Tag Archives: Сведоштво

Приказни

„Ми изгоре целото семејство“ – Член на семејството Јахи со потресна изјава

„Ми изгоре цело семејство”, изјави член на семејството Јахи од Скопје-Север кој во трагедијата во Бугарија изгуби 10 члена заедно со членови на семејство Мухаџери со кои се во роднинска врска, пренесува Слободен Печат.

Од семејството изјавија дека нивните роднини заминале на туристичко патување во Истанбул, и како што велат заминале на „пат за да не се вратат никогаш”.

„Слободен печат“ дознава дека и една мајка учителка Фекрије Исени (1982 год) во основното училиште во Студеничани, Скопје заедно со нејзината ќерка (Аниса) која е малолетна починале во несреќата. Од ова населено место има починати уште двајца други.

Наставата во ОУ „Исмаил Ќемали“ во Чаир е прекината зашто шестмина од починатите деца во трагедијата што се случи во Бугарија се од тоа училиште. Како што дознава „Слободен печат“ од извори на терен, учениците се вознемирени, плачат и неможно е да се одвива наставата.

Извор: Слободен Печат

Македонија

(Видео) Cвeдоштво на лице кое меѓу првите пристигнале на место на несреќата: Сликата беше ужacна, цело време плaчeв

Неприлагодена брзина и грешка на возачот се најверојатната причина за несреќата со 45 жртви кај Бошнек. Ова за bTV го изјави секретарот на Окружниот совет за безбедност на Перник, Васко Пиргов, кој бил на местото на настанот заедно со првите полицајци и пожарникари.

„Не се раскажува, глетката е страшна, тие бегаа од задниот десен прозорец на автобусот“, изјави тој за bTV.

Според него, возилото застанало на бензинска пумпа, која е оддалечена само 20 минути од местото на трагедијата и невозможно е возачот да заспал.

Според Пиргов, возачот најверојатно возел со несоодветна брзина, а експлозијата која ја чуле патниците и за која говореше Зоран Заев е гумата која пукнала откако автобусот удрил во знак на патот.

Она што го открива тој е и најверојатната причина за пожарот, а тоа се канти со гориво кои се превезувале во предниот дел на автобусот, канти кои најверојатно се запалиле уште веднаш.

„Автобусот удира предна десна гума во знак кој летнал 45 метри напред. Патот беше
совршен, автобусот не можеше да се лизне. Нема знаци на кочее “, нагласи тој
тој.

Пожарот започнал од предната страна, а според полицијата, напред се превезувало гориво и резервни гуми:

Според Васко Пиргов, повеќето од жртвите најверојатно се задушиле.

Видеото ТУКА

Приказни

Сведоштво – CУДИЈАТА од Охрид по втор пат МИ ГИ УБИ ДРУГАРИТЕ !

Собрав сила и here we go.

15 август 2020.

Јас, Деспина и Исидора кои бевме на “традиционален” летен одмор во Струга, се спремаме да излезиме и да си поминиме една нормална убава вечер на пијачка во Охрид.

Успат дознаваме дека имаме другари од Битола кои исто така престојуваат во Охрид па се договараме да се споиме.Вечерта ја поминавме забавно и весело, сите кои ги знаат Иван и Милан па и мене, Деспина и Исидора знаат дека сме секогаш за дружба па заради пандемијата после кафич се договараме да си напрајме журка во нивниот стан во Охрид.Иван бидејќи цела вечер пиеше вода заради тоа што беше совесен возач беше среќен што конечно ќе се напие некоја пијачка и ќе се опушти.Излеговме и се упативме кон колата.

Црно.Ги отворам очите на повикот на Деспина по мене.И си помислив “прв пат осеќам толкава болка во сон” а околу мене гласови, сирени, светла.Пак црно.

Ги отворам пак очите и лежам во болница каде ми ги сечат алиштата и јас сум во шок.Се свестувам и сфаќам дека вечерта заврши како што никој не би посакал и само ѓи прашав сестрите каде де другите и дали има жртви. Ми рекоа не, сите сте живи.

Деспина беше до мене.ПРЕсреќна бев.Барав телефон да се јавам да кажам на некој дека сме во болница но дека сме добри. Прво затоа што знам дека мајка и и татко и на Исидора не чекаат да се вратиме дома.Добив телефон кога ме однесоа на одделение.Прво се јавив кај моите нормално а тие веќе пред болница, плачат незнам дали од среќа дека ми го слушаат гласот или од тага заради несреќата.Се јавив кај сите што им го памтев бројот.

