Писмото што Ѓорѓе Балашевиќ му го испратил на Синиша Михајловиќ на 11 декември 2019 година, откако беше објавено дека Михајловиќ боледува од леукемија, ја здогледа светлината на денот.
– Што да ти кажам, сине? Ме изненади само еднаш во животот, на оној турнир во Бачка Паланка, кога со истиот „лажњак“ Мане Радиновиќ и мене не испрати на излет во Илок. Оттогаш знам со кого си имам работа… И сиве овие години само ја зголемуваше гордоста што се познаваме. Не ти испраќав пораки кога слушнав за таа твоја „болест“, бидејќи знаев дека тоа не може да биде „твоја“ болест и дека брзо ќе ѝ дадеш до знаење дека тоа е само болест и ништо повеќе… А твоето е нешто друго, твое е семејството, љубовта, твој е чесниот живот што отсекогаш си го водел.
Чекам на пролет да те видам „со сините кадрици“, мене, за разлика, косата веќе нема претерано да ми израсне, но ќе ме препознаеш. Биди ми подобро и помирен со секој ден, ти благпдарам што се сети на уморниот стар це-фор од Паланка, не Вокри, туку оној другиот, дебелиот, што го шутираше последниот пенал. Тогаш можеби за влакно изгуби, оттогаш веќе никогаш не изгуби, колку што знам, и нема да изгубиш, без грижа. Идеме понатаму, румено момче…Се ова нужно се смеа само како „запрено време“, ништо повеќе. Ѓ. – стои во пораката која Оливера Балашевиќ ја објави на социјалните мрежи.
