Случајот на Пам Рејнолдс Ловери, познат како едно од најфасцинантните „искуства на блиска смрт“, се случил во 1991 година. Ова искуство привлекло големо внимание, бидејќи Пам тврдела дека видела и доживеала „нешто невозможно“ додека лекарите се обидувале да ѝ го спасат животот. Нејзината приказна беше широко распространета, а дури и во ТВ серијалот „The Day I Died“ (Денот кога умрев) беа презентирани деталите од нејзината драма.
Во моментот кога Пам имала 35 години, била хоспитализирана поради напад на парализа и привремен губиток на говор. Лекарите откриле аневризма во нејзиниот мозок, што значело дека требало да се изврши итна операција. Операцијата била многу ризична, и за да ги зголемат шансите за преживување, хирурзите се одлучиле на ретка и невообичаена процедура.
За да се спречи оштетување на мозокот, телесната температура на Пам била спуштена на 10 степени Целзиусови, што привремено ја запрело циркулацијата и го оставила мозокот без кислород и крв. Преку нејзините очни капаци биле залепени ленти, а на нејзините уши биле поставени слушалки кои пуштале бучава која ја изолирала од надворешниот свет.
Иако лекари ја држеле под анестезија, Пам тврди дека била свесна за сите случувања околу неа. По седмочасовната операција, кога се разбудила, таа ги шокирала сите, вклучувајќи ги и лекарите, со тоа што им раскажала детали за тоа што се случувало за време на операцијата. Според неа, нејзините сетила биле хиперчувствителни, а видот ѝ бил многу појасен отколку што обично бил. Тврдела дека гледала како хирурзите користат електрична пила за да го отворат нејзиниот череп, која изгледала како електрична четка за заби. Овие детали биле толку точни, што лекарите не можеле да објаснат како можела да ги знае, бидејќи била под анестезија и имала залепени капаци.
Пам раскажала и дека за време на операцијата го „напуштила“ своето тело и го гледала целиот процес преку рамото на хирурзите. За време на ова искуство, тврди дека имала контакт со своите починати роднини, вклучувајќи го и нејзиниот вујко и баба, кои се појавиле како „водачи“ и ја воделе низ тоа мистично искуство.
Во интервјуто што го направила во 2009 година, Пам открила дека, додека лекарите ја враќале во живот, ја слушала песна „Хотел Калифорнија“, која станала симбол за нејзиното враќање на животот. Пам изјавила дека не сакала да се врати во своето тело, бидејќи се чувствувала како да е на „поубаво место“. Сепак, нејзините починати роднини ја охрабриле да се врати и да продолжи со својот живот. На крајот, како што раскажала, нејзиниот вујко ја „турнал“ назад, по што таа се вратила во своето тело, а токму тогаш слушнала дел од текстот на песната: „Можеш да се одјавиш кога било, но никогаш не можеш да си заминеш“.
Тој момент, според неа, бил толку најсилното нешто. Иако Пам изјавила дека сакала да остане на другата страна, роднините ја охрабриле да се врати и да продолжи со животот. Таа го запишала оваа искуство како значајна поука во својот живот, иако до денес нема конкретен научен доказ што може да ја потврди вистинитоста на нејзините наводи.
Пам Рејнолдс починала во 2010 година, но нејзиниот случај остана предмет на истражување и дебата. Многумина се прашуваат како е можно да имала толку јасна свест и сеќавања на деталите од операцијата, иако била под анестезија и била физички исклучена од надворешниот свет. Нејзиниот случај продолжува да предизвикува различни теории и размислувања за природата на „блиските смртни искуства“, како и дали свеста може да продолжи да функционира дури и кога телото е технички мртво.
