започнаа акција за собирање на кучињата скитници. Повеќе од 20 кучиња се пренесени во засолниште, но жителите веруваат дека мерките доаѓаат предоцна. Оваа трагедија го отвори прашањето за безбедноста и одговорноста на властите кон граѓаните.

Извор: 24инфо.мк

„Едвај чекам да дојдеш. Овде е страшно, невработеноста е голема, Канаѓаните се сите лажни со изнудена насмевка. „Но, едвај чекам да дојдеш“, рече во еден здив нашата кума кога дозна дека сме добиле виза.

Една од најдобрите студенти на Технолошко-техничкиот факултет, таа никогаш не најде работа во својата област, делумно поради „ужасните и принудени“ Канаѓани, делумно поради недостатокот на желба да се прилагоди, да научи да се насмевнува, да молчи кога нејзе нешто не и се допаѓа, а да даде комплимент кога нешто и се допаѓа.

Со текот на времето ноќниот „бакши“  го изгубил својот сјај и животот во Торонто станал невозможен за кумата, па кумата си заминала.

На сите им беше чудно кога одев по улицата, околу 20 блока, и барав работа во секоја продавница и ресторан. Беа дадени коментари: „Што ти треба?“, „Само тебе те чекаат“ и слично. Слични коментари добивме и во Белград пред да заминеме: „Само ти им требаш“.

Меѓутоа, локалните власти помагаат со заеми за да се заврши училиштето, а барањето работа обично завршува со плод. Прилагодувањето на културните норми дава резултати, покачувања и унапредувања, а напорната работа од самиот почеток се исплати. Сепак, човек се прашува – дали сето тоа вредеше?

Ние сме странци во Канада, без разлика дали имаме куќа или немаме, дали имаме заштеда или не. Децата ни се Канаѓани и кога ќе им понудат да студираат во Србија, велат дека тоа е чекор наназад, нели? Аргументот е многу солиден, но сепак Канада е меѓу првите земји во однос на квалитетот на сè.

Во Канада, кога детето оди кај училишен психолог, родителот нема да слушне ништо за тоа освен ако детето не го каже тоа. Во Канада, кога владата вели: „Не препорачуваме патување“, т.е. Патувајте само ако апсолутно морате. Канаѓаните слушаат и не разбираат ако им кажете дека тоа е само препорака, дека тоа не е наредба и дека не мора да ја почитуваат.“

И ние сме странци во Србија. Нашите мисли се обликуваат на поинаков начин. Не разбираме зошто во службена зграда што е платена со пари од даночните обврзници може да се влезе само со долги панталони, затоа што, како, не ги почитуваме институциите. А институциите кои, патем речено, се таму само заради нас, не не почитуваат.

Тогаш гледаме дека и нашите пријатели во Србија мислат дека така треба да биде. Не разбираме зошто сите постојано се расправаат, зошто нема културна дискусија во јавноста.

Канаѓаните ги сакаат сите додека не дојде редот да го покажат тоа преку акции. Сите овде ќе ви кажат дека те сакаат или дека ти се добри пријатели, но не барај од нив да ти помогнат да го носиш каучот на вториот кат од куќата. Ќе те гледаат чудно затоа што некому не му плаќаш за тоа.

Сите знаат дека датумите се планираат со недели однапред, растојанијата се огромни, само Торонто е со дијаметар од околу 40 километри. Освен ако не сте доволно среќни што и вашиот најблизок сосед е пријател.

И така поминаа 30 години, некои се вратија, некои станаа вистински Канаѓани, а некои, веројатно мнозинството, станаа луѓе без татковина. Не можам повеќе да ја поднесам зимата. Ангажирав адвокати за да ми договорат виза за Панама.

Станав Панамец, но повеќе за тоа друг пат.Текстот е целосно преземен од Политика.рс

Министерот за внатрешни работи, Панче Тошковски, во тв гостување неодамна, беше запрашан како се чувствувал кога го видел Сашо Мијалков со луксузно возило во Монте Карло.

„Што да ви кажам сега јас?“, рече тој, додавајќи дека се чувствувал како и секој македонски граѓанин разочарано. Погледнете тука што вели тој.