Треба по секоја цена да ја држиш раната отворена. Не брзај да ставаш лажни мелеми врз неа. Не ја криј под душевниот праг. Остави празнината да извика во тебе, да копнее да се пополни. Да вели: ,,Не можам да издржам, нешто ми недостасува, нешто ми треба.‘‘ Не плаши се од ова болно чувство. Тоа е толку вистинито, можеби е најавтентичниот дел од твоето суштество. Роден си за целина, не те исполнува делумното, млакото и минималното. Создаден си за бесмртност, смртта не може да те собере.
Остави тој крик, таа глад и жед да те водат кон вистината. Да копаат во тебе, правејќи си патишта. Секоја рана, секоја болка може да стане начинот на твоето спасение, односно, начин да го видиш животот со поинакви очи. Бидејќи, обично преку раните гледаме на друг начин на светот и животот. Трагедијата дава еден нов почеток. Како вели Христос: ,,Треба да загубиш, за да најдеш.‘‘ Треба да го почувствуваш Моето отсутство, за да Ме побараш. Треба нешто да умре, за да воскресне.
Токму тој длабок недостаток во душите на секој од нас, таа празнина која бара полнота, ги движи нашите стапки. Притоа, пред да го вкусиме рајот, ја сетивме горчината на адот. Затоа, не брзај да ги извадиш клинците од раната, барем уште малку, сѐ дури не почне да благоуха на воскресение.
Прочитав нешто многу умно и суштествено, имено дека: ,,Животот е многу краток, за да сме нормални, треба да останеме чудаци‘‘. Сигурно некој ќе се праша: ,,па добро, што ни предлагате – да не се менуваме?‘‘ Не, не го предлагам тоа. Но, промената не смее да се претвори во фикс идеја. Мене лично, ми помогнаа шест животни продолженија за да ја тргнам блокадата од моето секојдневие и да живеам колку што можам со поголема радост. Во тој краток живот, нема да успееш да ги решиш сите свои проблеми, и меѓу нас кажано, не е ни задолжително. Можам да сум радосен и без нивното решение. Не се возмутувам повеќе. Она што треба да се реши, ќе се реши, тоа што ќе остане не ни е потребно за нашето патување. И десет животи да живеам, нема да спознаам кој сум. Создадени сме како неспознатлива голема тајна. Се познавам себе си, но никогаш до крај. Нема да се исцелат сите мои рани и болки. Не ни очекувам. Затоа, се учам да живеам со тоа што сум. Работам со тоа што ми е дадено и не барам напразно да променам сѐ, туку само она што може да се смени. Другите работи ги примам и се усогласувам со нив.
Патуваме со воз, две госпоѓи седат на седиштата пред мене. Не се познаваат. И покрај тоа, по неколку минути споделени информации започнува пријатен разговор. Во еден миг, помладата и предлага на другата да прочита едно списание што го држи во рацете. Знаете од оние списанија кои се занимаваат со шоу бизнис. Веднаш добива остар одговор колку одвратни се тие списанија и дека не треба да се занимава со оговарање.
Помина некаде околу половина час. Младата госпоѓа веќе се насладуваше на тивок убав сон. Постарата фрли поглед за да се увери дека сопатничката навистина заспала. Откако се увери, многу тивко и внимателно го зеде оговарачкото списание од кое пред малку со гнев се одвраќаше и ја прекоруваше сопатничката што го читаше, и започна да го разгледува со особен интерес и љубопитност.
На крај, колку ни е убаво да се криеме? Да изгледаме нешто поинакви од она кое всушност сме. Колку е тешко да сфатиме дека во нас истовремено суштествуваат и возрасниот и детето, и зрелиот и незрелиот, интелектуалниот и емотивниот, светиот и грешниот. Колку е тешко да ја прифатиме севкупноста на нашето битие, дека колку што сме светлина, толку и мрак носиме. Дека солзите ни содржат вода и сол…
Католичките верници и дел од православните христијани кои времето го сметаат по Грегоријанскиот календар денеска го слават Бадник, во пресрет на Божик, раѓањето на Исус Христос.
