Македонија доби нов голем филм и ново големо филмско име во генерацијата која го наследува Милчо Манчевски и неговата филмска генерација. Режисерот Георги Унковски, неговата филска екипа, и филмот Диџеј Ахмед се претставија на престижниот филмски фестивал Санденс во САД зад кој стои прославениот актер Роберт Ретфорд, и кој е следен од многуте авторитативни и славни филмски имиња, продуценти и филмски медиуми.

Веројатно најпрестижниот стручен филмски медиум во САД, Холивуд рипортер, објави посебна критика за филмот оценувајќи го како успешна уметничка приказна која успева да го созаде современ и динамичен филмски наратив, по многу нешта различен и освежувачки за филмовите кои доаѓаат од Балканот. 

Ов е критиката на Холивуд рипортер:

Во филмот Диџеј Ахмед што се случува во едно мало село во Македонија ќе ја добиете атмосферата зад трогателната филмска игра – деби на сценаристот и режисер Георги  Унковски, во филмот Диџеј Ахмет.

Сместена во далечна заедница Јурук каде што религијата и традицијата доминираат и кај младите и кај постарите, драмата го следи 15-годишниот овчар кој спасот од секојдневниот го наоѓа во електронската денс музика. Ритамот не само што му помага да го издржи гневот на неговиот строг и доминантен татко, туку и да се поврзе со соседната девојка која сонува да  се пресели во градот.

Премиерно во светскиот кино фестивал Санденс (Јута, САД) , диџејот Ахмет претстави елегантен, пријатен квалитет што може да ги привлече филмските дистрибутери. Филмот разиграно критикува одредени муслимански обичаи, но никогаш на понижувачки начин, притоа обезбедувајќи впечатлива приказна за полнолетството што е малку предвидливо.

Главниот лик Ахмет (Ариф Јакуп) е избркан од училиште во почетната сцена и принуден да работи на семејната фарма, каде буквално брои овци секое утро и навечер. Неговиот татко (Аксел Мехмет) има малку разбирање за мечтаењето на неговиот син, додека помладиот брат на Ахмет, Наим (Агуш Агушев) не зборува откако починала нивната мајка.

Колку и да е живописно македонското опкружување, ова е суров свет надгледуван од побожна патријархалност – во кој животот се чини дека се одвивал на ист начин со векови. Затоа е изненадување кога ќе го видиме Ахмет како талка надвор од фармата една ноќ, следејќи ја неговата убава сосетка, Аја (Дора Акан Златанова), додека таа оди на тајна рејв-журка. Уште повеќе е изненадување кога стадото овци на Ахмет ќе го следат до подиумот за танцување, создавајќи вирален момент што го претвора Ахмет во локална славна личност.

Унковски ги користи овие неочекувани контрасти во текот на филмот, откривајќи како помладата генерација селани се потпира на паметните телефони, Bluetooth звучниците и ремиксите на EDM за да се најдат себеси среде живот со религиозна сериозност. 

Музиката, особено во случајот со малиот Наим, кој танцува секогаш кога може, дава и чувство на радост во домаќинството трауматизирано од смртта и над кое владее таткото кој се чини дека сè уште тагува.

Двојните линии кои вклучуваат постепено ослободување на Ахмет од неговиот татко, како и неговата врска со Аја – која треба да ја омажи нејзиниот авторитарен татко – тргнуваат во очекуваните правци. Но, тие се поттикнати од топлото чувство за карактер и неколку фази кои добро хармонизират, особено она што вклучува минаре чии молитвени повици постојано се мешаат, сè додека не станат главен аспект на приказната во последниот чин.

Работејќи со претежно аматерска актерска екипа, Унковски успева ги мотивира сите да испорачаат солидни природни изведби, особено симпатичниот новодојденец Јакуп. Глумејќи тинејџер чие лице е изгорено од сонце од мачење цел ден надвор, и кој го носи истиот каллив комбинезон во речиси секоја сцена, тој постепено му открива на Ахмет дека е вистински бунтовник во стилот на Кевин Бејкон зад неговото селско однесување. И додека момчето никогаш не е блиску до вистински диџеј, тој го прави единственото нешто што го прават сите добри диџеи: тој го продолжува ритамот.