Во 11:30 ми се јави другарка ми и ми рече: сега имаш телефон ќе прочиташ па поарно јас да ти кажам, Корач почина.

Неможам ни да ви опишам што осеќав во моментот, плачев а ме боли се, секој напор е додатна болка на веќе постоечките скршеници и рани, а на душевните не сакам ни да објаснувам.Ме префрлија Скопје, каде имав 4 резови за да ме монтираат, како слагалица.Лежев неподвижна таму 2 недели.Исидора и Милан во КАРИЛ. Деспина дома со гипс околу рамената и клучната коска. Моите од кај мене на болница кај Деспина дома.

Тетка ми која деноноќно седеше над Деспина, идеше и кај мене на болница.Вујко ми и вујна ми кои ја гледаа Исидора само преку стакло, одвојуваа време да ме видат и мене и Деспина.Не знам дали некој може да го замисли ова, но на никој не му го посакувам. Се вратив дома. 2 месеци во болнички кревет, физиотерапија во лежечка позиција, психотерапија во истата таа позиција.Колку среќа имам што сум опкружена од моите родители, браќа, другари најблиски и подалечни, мојот дечко, познаници.

Секој дојде да ме посети. Сите тие еден по еден ми даваа сила и желба полесно и побрзо да го поминам ова.Се секавам на 18 септември моите ми кажаа дека ќе одат некаде. Сабајлето имав физиотерапија и татко ми само влезе и рече се смена планот ќе останиме тука. Кога завршив со терапијата ми дадоа доручек и седнаа до мене и мајка ми и татко ми.Никогаш нема да ја заборавам оваа реченица на татко ми:Знаеш, малце се искомплицира состојбата на Милан.Јас викам добро ќе биде добар.И тој: ни замина.

Го фрлив доручекот и почнав да плачам како мало бебе. Пак истото, си велам што згрешивме ние за да плаќаме за туѓа грешка. Е во тој момент осетив гнев како никогаш до сега.На 19 октомври заминав Скопје на поактивна физиотерапија затоа што веќе почнав да се движам со дубак.

Јас веќе се исправив, Деспина исто така, со што таа имаше потрес на мозок и сеуште се справува со вртоглавици.Како да ги погледнам во очи вујко ми и вујна ми кои не знаат во тој момент дали нивната ќерка некогаш ќе се разбуди? Како да го видам татко му на Иван или да одам да ја гушнам баба му ма Милан која што ме знае од бебе, а да не помислам дека можеле нивните деца да се на мое место? Траума, стрес, страв, срам. Заради некој дивјак!Се молиме за Исидора, јас, ти, сите што ги познавам ме прашуваат како е.Веќе сите осекавме дека сме дел од една голема фамилија, секој се грижеше за нашите животи. Ја испративме во Германија, фала Богу. И конечно се разбуди, добра е и ќе победи.Кога ќе и кажам дека сите ја поздравуваат и прашуваат за неа, ме прашува кој? Како да и кажам? Баш СИТЕ. Не ги знаеш, но се молат за тебе, веруваат во тебе, и едвај чекаат да го запознаат најголемиот борец!

Сакам да ви кажам дека има страшен дух и волја за живот, упорна е и се бори со сите сили. И најбитно, се ова со една голема насмевка. Но таа вика вака: Господ ги потроши сите сили на мене, сега нека му ја мислат тие.Преблагодарна сум за мене и моите братучетки, но болката за Иван и Милан никогаш нема да замини, ќе мора да се научиме за живееме со неа. А за да можеме, бараме ПРАВДА!

Кога мегусебно би си погледнале во срцата давајќи му значење на тугиот проблем и предизвик со кој другиот се соочува, сигурна сум дека дека би се третирале со многу повеќе толеранција и разбирање. Се обидувам да разберам и да не сум лута. Тешко е но се обидувам.

Но човекот, ИНСТИТУЦИЈАТА, која требаше да ми дај потпора, не само мене, на сите гореспоменати и неспоменати, ме/не предаде.Бојан Мартиноски не изневери. Судијата од основниот СУД во Охрид!

Детето од колата знам дека нема да спие мирно можеби никогаш повеќе.А ти, Бојан? Каква ти е совеста? Ни ги уби по втор пат другарите, и заедно со нив нивните фамилии и нас.