Во државава централната прослава по повод празникот ќе се одржи во Католичката црква „Пресвето Срце Исусово“ во Скопје. Светата божикна литургија ќе ја предводи бискупот скопски и епарх струмичко-скопски Киро Стојанов.
Божик утре го слават и Грчката, Бугарската, Романската, Украинската и Грузиската православна црква кои го прифатија Грегоријанскиот календар.
Преостанатиот православен свет кој се води според Јулијанскиот календар, меѓу кои и Руската, Српската и Македонската православна црква, Ерусалимската патријаршија, како и монасите на Света Гора, Божик ќе го одбележат на 7 јануари.
Свети Великомаченик Георгиј Победоносец ( во народот познат како Свети Ѓорѓија) живеел и пострадал за време на безбожниот римски цар и идолопоклоник Диоклецијан (284 – 305 година), во чие време се вршело прогонство и убивање на христијаните. Свети Георгиј, син на набожни родители и добар Христов војник завршил воена школа и бил на служба кај овој цар.
Георги во својата дваесетта година го стекнал чинот трибун и како таков служел при царот Диоклецијан. Кога овој цар започнал гонење на христијаните, Георги истапил пред него и одважно изјавил дека е христијанин, поради што царот го затворил, наредил нозете да му ги стават во клади, а на градите да му положат тежок камен. Потоа наредил да го врзар на тркало под кое имало штици со големи клинци и така го вртеле. По ова го закопале во ров, така што надвор од земјата му била само главата и го оставиле во ровот три дена и три ноќи. Но при сите овие маки Георги непрестајно Го молел Бога и Бог веднаш го исцелувал и на големо одушевување на народот, го спасувал Својот маченик од смртта.
Кога Св. Георги воскреснал и еден мртовец, тогаш многумина ја примиле верата во Христа. Меѓу овие биле и царевата жена Александра и главниот жрец Атанасиј, земјоделецот Гликериј, и Балериј, Донат и Терин. Најпосле царот ги осудил Свети Георги и својата жена Александра на смрт со меч. Блажената Александра издивнала на губилиштето пред да ја убијат, а Свети Георги го убиле во 303 година.
Безбројни се чудата што се јавиле на неговиот гроб. Многубројни се и неговите јавувања во сон и на јаве на многумина коишто го спомнуваат и ја бараат неговата помош до денешен ден. Од љубов кон Господ Христос, Свети Георги без тешкотии оставил се заради својата љубов: чин, богатство, царски почести, пријатели и сиот свет.
За оваа љубов Господ го наградил со венец на невенлива слава на небото и на земјата и со живот вечен во Своето Царство. Го дарувал со сила и власт да им помага на оние што го слават и призиваат неговото име во бедите и неволјите.
Православната црква и верниците денеска на 21-ви ноември, го слават еден од најголемите христијански празници- Архангел Михаил или народски нарачен Арангеловден.
Овој светец е водец на небесните војски кој секогаш се јавувал на местата на кои се јавувала и Богородица, така што претставува небесна сила и заштита на земјата.
По црквените преданија, ангелот Михаило прв стапил во борба со лошиот дух и во тоа име по црквено толкување означува „оној кој е како Бог“.
Меѓу нардот владее верување дека овој ангел ги посетува болните и ако застане кај ногата- не е на добро, а ако застане кај главата- болниот ќе оздрави.
Овој празник секогаш се слави на ист датум и во есен, затоа што кога на светците им се делеле улогите, Архангелот Михаил го добил есенското и зимско време- времето на потешкотии. Се верува дека во ова време тој лута облечен како просјак за да ги прекори неверниците и да им помогне на сиромашните.
Едно народно верување вели дека спрема временските услови на овој ден, може да се одреди каква ќе биде годината, времето на празникот ќе одреси какво ќе биде времето во текот на зимата и пролетта.
Дали денот ќе биде прославен со посна или мрсна трпеза, зависи од денот на кој се паѓа. Ако е во среда или петок, треба да биде посно. Оваа година е во четврток, па трпезата може да биде мрсна. Секогаш на трпезата треба да има пченица, во чест на мртвите, односно упокоените души на светците.