Во срцето на летото, кога воздухот трепери од жештина и штурци, еден древен повик ги собра разделените. Низ Леринско и Воденско, од планинските падини до плодните полиња, се разлеа звукот на традицијата. За големиот празник Успение на Пресвета Богородица, илјадници луѓе се вратија во своите родни огништа за да присуствуваат на вековните панаѓури – прослави каде што времето за миг застанува, а срцето чука во ритамот на тапанот.
Оваа година, како и секоја пред неа, 15-ти август не беше само верски празник, туку ден кога се слави животот, корените и заедницата. Во манастирот во Кладораби, илјадници верници ги споија своите молитви во едно, а потоа се препуштија на народниот собир кој траеше до доцна во ноќта. Мирисот на печено месо се мешаше со слаткиот мирис на босилек, додека луѓето ги споделуваа своите приказни од изминатата година.
Во планинското Трсје, панаѓурот на 15-ти и 16-ти август повторно ја докажа својата слава. Орото се виеше на сретсело како никогаш досега, а звукот на зурлата и тапанот одекнуваше надалеку. Лицата на старите блескаа од радост гледајќи ги младите, родени далеку од родниот крај, како со жар ги играат истите чекори што ги играле нивните дедовци и баби. Тоа беа моменти на чиста емоција, на пренесување на она што не се заборава.
Слична слика и во Песочница, каде што гостопримството беше на прво место. По црковната служба, селскиот плоштад се претвори во огромна трпеза на која беа поканети сите – и домаќини и гости. Се наздравуваше за здравје, за бериќет и за повторна средба догодина.
Од другата страна на планината, во Воденско, празничниот дух беше подеднакво силен. Во туристичкиот бисер Стар Чеган, традицијата се спои со современото. Покрај црковните обреди, бројните туристи и мештани уживаа во богатата понуда на локалните таверни и во звуците на традиционалната музика што се слушаше од секој агол. Во Острово, иако градот го чека својот голем Фестивал на јаболкото, празникот на Голема Богородица беше достоинствено одбележан, собирајќи ги семејствата на заеднички ручеци и пријателски средби.
Овие панаѓури се повеќе од обична прослава. Тие се живи споменици на едно време, пулсот на еден народ кој ги чува своите обичаи со љубов и почит. Тие се доказ дека каде и да се, што и да работат, луѓето од овој крај носат еден нераскинлив код во себе – оној на припадноста, на орото и на песната што ги спојува сите генерации. И додека последните огномети го шараа августовското небо, едно ветување остана да лебди во воздухот: „Догодина, пак тука“.