#правдазаиванимилан

Фејсбук статус на преживеаната девојка 🙁

Приказни

Потресно Ковид-сведоштво: Ќе ве стигнат солзите на моите деца!

По неколкуте јавни сведоштва во низа, во нашата редакција пристигна уште едно писмо од сопруга на починат пациент, кој во македонските болници се борел со Ковид 19. Од лични причини, сопругата побара да остане анонимна за пошироката јавност, иако нејзиниот идентитет и е познат на редакцијата.

Писмото го објавува Експрес мк, во целост, без никаква интервенција.

30.11.20 год. започнува нашата семејна, ковид голгота. Маж ми добива температура, висока температура која достигнува и до 40 степени. Цела ноќ се боревме со истата и со испиени 2 таблети Paracetamol најниско измерената температура беше само 38.5, веднаш ни беше јасно што се случува. Наредниот ден на 01.12.20 со температура 41 веднаш се упативме на Инфективно одд.Штип. Таму, сцена од хорор филм, најмалку 30 луѓе чекаат за преглед, некои со полесна клиничка слика, други веќе се борат за здив. Маж ми и покрај веќе земаниот Paracetamol, се тресе цел, температурата никако не се намалува, а и преплашен е од тоа што е пред неговите очи. Се бутам меѓу толпата луѓе, влегувам внатре и го молам дежурниот Доктор да го прегледа, да ни направи pcr тест, лабораторија, ктм на бели дробови. Не, Ковид тест не можат да му направат веќе завршиле со тестирање за тој ден, лабораторија може ама без д-димери бидејќи немаат реагенси… Направивме ктм на бели дробови, се молев од врата на врата за д-димери, на крај му беше земена крв и за тоа (значи, сепак имаат реагенс). Се враќаме на инфективно, тој веќе е со 42 температура, ама од таму дежурниот Доктор не праќа дома, да ги чекаме резултатите. Ајде, повторно молење, да му дадат терапија за да ја намали температурата, сепак со приватно возилно треба да се враќаме назад. По наредба на Докторот, сестрата демонстративно не внесува во дневна амбуланта и му аплицира интравенска терапија, за половина час температурата се намалува и си тргнуваме дома. На половина пат, го добиваме резултатот од ктм на бели дробови, не е добар, веќе има воспалителен процес и мора да се хоспитализира. 1 саат вртам по сите можни достапни телефеони, бараме болнички кревет, нема никаде…

Институтот за туберкулоза има 1 слободно место, ама не сакаат да не примат бидејќи немаме позитивен тест на Ковид. Прво не сакаат да му направат тест, а сега не сакааат да го хоспитализираат бидејќи го нема истиот. Во тој момент се јавува Докторката од инфективно одд.Штип, им се ослободило едно место, ќе го примаат таму.

Се враќаме назад, сатурацијата му е 92%, повторно е со температура 41, ама Докторката не е исплашена, тој е млад, здрав, без никакви заболувања, ќе биде добар.

На 02.12 веќе е со сатурација 82%, оставен е без кислород бидејќи боците немале регулатор. Преплашени од сите случувања спас бараме во приватните клиники, бидејќи нели тие се врвот од нашето здравство?

Во клиниката Жан Митрев имаат 1 слободно место, и ќе го примаат ако биде однесен за 1 саат и депозит од 6000 евра, парите подобро да бидат во готово бидејќи се додека не стигнат на трансакциска сметка тој ќе мора да чека надвор во болничкото возило.

Примен е на оддел за лесни случаи каде што се до 05.12 прима единствено физиолошки раствори, парацетамол и витамини, докторите кои го водат како пациент очекуваат испис за 7-10 дена. На 05.12 веќе се влошува и има потреба од хемофилтрација, ние дополнително треба да набавиме ампули Remdesivir. За еден час ампулите се набавени, и уплатени дополнителни финансиски средства за претстојните 3 хемофилтрации.

За само 4 дена подоцна, јас и моите деца останавме без оној кој најмногу ни е потребен. Без грам емпатија, Докторот од приватната клиника се јави и ми кажа: -„Состојбата драстично се влоши, во моментов реанимираме“.

