Живеев со сопругот 18 години. Иако навистина не може да се нарече живот. Кога бевме млади, сè беше убаво. Но, како одминуваше времето, почнав да сфаќам колку е мрзлив, алчен, како постојано седи и пие пиво. Но, поради тоа никогаш не би го напуштил. Капката што се прелеа врз стаклото беше лага, изневерување и цинизам.

Еве еден пример: 31-ви декември е. Сопругот работи. Имав слободен ден, подготвував многу оброци, организиравме маса и јас и синот чекавме покрај телевизорот до осум, па до девет, па до единаесет и на крај до полноќ. Го одведов синот во кревет и го исклучив телевизорот. Сопругот не дојде. Во шест часот наутро почнав да му се јавувам. После 30 пати, тој одговори со пораката: „Доаѓам, мила!“ И тогаш тој беше недостапен. Почнав да викам пријатели, болници, мртовечници …. Никаде не можев да го најдам. Никој не го виде, никој не го слушна. Тој се појави на втори јануари. Тој рече дека пиел и дека полицијата го привела на апсење на 31 декември.

Еден месец подоцна, дознав дека тој ја поминал ноќта со некои девојки во луда забава во хотел. Тие славеа скоро два дена.

Сцена два: Вечер со семејството. Живеевме во куќа на два спрата. Приземјето има дневна соба и кујна, а првиот кат има спални соби. Сите ние поголемиот дел од времето го поминуваме на првиот кат. Доцна една вечер легнав и мојот сопруг рече дека наскоро ќе дојде горе. Јас дури и не забележав дека спијам. Ме разбуди звукот на автомобилот. Мажот отиде некаде. Му се јавив на телефон, тој не ми одговори. Тој го исклучи мобилниот телефон. Не можев да спијам, срцето ми потона. Што има во главата на тој човек? Тој пристигна во седум часот наутро и тивко ползеше под капакот.

Трета сцена: Синот истражува од гаражата со зборовите: „Го видов тато како го држи својот нов телефон таму.“ Погледнав во телефонот и тој навистина беше нов и во работна состојба. Не можев повеќе да живеам така. Му ги спакував сите работи и го избркав од дома. Не ми требаше објаснување. Не го замолив да ми каже дали има друга жена, каде оди доцна во ноќта, зошто не одговара на телефон … Само што знаев дека што и да ми каже, нема да биде доволно за да продолжиме да живееме заедно …

Во Македонија минимална плата е 12.000 денари. Па тука се поставува прашањето како Македонецот успева со оваа плата да го помине месецот?

-За сметки мора да има, она што ќе остани е за храна. Одвај сврзуваме крај со крај, вели Нада од Драчево.

-Иако имаме висока пензија и таа не ни стига бидејќи децата ни се невработени па им даваме од пензиите, вели Живко од Маџари.

-И јас и сопругот земаме плата од 12.000 денари. Тешко е многу. Среќа па имаме бавча па нешто си произведуваме сами, а ако ни се роди повеќе и продаваме. Така некако го истуркаме месецот. Не знам што ќе правиме од септември кога ќерката ќе тргне на факултет, вели Вера од Ѓорче.

-Ова е математиката на нашето семејство. Со сопругата земаме по 12.000 денари плата. Тоа е 24.000 на нашето семејство. Од нив секој месец по 7.000 денари имаме за сметки, околу 10.000 за храна и хемиски средства. Имаме студент кој патува секој ден од Куманово до Скопје, а месечната карта е 3.000 денари.

Што со другите? Каде се другите потреби? Што ако ни се поквари фрижидерот? Што ако се разболиме? Што ако имаме свадба кај некој близок роднина или пријател?

Повеќе од половина од младите во Македонија се невработени, а голем дел од нив сонуваат да ја напуштат земјава. Со 200 евра не може да платиме кирија, а не па да живееме, велат дел од нив.

