Сите знаеме дека за нас е само железна рака и воведување дисциплина на брутално ниво, ама си ќутиме. Убаво ни е вака. Циркусот си тече, ние сме циркузанти кои се среќни што некој на улица гопрепознава и вика ‘‘ браос бе, многу си интелигентен‘‘.  Интелигентните одамна побегнале од оваа септичка јама бе друже. Ние сме само лајната што плива во неа.

Што е тоа што остана не анализирано, ставено во колумна или исмејано. Сите можни резили што можеа да испаднат испаднаа, и никого мува не го лази. Сите можни афери, неправди, криминали и далавери се обелоденети и сеуште никого за ништо не го боли. Понекогаш имам впечаток дека во оваа држава можеш буквално што сакаш да правиш и да поминеш неказнет.  Нема кој да те казни. Државата сама себе си се казнува со тоа што е на сите листи меѓу последните. Можете да замислите, на некои листи по некоја статистика ние сме позади Руанда Бурунди. Ова не е заебанција, ова се факти. А, фактите велат и нешто друго.

Поставеноста на нештата во општеството се повеќе личат на канцерозно ткиво отколку на болно кое може да се лечи. Направена е преголема штета за да може да се сменат нештата преку ноќ. Интересно е тоа дека народот почна да ја прифаќа стварноста како нешто нормално. Почна и да не се буни народ. Почна да се навикнува на овој циркуз и да се осеќа како кловн во сопствен циркуз. Таму му е најбезбедно. Станавме земја на зомби. Народ оди по улица, гледа во земја и зборува сам со себе си. Не ги гледајте оние во скапи џипови и со дебели златни ланци на вратот. Ова е нивно време. Понекогаш се прашувам, кога некогаш некој би сакал да стави навистина ред, колку ли затвори бини биле потребни да доизградиме. И овие се полни, ама барем уште едно пет затвора ни фалат.

Се нервирам кога некој ке рече дека ги губиме децата они си одат од државата. Ало, ние ги губиме и оние што се внатре, што остануваат. Сите се неуротични, безнадежни, со идоли кои се криминогени. Создадовме кај младите психоза на војна среде мир. Станаа агресивни, дрогирани, напиени, изгубени. Псеудокултурата царува, проституцијата, наркоманијата, коцката, агресивноста. Несреќна нација не може да има среќна младина. Затоа и еден огромен број бара утеха и прискривање во религијата. Се повеќе имаме религиозна младина која наместо да се стреми како да стигне на месечината, таа сонува како еден ден да оди на аџилак. Секој втор усте да извините нема влакна на ‘‘патљакот‘‘ важно има брада! Поготово последните години ионака слабото школство почна да биде само ‘‘про форма‘‘, затоа што наставата преку интернет ги одалечи децата од стварноста која би требало нивната младост да ја слави по школските дворови . Ја убивме младоста во децата. Создадовме ‘‘ млади старци‘‘. Невоспитањето царува, но не поради тоа што тоа е модерно, туку како последица на невоспитани родители.

Демографската структура се смени многу. Скопје стана град на сељаци, чобани и криминални ликови од регионот  кои царуваат и кои воспоставуваат правила на однесување. Не зборуваме за селани. Зборуваме за сељаци! Тоа е посебна категорија. Тоа е онаа категорија која се дефинира според податокот колку селото излегло од поединецот, а не поединецот од селото. Никој нема емоција кон новата средина. Сите се сеуште на ливада, а ливадата вели дека можеш да правиш се што ќе посакаш. Капак на се, и оние кои дојдоа од помалите градови во Скопје, во својата желба за етаблирање не бираат начин како да се промовираат во некакви имиња кои нешто значат. Ситуацијата е карамбол. Нема веќе скопјани во јавноста. Тие станаа дефицитарна стока. Тие се опасност. Покрај нив проработуваат комплекси кои се болни. Не затоа што се скопјани. Туку затоа што за да бидеш скопјанец треба сепак да пораснеш најаден со барем три вреќи прашина од скопскиот асфалт.

Целата колумна на Агим Јонуз прочитајте ја тука.