И толку, без никакво објаснување, таков бил текот на болеста…

За скоро две години пандемија, колку што досега трае чудово, професорите од Медицински факултет Скопје се уште не излегоа со официјална препорака за протокол за лекување КОВИД пациенти. Не зборувам за преведен прокотол од соседството, заборувам за протокол прилагоден на нашите стандарди, кој Медицинскиот факултет како институција која има произведено најголем процент од медицинскиот кадар во Република Македонија, има морална обврска да го подготви и предложи. Бидејќи, колку што се сеќавам, во тие професори се „колневме„.

Досега ништо!

Еден ден, сите вас, ќе ве стигнат солзите на моите деца!

Приказни

Исповед на пејачка, имала само 9 ГОДИНИ кога и се случило ова

Пејачката Глорија Естефан признала дека била жртва на силување. Работата да биде уште поморбидна, пејачката со кубанско-американско потекло, сексуално злоставување доживеала кога имала само девет години и тоа од член на поширокото семејство кој бил „почитуван член на заедницата“, а кому нејзиното семејство му верувало.

За овој немил настан и траума од детството пејачката проговорила во емисијата “Red Table Talk”, која на Фејсбук се емитувала во четвртокот.

„Беше на позиција и мајка ми ме запиша во неговото музичко училиште, па веднаш почна да ми зборува олу сум талентирана и дека на мене треба да се обрати посебно внимание“, рекла Глорија и додала: „Кога сфатив што се случува и се заканив дека ќе кажам се, ми рече дека не можам ништо да сторам затоа што татко ми е во Виетнам, а мајка ми ќе ја убијат ако кажам некому.“

Рекла и дека полицијата подоцна и кажала на мајка и дека е подобро да не поднесуваат тужба заради траумите кои и бидат нанесени во текот на процесот.

Македонија

НОВО СВЕДОШТВО: Девојче добило награда за „најдобри гради“, друго било избркано во зори зашто одбило да симулира се*с

Скандалот околу средношколскиот извички камп, кој ја вознемири јавноста, не само што не стивнува, туку охрабри уште родители да се огласат и јавно да проговарат за она низ што поминал енивните деца.

По објавената сторија во „Слободен печат“ за скандалозниот извиднички камп што викендов се одржал во близина на Скопје, а каде имало непримерни активности во кои малолетници меѓу другото ги боеле своите полови органи и оставале отпечатоци од нив на хамер и симулирале секс позиции до манастир под превезот на сексуална едукација, за весникот сведочат нова тура на револтирани родители.

Мајка на средношколец кој присуствувал на настанот организиран од Прв скопски извиднички одред потврдува дека нејзиниот син и уште шестмина учесници веднаш после кампот се отпишале од извидници, затоа што биле истрауматизирани. И таа денеска случајот ќе го пријави во полиција.

– Моето дете иако е голем љубител на извидниците, е толку разочаран откако дојде од кампот, што во истиот момент излезе од извидничкиот одред и рече дека ова е акција што го оцрнува образот на извидниците. Тој е ,,за” сексуална едукација, но како што треба, а не на ваков начин. Тоа не е табу тема, но тоа што се случувало таму било крајно вулгарно и екстремно. Некое дете го терале да стави кондом на краставица. Кога не знаел како да го направи тоа, го исмејувале пред сите. Не може возрасен човек од над 40 години да доделува награда на девојче од 16 години и да и рече ,,имаш прва награда за најубави гради и следната година да дојдете поголи и повесели”. Може татко да и биде. Јас да бев известена дека такви активности ќе има на таа акција, никогаш немаше да го пуштам син ми таму, верувајте, вели мајката за весникот.

Повеќе сведоштва можете да прочитате ОВДЕ. 

Инаку, Министерството за внатрешни работи пред два дена добило пријава од родител во врска со извидничкиот камп. Оттаму потврдуваат дека извршиле разговор со родителот и оти за случајот е известен Јавен обвинител. Додаваат дека ќе постапуваат по насоки дадени од обвинителството за расчистување на случајот.

Лицата, кои се инволвирани активностите на извидничкиот камп, по насока на обвинителството се повикани на разговор во полиција, потврдија за МИА извори од истрагата.

Откако на виделина излезе дека Првиот скопски извиднички одред е поддржан финансиски од Град Скопје и ХЕРА уште во 2019-та година, се огласија од Град Скопје од каде велат дека  се оградуваат од активностите на извидничкиот одред кои предизвикаа реакции во јавноста.