Македонија се бори да ги задржи младите во земјата и да создаде подобри услови и перспектива, но нема стратегија за враќање на веќе иселените. Најголем проблем за младите и натаму претставува невработеноста.

Ретки се тие што се иселиле од Македонија, но по одредено време решиле да се вратат во родната земја.

Игор Џамбазов е еден од ретките луѓе кои собрале храброст да се соочат со себе и да си ги признаат грешките во сопствениот живот, а тоа го сподели со својата публика преку двете неконвенционални книжевни дела „Гол човек“ и „Прирачник за антиантиалкохоличари.“ Следните сурово искрени цитати од овие две книги, пренесуваат какви поуки тој извлекол од животот во врска со љубовта и пријателството, пороците и непријателството и како можете вие да ги избегнете истите грешки.

Во еден чуден полусон размислував за утре. А обично не размислувам за утре. Мојот концепт за животот не е таков. Каков е ни јас не сум сигурен. Ама, таков не е. Што има да размислувам за утре. Утре е дури утре.“

„Некои луѓе премногу често си дозволуваат да ја стават љубовта во секоја реченица. Понекогаш и без врска. Ќе ја спомнат љубовта во некој контекст, кој воопшто не е соодветен и мислат дека со тоа завршиле работа. Грешка, луѓе мои. Љубовта не е збор за во прости реченици. Љубовта е простопроширена.“

„Тино ме познава како својот џеб. Понекогаш ме нервира тоа што ме познава подобро од мене. Вреди да имаш таков човек во животот. Барем имаш некого што ќе ти каже што се случува. Тогаш кога ти самиот не знаеш.“

„Еднаш се живее, ама два пати се умира.“

„Ама пријателе мој, и ти сигурно знаеш дека мајката не го карала синот кога игра комар, туку кога сака да се извади.“

„И кога сите бродови ќе ти потонат, најди едно поле. Поле широко. Па, затвори очи, исклучи уши, растерај мисли и… диши длабоко. И обиди се да научиш нешто од сопствените грешки. Да научиш нешто од себе. Она што веќе си го искусил.“

„Читателу мој скап, запомни го ова. Лошите критики можат добро да делуваат на тебе. Добрите можат лошо. Затоа добрите критики не секогаш се добронамерни. Особено, ако им ја препознаеш намерата. Ако знаеш дека се од оние што или се болно љубоморни или се од оние другите. Тоа се оние кои никогаш нема да кажат дека си добар, тогаш кога и самиот знаеш дека си навистина добар. Има и такви кои ќе ти кажат дека си добар, дури и тогаш кога си лош. За да бидеш што полош. Каква перверзија. Јас ги обожувам оние третите кои ми викаат дека сум лош, дури и тогаш кога сум по малку брилијантен. Тие се моите срцки. За нив живеам и творам.“

„Кога губиш пари, бараш пари. Кога добиваш пари, ти бараат пари. Секако си зијан. И тоа не само пари. Подоцна, кога е веќе доцна, сфаќаш дека не си изгубил само пари. Туку нешто многу повеќе.“

„Во рулет-сексот оргазмот трае со часови и ти го опседнува и телото и духот. И тоа од аналниот отвор до малиот мозок. И не ти е потребен партнер. Самиот си партнер. Мастурбираш пред луѓе. Пред преполно казино. Само што кога ќе свршиш, задоволството не ти припаѓа тебе. Уживањето е нивно.“

„И додека стрпливо чекав полусонот да се претвори во сон, помислив на мојата Ики. Секогаш кога ти е тешко помислуваш не некој свој, нели пријателе мој? Некој ептен близок. Тоа помага. Барем малку.“

„Не е доволно само да си признаеш. Не е доволна искреноста само кон себе. Поважна е искреноста кон другите.“

„Не можат тие толку да ме изнервираат, колку што јас можам да истрпам. Забораваат една важна работа. За разлика од сите други, јас немам што да загубам. Удавено магаре од мечка не се плаши.“

