Најновото истражување на јавното мислење во Бугарија открива динамична политичка сцена во која доминацијата на водечките коалиции е под притисок, додека либералните и националистичките струи бележат значајни поместувања.

Коалицијата ГЕРБ-СДС (EPP) го задржува приматот како најсилна политичка сила со 24,7% поддршка. Иако бележи мал пад во споредба со изборниот резултат од 2024 година (25,5%), партијата на Бојко Борисов останува столбот околу кој би се преговарало за секоја идна влада.

Највпечатливиот податок од оваа анкета е скокот на коалицијата ПП-ДБ (RE|EPP). Од претходните 13,7%, тие сега достигнуваат 20,5%. Овој раст сугерира дека проевропскиот и реформистичкиот блок успеал да ги консолидира своите гласачи и да привлече дел од неопределените, позиционирајќи се како јасен и моќен опонент или неопходен партнер.

Националистичката партија „Преродба“ (V – ESN) бележи стабилен раст (од 12,9% на 13,4%), зацврстувајќи го своето трето место. И покрај внатрешните превирања во движењето, ДПС-Нов почеток (DPS-NN) држат стабилни 10,8%. Забележително е огромното опаѓање на АПС (RE), кои од 7,2% паднале на критични 1,8%, што ја доведува во прашање нивната релевантност во идниот парламентарен состав.

Левиот блок предводен од БСП (BSPOL) се соочува со потешкотии, бележејќи пад од 7,3% на 5,7%. Сличен тренд на слабеење се забележува и кај ИТН (ECR), кои паѓаат на 4,4%, наоѓајќи се на самиот раб на изборниот праг.

Иако следната редовна изборна средба е закажана дури за октомври 2028 година, овие бројки укажуваат на тоа дека моменталната владина конфигурација се соочува со низок рејтинг кај дел од коалиционите партнери (ИТН и БСП).

Со 13,3% неопределени гласачи, политичката иднина останува неизвесна. Доколку овие трендови продолжат, јазот помеѓу двете водечки сили (ГЕРБ-СДС и ПП-ДБ) се стеснува, што може да донесе нова парализа или потреба од широки и тешки компромиси.

Извор: Europe Elects on X: “Bulgaria, Alpha Research poll: GERB-SDS-EPP: 25% (-2) PP-DB-RE|EPP: 21% (+6) V-ESN: 13% (+1) DPS-NN-NI: 11% (-3) BSPOL-S&D|LEFT: 6% (-3) MECh-*: 5% (-2) ITN-ECR: 4% (-1) Velichie-*: 2% (-2) APS-RE: 2% (-1) +/- vs. 07-14 July 2025 Fieldwork: 05-12 December 2025 Sample size: https://t.co/g2WSqpadWU” / X

Европската унија ја формираше Меѓународната комисија за компензација на штетите во Украина, со цел да се обезбеди отштета за стотици милијарди долари штета предизвикана од руските напади и можни воени злосторства.

Во Хаг, на состанокот присуствуваа десетици лидери, вклучувајќи го и украинскиот претседател Володимир Зеленски, во рамки на дипломатските напори под водство на САД за завршување на конфликтот. Зеленски нагласи дека „секоја воена злосторство на Русија мора да има последици за оние што ги извршиле“.

Нидерландскиот премиер Дик Шуф истакна дека за праведен и траен мир е потребно Русија да ја обештети Украина за нанесената штета. Шефицата за надворешна политика на ЕУ, Каја Калас, додаде дека формирањето на комисијата испраќа јасна порака до идни агресори дека „ако започнете војна, ќе бидете повикани на одговорност“.

Сепак, Reuters нагласува дека основањето на комисијата не значи дека Украина може да очекува брзи отштети. Механизмот за исплата на компензацијата, кој ќе има седиште во Нидерланд, сè уште е во развој, со разгледување на можностите за користење на замрзната руска имотнина и придонеси од земјите-членки.

Регистарот на штети, создаден пред две години и кој ќе стане дел од комисијата, веќе прими над 86.000 барања од поединци, организации и јавни институции во Украина. Комисијата ќе разгледува и оценува овие барања и ќе одлучува за доделување на отштета од случај до случај.

Руски официјални лица не беа веднаш достапни за коментар, а Кремљ ги негира обвиненијата за воени злосторства и ја оцени идејата за користење на замрзната руска имотнина како незаконска, со закана за одмазда.

Светската банка процени дека трошоците за обновување на Украина во следната деценија ќе изнесуваат 524 милијарди долари (447 милијарди евра).

Германија има амбиција да изгради најсилна конвенционална војска во Европа, но и покрај огромните финансиски вложувања, се соочува со клучен проблем – недостиг од воен кадар и соодветна инфраструктура. Она што пред три децении предизвикуваше страв кај европските соседи, денес сè повеќе се гледа како неопходен столб за безбедноста на континентот, особено во услови на намалена американска ангажираност во Европа.

Пресврт во германската безбедносна политика настана по руската инвазија врз Украина во февруари 2022 година. Тогаш беше воведен поимот „Zeitenwende“, кој означуваше радикална промена на досегашниот пристап. Со него беше најавен раскин со политиката на зависност од Москва и формирање посебен фонд од 100 милијарди евра за модернизација на Бундесверот.

Германската армија со години беше запоставена. Бројот на војници од околу 500.000 во 1980-тите падна на помалку од 180.000, а резервите на муниција и опрема беа сведени на минимум. Симбол на таквата состојба стана инцидентот на НАТО-вежба во Норвешка, кога германските војници поради недостиг од оружје користеа импровизирани реквизити наместо митралези.

Во меѓувреме, Берлин започна масивна финансиска офанзива. Во 2025 година беше одобрен одбранбен буџет од над 86 милијарди евра, а целта е трошоците за одбрана да достигнат над 3 проценти од БДП до 2029 година. Клучен чекор беше уставната реформа со која трошоците за одбрана над 1 процент од БДП се изземаат од строгите фискални ограничувања, што ѝ овозможува на Германија значително поголемо задолжување за воена намена.

Плановите вклучуваат стотици нови проекти за набавка на тенкови, борбени возила, противвоздушни системи, воени авиони и ракети со долг дострел. Сепак, и покрај амбициозната модернизација, човечкиот фактор останува најслабата алка.

Германија моментално има околу 185.000 активни војници, далеку под целта од 260.000 договорена во рамки на НАТО. Иако неодамна беше одобрено повторно воведување на делумна воена обврска, таа се темели главно на доброволност. Протестите низ земјата покажуваат дека голем дел од младите не се подготвени за воена служба.

Експертите предупредуваат дека и со најоптимистичките сценарија, Германија ќе има доволно персонал дури во 2030-тите. Дополнителен проблем е застарената инфраструктура – касарните и основните капацитети се во лоша состојба, а недостигот од офицери и подофицери останува сериозен предизвик.

Иако Германија располага со финансиска и индустриска моќ да стане водечка воена сила во Европа, јасно е дека без решавање на проблемот со човечките ресурси и инфраструктурата, амбициите ќе се реализираат побавно отколку што планира Берлин.