Приказни

“Починатите не се само бројка во статистиката, мојот сопруг не дочека вакцина, Здравко требаше да живее, никој не одговара на прашањата!”

Наде Јовчевска е сопруга на Здравко, еден од речиси 7000 илјади македонски граѓани кои го загубија својот живот во битката со Ковидот.

Наде има огромен број прашања поврзани со смртта нејзиниот сакан на кои со месеци нема одговори. Вакви одговори од министерот Филипче и другите здравствени институции чекаат десетици илјади луѓе кои ги загубија своите родители, деца, роднини, пријатели ….

Во продолжение целата ситуација околу смртта на Здравко, човекот што како и сите други жртви на пандемијата требаше да живее:

Починатите од ковид не се само бројка во статистиката, туку се луѓе кои имаат семејства, деца, родители, колеги, пријатели, роднини, кои по губењето на своите блиски остануваат со многу неодговорени прашања….

Мојот сопруг, Здравко Јовчевски, го загуби животот прерано, на само 39 години, на 7 април 2021 година во болницата “8 септември” , на ковид интензивна нега одделение.

Зад себе остави сопруга и две малолетни деца. И многу прашања за кои се уште јас како сопруга, со месеци, чекам одговори кои никако да ги добијам од официјалните институции, и покрај регуларно доставените барања.

Од самата појава на Ковид 19 во Македонија, следевме мерки на заштита и повеќе од она што го препорачуваше државата. Мислам дека ретки беа луѓето кои толку внимаваа на ковид протоколите колку нас. Со месеци чекавме и следевме што се случува со вакцините, како оди набавката на вакцини против Ковид 19 и се надевавме дека брзо ќе пристигне и во Македонија и ќе бидеме безбедни.

Но за жал, мојот сопруг не дочека вакцина. На 20 март 2021 година започна борбата на нашето семејство со Ковид 19. Следејки ги сите насоки од матичната докторка, мојот сопруг пиеше комплетна витаминска терапија и ивермектин уште од појавата на првиот позитивен тест кај синот. Но и тој на 23 март доби позитивен тест. По првата крвна слика, која беше стабилна, меѓу останатото му беше даден и антибиотик Pancef на CRP вредност од 4,6.

Патем, сопругот ниеднаш не беше прегледам од матичната докторка. Се прашувам дали матичната докторка му даде Pancef за да го заштити или себе да се заштити од можни компликации, кога веќе државата не ги заштити ни пациентите ни докторите со креирање на протокол за лекување од Ковид 19?

И додека луѓето од Македонија одеа во соседна Србија да се вакцинираат, ние веќе боледувавме. Задоцнивме две до три недели….а државата задоцни со вакцинацијата за илјадници починати и зацрнети семејства…

На своја иницијатива на 27 март кај приватен рендгенолог направивме и рендген снимка на белите дробови на сопругот која покажа наод на двете белодробни крила. Со снимката Здравко замина на контрола во ГОБ „8 Септември” од каде се врати со насмевка дека докторите го смириле дека „не е ништо страшно, и скоро сите имаат ваков наод”, но со додадена терапија Sumamed двојна доза за 6 дена и продолжување со Pancef, и додадени кортикостероиди Декортин, без воопшто да се направи крвна слика.

Антибиотиците, и тоа два од кои еден во двојна доза се недозволиви за лекување на вирусна инфекција, тоа го знаат и студентите на I година во средното медициско училиште, а не пак ние кои маката не натера на секакви проучувања.

Дента на 30 март 2021 по измерена сатурација под 85 итно заминавме во ГОБ 8 септември каде веднаш беше ставен на кислородна поддршка и му беше земена крв за анализа и рендген на белите дробови.

Не сакам да зборувам што се видов во тријажното одделение тој ден во ГОБ 8 септември, од луѓе кои нема кој да ги упати каде да појдат за рентген снимка, до бабичка која три часа лежеше на болнички кревет во чекална и никој не и ја провери состојбата, дали спие или е нешто друго во прашање, до чекањето три и повеќе часови за резултати, до сестрата која го вртеше регулаторот за кислород на сопругот на ѓутуре.. и тогаш започна вистинската голгота.

Секој ден со часови упорно вртев во одделенијата каде што беше сместен сопругот со цел да добијам информација како е.

Едвај добивав линија.

Скоро секогаш одгвоорот беше дека е стабилен, освен кога докторка ми кажа дека ќе се симне на Интензивна нега поради мониторинг, затоа што имал цитокинска бура…..