„Вистинскиот пријател нема да дозволи да се брукаш за две-три заостанати сметки, да се криеш од шефицата на дисконтот, или да се нервираш што не можеш да почестиш ни едно кафе во пицеријата каде што со години го убивате слободното време и го менувате светот. Пријателот не позајмува. Пријателот дава. Ти земаш, затоа што немаш. А кога ќе имаш, ќе вратиш. Без датуми, без противуслуги и што е најважно без камати. Пријателот не сака камати. А оној што сака, не ти е пријател.“

„Колку и да се обидувам да го растерам од моите мисли сето она што како грев сум ѝ го „подарил“, сфаќам дека тоа едноставно е невозможно. На неа мислам постојано. На неа мислам и кога мислам дека не мислам.“

„Пријателе мој, никогаш немој да ги лажеш оние што те сакаат. Правиш погрешна работа. Викни некогаш, налути се понекогаш и ветувај засекогаш. Само немој да лажеш. Оти на лагата и се кратки нозете, а знаат да акнат и по некојa клоца. Една од десетте божји заповеди би требало да гласи: „Не лажи. Бакнувај.“

„Моето оружје пријателе, е меморијата. Сè уште. Сè уште ми работи бојлерчето. Имав и други ефикасни оружја кои сега ми се застарени од неактивност. Глумата, блузот, стиховите, вицовите. Оружје ми се пријателите. Оние малкумина што ми останаа. Со нив, во овој момент се чувствувам како да сум дел од непобедлива војска. Како дел од некој специјален одред.“

„Добрите луѓе завршуваат лошо во животот, а лошите завршуваат уште подобро.“

„Пијаните мајмуни се смешни до солзи. Пијаните луѓе се тажни до солзи. Сите заедно седиме во алкохолниот кафез на животот и им правиме циркузи на оние кои нè гледаат. Мајмуните што излегуваат од нас кога сме заробени под алкохолот се смешни и тажни истовремено. Знаат и да гризат понекогаш. И да удираат и да викаат. Пцуењето се подразбира. Знаат и да плукаат. И физички и умствено.“

„Луѓе мои. Каква тажна приказна за оние што премногу сериозно си го сфатиле животот. Животот е несигурна појава. Тој може да биде страшна трагедија за сите оние кои чувствуваат и супер комедија за сите оние кои мислат. Или мислат дека мислат.“

„Од денес, мора да почнам да мислам и за утре. Оти, еве го кај е утре. Утре ќе дојде за миг. Нема веќе заебанција со утре.“

Ѕидот во вашата глава. Одбивам да сум жив по инерција, да дишам на шкрги. Одбивам да чекам како јаре пред Ѓурѓовден, како свиња пред Божиќ. Одбивам да шетам со цревата во раце, да гледам како нестручно ме оперирате, сечете и шиете, како ми гнојат раните и да се прашувам колку ли ќе ме боли кога ќе дојдам на себе. Не сакам седативи. Не сум купче протоплазма. Имам волја и разум и ја преземам одговорноста за својот живот

/Горан Стефановски/ВРАТЕТЕ НИ ГО ТЕАТАРОТ И ПУШТЕТЕ ДА ЈА ИГРАМЕ НАШАТА ИГРА,ОНАА КОЈА ЈА ИГРАМЕ МАЕСТРАЛНО.ВО МОМЕНТОТ КОГА НЕМА ТЕАТАР, НЕМА ЖИВОТ!Не ви здосади да гледате полусветови,излитени ликови,програми со бескрајни турски епизоди,оние бескрајни дебати со исти ликови кои се вртат во круг,отуѓување на секое возможно ниво….флоскули,флоскули…мене ме изморивте од сите ваши празни фрази ….само на вашиот газ си мислите.Би ви забранила да ги употребувате зборовите: иднина,деца,слобода…..Посветено на сите вие што се бавите со политика,ама баш на сите.Досадни и предвидливи.