Многу лесно нас губитниците нѐ навикнаа на новиот демократски дострел, кој ни го начучулија македонските послушници на Калето… дозволувајќи да ни висат над глава како претсмртно видение. Нѐ научија да бидеме дури и благодарни, што малку по малку, за дваесетина години сосема нѐ развластија и одменаа од сите државни институции, за да не се мачиме… ама, да бидеме и задоволни што им слугуваме за да нема меѓунационални немири, не дај боже и војна!, од која не се откажале.

Што очекувате бре, Македонци – опозициони пратеници и на какво добро сѐ уште се надевате од арисаниот терорист Џафери? – слезен од планина, каде беше се искачил, малеее искачил!, не за да брка мечки по Шара, или на некоја полјана да ги потврди своите пеливански вештини, туку како борец за човекови права со нож во рака, да тетовира по кожите на Македонците… на грбот да им го испишува знакот „УЧК“… да им ги сече пенисите на масакрираните бранители и да им ги набива во скоченетите усти… Очекувате да се промени?

И во рамнина исто како во горнината од која слезе, неговата нарав и здивениот лик му останаа исти, а мисловните комбинации кои не ги крие само му се згуснуваат, стеснувајќи му ја растреперената свест до курцшлус. Тој во себе носи ѓаволско послание на кое се ветил и штом му се препуштивте на неговите, за вас познати виденија, не барајте од него законски да постапи, да го удоволи нашето право на референдум кое се коси со неговиот личен став. Знаете дека има слаби нерви и дека може лесно да збесне…

Што мислевте кога во македонското Собрание бандитот го поставија – „на челу колоне“? Поточно, кога го прифативте како идејно потчинети заробеници, потамина, да ве раководи и води… „уз уску стазу… на врху лед, крш, блато наоколо…“, сега трпете, трпете како да нема чаре… и однесувајте се спрема неговиот ќеиф… и да му се плашите, зашто набилдан е со еруптивна сила… и суетата може да му зоврие… и да рикне!

И како народ не се освестивме навреме, па заслуживме со оглав од дебела ортома да нѐ води заедно со туѓиот платеник и претставник, квази-политичарот Османи, „кој јунак се најде и изнајде“ непречен од никого (ЗОШТО?), македонските национални интереси и личните интегритетски права, потајно да ни ги средува со Бугарите, – да ни ги одзема, брише… онака како што на големоалбанската и големобугарската насока им одговара „добрососедската“ комбинација. Осилен, гледајќи дека како мутлаци пред него молчиме, и не преземаме дејствие за да го отстраниме, го забрзува процесот…

Нема друг народ во светот кој во денешно време дозволува и трпи таков срам и понижување во себеисчезнувањето, не преземајќи ништо! (тој и други, на клоци да бидат отстранети од владиното дувло!). Знаеме ли што правиме со самите себе и вака замолчени кај ќе ни биде крајот по патот кој го врвиме, определен од друг?

Албанските политички партии го поддржуваат „добрососедскиот“. Тој ним им одговара… па одат дотаму што велат – нема враќање назад! Тоа е отворена непријателска себичност и закана? Слично и Османи – користејќи ја нашата негрижа за самите себе, упорен во своето настојување што побрзо да ја заврши својата фашистичка агенда, си дозволи диктаторски да се поставува и по однос на нашето суверено право за референдумско изјаснување, по прашање за кое сметаме дека е од особен интерес за нас Македонците, но не и за него, па заповеда: – „Не само да НЕ МОЖЕ, туку НЕ СМЕЕ да има референдум“ за „добрососедскиот“, зашто ТОЈ, заедно со Преспанскиот и Охридскиот китаб (ја пропушти Тиранската…), ти биле СТОЛБОТ на државата во евроатлантските интеграции… Го прогласува за еднонационално барање!? кое НЕ СМЕЕ ДА ПОМИНЕ! А, измени на Уставот? – Да! – Тоа му треба, но не и на нас… Останува прашањето: – Од каде ја црпи таа сила за настојчивост и дрскост така самоуверено да настапува – наредува, забранува и работи како што лично на нему му одговара? И уво да не го боли што без овластување, решава туѓ „еднонационален“ идентитетски проблем, забранувајќи за истиот на референдум да се произнесеме НИЕ, на кои тој проблем се однесува?!

Ете така Македонци недоветни политичари, сегашни и вчерашни властодршци, главени кај газдите Албанци кои отворено гледаат со ваша помош да ја распарчат македонската земја, го донесовте на дереџе мнозинскиот македонскиот народ, од конститутивен столб на сопствената национална држава АСНОМ-ска Македонија, да спадне на малцински обесправен челад, за да сега се потпира на Охридскиот „столб“, кој е побратим со Преспанскиот и Бугарскиот по однос на безобѕирното сотирање на сѐ што е Македонско во земјата Македонија.

Наградата за покажаната недоветност и небудност, ни следи на нас народот… а ве следи и вас, сѐ додека не се осуните, расвестени, таму кај што заслуживте да се најдете – спружени помешечки… мочковци од Македонци, божем водачи на народот…

Ова не ни се случува „сефте“, ама којзнае кој ни е, и каде ни е крајот… Недоветните политички накази од осамостојувањето на Македонија нѐ пратат и се покажаа кога капитулантски се сложија касапите од планина да слезат и да ги прифатиме како победници, само и само за да останат на власт. По заповед, ги амнестираа и им се понудија да им се најдат дур да ја завршат, мирнодопски, започнатата работа… Пак да го тероризираат македонскиот народ, ама сега од рамнина и на демократски начин. Чизмите, замолени, ги качија на таван, а патлаците нека ги носат наденати на појас, под сакото со кое ја заменија униформата. Нека им личеат… Им дадоа и власт, на секој од командантите државничка фотелја, за да водат некоја важна државна институција како дива и нерегистрирана фирма, со „неограничено овластување“. И пенкало да држат во рака им е дадено на „борците“, – кој знае да се потпишува… „ни бастун, ни синџир…“.

Многу лесно нас губитниците нѐ навикнаа на новиот демократски дострел, кој ни го начучулија македонските послушници на Калето… дозволувајќи да ни висат над глава како претсмртно видение. Нѐ научија да бидеме дури и благодарни, што малку по малку, за дваесетина години сосема нѐ развластија и одменаа од сите државни институции, за да не се мачиме… ама, да бидеме и задоволни што им слугуваме за да нема меѓунационални немири, не дај боже и војна!, од која не се откажале. – Нека, нека има мир… па нека си ја исполнуваат нивната агенда… Кога наша немаме, нивната ќе ја дрочиме…

Целата колумна на следниов линк