Во отворено писмо, граѓанинот Садет Даути од областа Голо Брдо се обраќа до највисоките државни институции со силен апел за итна интервенција во инфраструктурата во областа Голо Брдо подрачје.

Тој бара асфалтирање на патната оска Вичиште – Студено – Требиште – Острен и отворање на граничниот премин во Миреш – две барања кои, според него, не се луксуз, туку неопходности за живот и развој.

Албанија која се гордее со развојни, интеграциски и инфраструктурни проекти, сè уште има цели области кои живеат во изолација.

Не поради недостаток на волја од страна на луѓето, туку поради недостаток на внимание од страна на државата.

Еден од нив е Голо Брдо, еден од најубавите региони, најбогат со култура, традиција и историја – но и најнапуштен.

Изградбата на новата оска Либражд-Пешкопеја преку Себиште кон Пешкопеја е за поздравување – дело кое поврза два региона, Дибра и Елбасан – но овој сегмент не е достапен за повеќето погранични села на Голо Брдо.

Официјално подигнат глас, тивко игнориран.

Дојде време развојот повеќе да не биде ветување, туку реалност.

Дојде време албанската влада да го сврти вниманието од зборови на дела – од патиштата на пропагандата, кон вистинските патишта што ги бараат луѓето.

Јас, како граѓанин на оваа област, официјално се обратив до сите државни инстанци:

– Онлајн владината платформа,

– Вицепремиерот, воедно и министер за инфраструктура и енергетика,

– и самиот Неговата екселенција премиер на Албанија.

Одговорите што ги добив се разочарувачки, директни, без суштина, без решенија и пред сè – без чувствителност кон болната реалност што повеќе не може да се крие зад извештаи или статистика.

Секако, во моите легитимни барања, во никој случај не побарав ништо за себе, освен за развој и заслужена интеграција на областа каде што сум роден, каде што нашите предци живееле со возвишени жртви.

Ова е искрен апел, отворено писмо и повик за национална свест, упатен не само до институциите, туку и до целото албанско општество.

Патот Вичиште – Студен – Требиште – Острен, отсечена витална артерија.

Патот што не требаше да остане на патот…

Оваа патна оска некогаш ја поврзуваше Дибра со Либражд, а од создавањето на Албанската држава со децении, па сè до пред неколку месеци, беше национален пат.

Во последните 35 години, континуирано се издвојуваат средства од државниот буџет за негово одржување. Но, денес, оваа оска е практично неупотреблива, оставајќи десетици села на границата со Македонија изолирани.

Ја поздравуваме иницијативата на Општина Булќиза за изградба на оската Черенец – Вичиште и за подобрување на внатрешната инфраструктура во селото Мало Острени Острен, како конкретен и добредојден чекор во област на која итно и е потребна институционална помош.

Сепак, овие фрагментирани иницијативи не се доволни за да се реши фундаменталниот проблем што ја држи Голоборда изолирана: недостатокот на функционална оска што ја поврзува целата покраина со урбаните центри и границата.

Асфалтирањето на патот Вичиште – Студен – Требиште – Острен не е барање за погодност, туку потреба за живот и развој.

Овој пат би им го вратил пристапот на жителите до основните услуги: образование, здравство, пазари, институции.

Денес, официјално е наведено дека оваа оска повеќе не е одговорност на Министерството за инфраструктура и енергетика, бидејќи е префрлена на одржување на општина Булкиза.

Но, како може да се отстрани оваа одговорност, кога историски и повеќе од последните три децении се третира како национален пат и континуирано се издвојуваат средства?

Дали е можно општина Булкиза да покрие толку голем проект со ограничен буџет? Дефинитивно не.

Тука не се работи за недостаток на проекти – туку за недостаток на институционална волја да се види реалноста на пограничните области.

Општината, и покрај својата волја, нема ниту финансиски капацитет ниту човечки ресурси за таква интервенција.

Ова е голем проект, кој бара директна поддршка од централната влада. Не треба да се случи овие важни патни оски да бидат отстранети од работната маса на органите за донесување одлуки,

Ова институционално молчење е поболно од отсуството на патот. Бидејќи патот, можеби, може да се изгради еден ден – но кога гласот на граѓанинот се игнорира, врската со довербата е прекината./www.btvnews.al