Неколкупати прашував дали треба нешто да купам, да донесам некој лек кој можеби го немаат, им кажав дека и под дрво и камен ќе најдам се што треба, но ми велеа дека имаат се. Единствено што ми побараа беше озонотерапија која ја набавив и однесов во рок од еден час и му беше аплицирана.

Не знам зошто не му беше аплициран Tonzicilimb Actemra за кој подоцна дознав дека ја смирува цитокинската бура, која тој ја доживеал двапати.

Но подоцна најдов и порака кај него дека „апаратчето било заглавено, и “и овие овде не знаат што прават”. Не сакам да знам што тоа се може да значи и со каква апаратура располагале, тоа е работа на Државен санитарен и здравствен инпекторат.

Мојот сопруг го добив на телефон последен пат на 03.04.2021 година. Дента претходно и тој ден рече дека е добар и дека примил и крвна плазма и озонотерпаија и дека сите се надевале дека ќе биде се во најдобар ред.

Потоа го снема…

Подоцна добив повик дека е на респиратор поради влошена состојба и вода во белите дробови, за на крај, на 7 април во 19.40 да ми се јават дека ја изгубил битката со Ковид.

Мојот сопруг имаше 39 години, беше комплетно здрав и витален, без ниеден коморбидитет, без никакви здравствени прблеми и непушач.

По неговата смрт почнав да се распрашувам како е лекуван, што се му е давано, да истражувам какви се ковид протоколите на СЗО и во другите земји, кои протоколи се користат кај нас, и не најдов никаков унифициран ковид протокол за сите нивоа на здравствената заштита, ниту за матични лекари, ниту за секундарно, ни терцијално здравство, кои очигледно уште ги нема!

И дојдов до повеќе работи кои беа контрадикторни. Така почна моето барање на одговори од надлежните институции.

Јас имав сомнежи дека мојот сопруг почина меѓу останатото и од негрижа и нестручност и тоа поради повеќе причини за кои побарав одговор во надлежните институции од кои уште од мај немам одговор.

Досега се имам обратено до Министерството за здравство со две барања, едното е Барање за вонреден инспекциски надзор на комплетното лекување на мојот сопруг, за кое не добив официјален одговор и по повеќе контактирања од моја страна, а е поднесено на 14 мај.

Истиот ден е поднесено барање до Државен санитарен и здравствен инспекторат за вонреден инспекциски надзор на лекувањето на Здравко, за кое добив одговор дека документите кои се собрани се пратени на понатамошна ревизија во лекарската комора.

Од лекарската комора, откако јас се јавив и конечно добив некаков одговор кон средината на август, ми кажаа дека на 17 јуни добиле документи но се уште нема составено комисија. Истиот одговор го добив и кон средината на септември годинава.

Колку време им е потребно на Лекарската комора да состават комисија??

Дополнително, во Министерството за здравство поднесов Барање и за вонреден инспекциски надзор на лекувањето на мојот сопруг од страна на независна лекарска комисија од универзитетски професори, за кое не добив никаков одговор, и по моето барање на архивски број.

Со целиот случај е запознаен и Народниот правобранител, кој неколкупати реагираше но нема позитивен исход. Комплетната медицинска историја која ја добив по месец дека безуспешно барање на одговор по мејл, и за која морав лично да одам да поднесувам барања, даде некоја сосема друга слика од она што мене ми беше кажувано по телефон од страна на болницата „8 септември’.

Во медицинската историја како последна потврдена дијагноза на мојот сопруг стоеше сепса, поточно дека мојот сопруг починал од сепса од бактерија и од септички шок, кој според документацијата се јавил дента по интубирањето на респиратор, со огромно покачување на Проталкацилинот.

Освен сомнежите кон примарното и секундарното лекување, се прашувам зошто на мојот сопруг му е прекината терапијата со хепарин и дадени потоа алтернативни антикоагулант и лекарста? Ми кажаа дека имал крварење, дали бил повреден при ставање на респираторот?

Имам многу прашања кои ме мачат како немедицинско лице, и очекувам комплетен медицински извештај од институциите.

Зошто и по приемот во болница од 30.03 е давана комбинирана антибиотска терапија кога тој до 1.04.2021 не покажувал знаци на бактериска инфекција?

