64 проценти од граѓаните сметаат дека владејачкото мнозинство не треба да прифати внесување на Бугарите во Уставот дури и по цена на повторно одложување на почетокот на преговорите со Европската Унија, покажува најновото истражување кое за емисијата Детектор го спроведе Институтот за политички истражувања Скопје (ИПИС).

Поделено според етничката припадност на испитаниците дури 82 проценти од испитаниците Македонци велат дека не треба да се внесат Бугарите во Уставот додека кај испитаниците Албанци 56 проценти даваат поддршка за промена на Уставот.

45 проценти од испитаниците веруваат дека владата ќе го надмине спорот со Бугарија и ќе ги почне преговорите со Европската Унија што е за 3 проценти повеќе од истиот одговор даден лани. Сепак 30 проценти од истинаците сметаат дека сдпорот нема никогаш да се реши а само 7 проценти сметаат дека до решение ќе дојде до крајот на оваа година.
Доколку Македонија добие дополнителни гаранции, 41 процент од граѓаните сметаат дека треба да се пристапи кон промена на Уставот додека 43 проценти од испитаниците велат не.

Висок процент на иститаници дури 50,5 сметаат дека новата американска администрација може да помогне да се дојде до прифатливо решение меѓу Скопје и Софија.

Истражувањето на јавното мислење за Детектор го спроведе ИПИС со телефонска анкета спроведена од 1 до 4 март оваа година на репрезентативен примерок од 1050 испитаници од целата држава.

Кочани се уште живее во сенка на трагедијата во дискотеката „Пулс“, а болката и неверувањето се присутни на секој чекор. Во оваа тешка ситуација, семејствата на жртвите и повредените се обидуваат да најдат утеха и правда.

Но, постои уште една група луѓе чија судбина е обвиена со тага и несигурност – семејствата на притворените членови на обезбедувањето.

Нена Димитријева, сопругата на Столе Боја, еден од притворените, јавно ја изнесе својата тешка приказна. Таа раскажува за нејзините малолетни деца кои не можат да разберат каде е нивниот татко.

„Од работа се уште не е дојден? – Тато изгорел, а ти мамо не ми кажуваш, ме лажеш!“, се зборовите кои ја раскинуваат нејзината душа. Како да им објасни дека нивниот татко не е меѓу починатите, туку е зад решетки, иако таа кобна ноќ спасил безброј детски животи?

Нена со болка констатира дека Кочани е поделен. Додека едни маршираат за починатите, други протестираат за слобода на обезбедувањето.

Но, таа нагласува дека од денот на погребот, секој ден излегуваат да им оддадат почит на жртвите и повредените, барајќи праведно обвинување и судење за да се пронајдат вистинските виновници.

Таа ја опишува и ужасната состојба во која нејзиниот сопруг се вратил дома по пожарот – исцрнет, со изгорена облека, исплукувајќи крв, откако цела вечер влегувал и излегувал од дискотеката за да ги спасува децата. На крајот и самиот завршил во болница на кислородна поддршка.

Сега, во притвор, Столе секојдневно се бори со траумите. „При секоја посета ми кажува дека со секое затварање на очите ги слуша пискањата на децата, сликата се враќа пред неговите очи. Се гуши“, раскажува Нена, прашувајќи дали неговиот случај е ист како и на другите осомничени кои таа ноќ спиеле дома.

Сопругата на притворениот член на обезбедувањето апелира до совеста на државата, прашувајќи дали некој може да ја замисли неговата состојба и состојбата на другите членови на обезбедувањето кои, како што вели таа, можеле да се тргнат настрана кога избувнал пожарот, но останале до последен момент да спасуваат човечки животи.

Таа бара тие да бидат со своите деца кои сега им се најпотребни за нивната психичка состојба.

Нена Димитријева завршува со порака дека доколку нејзиниот сопруг и другите членови на обезбедувањето имаат вина според законот, тие треба да сносат одговорност, но не на ваков „неморален начин“.

Каква е неговата психичка состојба? Послем таа ноќ,затворен во 4 ѕида,кога цело Кочани е со психолошка помош ! Во каква состојба ќе дојде дома?

Се уништувам од самата помисла дека би можело и он да биде меѓу починатите или тогаш ќе беше прогласен како херој ?

Јас како сопруга на еден од обезбедувањето, морам јавно да ја кажам состојбата на мојот сопруг.

Тоа кобно утро дома пристигна плачејки,целиот исцрнет,со црни раце ,изгорена облека и патики. Исплукувајќи крв и црнило.Покриен со нечие ќебе дадено од болницата.Плачејќи и викајќи кажуваше за страшната трагедија..Плачејќи ја опишуваше трагедијата и состојбата на неговите блиски пријатели..

Како цела вечер влегувал и излегувал да ги спасува децата На крајот е однесен во болница на кислородна поддршка

При секоја посета во приворот во кој се наоѓа,ми кажува дека со секое затварање на очите ги слуша пискањата на децата , сликата се враќа пред неговите очи.Се гуши

Дали е ист случај како и другите осомничени (потписници на документи) кои таа ноќ си спиеле дома ? Дали има некој совесен во оваа држава ?

Дали некој може да ја замисли неговата состојба,состојбата и на другите членови од обезбедувањето ?
Кога избувнал пожарот,можеле да се тргнат настрана,но тие до последен момент влегувале и спасувале човечки животи

Дозволете им да бидат дома со нивните дечиња,тие им се потребни сега за нивната психичка состојба !
Ако имаат било каква вина по закон, нека сносат одговорност,тоа немора да биде на ваков неморален начин !!!