Зошто постојано му е уништуван имунитетот без потреба, и кога веќе му требале антибиотици тие да не делуваат на неговата состојба заради претходно непотребно давање на антибиотици на сите нивоа?

Со која количина на кислород е третиран мојот сопруг?

И дали бактеријата која ја добил и е причина за септичкиот шок е добиена во болница, а е, според сите показатели?

Зошто мојот сопруг не добил Cipap маска туку веднаш бил интубиран на респиратор?

Се уште ги чекам надлежните институции, од мај месец, да дадат одговор на моите прашања. А НА КРАЈОТ НА СЕПТЕМВРИ – ОДГОВОРИ НЕМА!

Веќе неколку месеци очекувам одговор и јас нема да се откажам.

Апелирам до сите луѓе во Македонија кои изгубија свои блиски: НЕ СЕ ОТКАЖУВАЈТЕ ОД ВАШИТЕ НАЈБЛИСКИ! Побарајте си ги сите оние права кои ви следат како на блиски на починати, тоа им го должите и ним, и на вас и семејството. Тоа се ваши загарантирани права кои треба да ги искористите.

Затоа што нашите блиски не се статистички податок, нашите блиски не се бројка, мојот сопруг не е “Починат од Скопје (39)” туку е ЧОВЕК кој се вика Здравко Јовчевски и кој требаше да го живее животот многу подолго од ова!

Истото е и за сите ваши блиски! Ние им го должиме тоа, и тоа е наша обврска, на нас, кои останавме овде после нивното заминување!

Ве замолувам, не се откажувајте од своите најсакани, борете се за нив и не дозволувајте неправдите и грешките, доколку ги има, да поминат неказнето и пред се, да се повторуваат. Затоа што ако имало проблеми при лекувањето, вашите блиски тоа го платиле со живот! Одговорност мора да има!

Нада Јовчевска, сопруга на Здравко Јовчевски

Текст: Експрес.мк

Здравје, Приказни

Tpaopно cведоштво на граѓанин во живо на емисија кој лежел од кopoна во Клиничкиот во Скопје (Видео)

Во емисијата “Очи в очи” на ТВ 24 со новинарот Огнен Јанески, пред некој ден се јави граѓанин кој раскажа траорно сведоштво за тоа во каква состојба се наоѓа македонското здравство.

Според неговото кажување тој 18 дена се борел со кopoнавиpycoт во кожното одделение на Клиниката “Мајка Тереза”.

Човекот раскажува со какви мизерни услови се соочил во тие денови и вели дека причината за големата смртност од виpycoт е човечки фактор. Вели дека чаршафите од креветите биле со измет, дека се молело за чаша вода, дека немало тоалетна хартија и светло во вецето, измет насекаде….

Новинарот Јанески го остави граѓанинот да се искаже и покрај тоа што му измина времето, а тој го пренесе целото грозно искуство со кое се соочил.

Слушнете во продолжение:

Приказни

Cе зaкaнуваа дека ќе ме УБИJAТ, ама ќе ја откријам виcтината за ПОЖАРOТ во Тетово❗

Ибин Емшиу во трагедијата во тетовскиот ковид-центар ги загуби својот татко и брат. Решен е правдата да ја бара до крај и вели дека не го плашат ни заканите по неговиот живот.

Ми се закануваат дека ќе ме убијат, но јас сум решен да ја кажам вистината за пожарот во тетовскиот ковид-центар, раскажува за ДВ Ибин Емшиу, откако во несреќата ги загуби својот татко и брат. Тој е гневен на вработените во ковид-центарот, но и на политичарите кои, како што вели, се обидуваат да ја сокријат вистината за трагедијата. Тврди дека морал да им плаќа по 1.000 денари дневно на болничарите за да го негуваат неговиот неподвижен 28-годишен брат кој боледувал од церебрална парализа.

Шест дена седев таму. Барав помош за нега на брат ми затоа што е неподвижен. Од болницата ми рекоа дека немаат слободен човек кој би можел да ми помогне за да му ги менувам пелените. Јас имам свои здравствени проблеми, но бев во состојба да дадам пари за да се грижат за него, и ова го прифатија. Кога дојде работата да платам, тие прифатија да помогнат. Платив за да ми помагаат два пати дневно.” Сумата која му ја побарале била 1.000 денари дневно, тврди Емшиу за Дојче Веле.

Текст и Фото: Арбнора Мемети, Дојче Веле