Една жена неодамна го сподели понижувањето што го доживеала од страна на своите најблиски.
Живееме со сопругот на село. Секогаш сме радосни кога ни доаѓаат гости – имаме посебна соба за нив. Подготвени сме секогаш да примиме секого. Летно време може да се спие и на верандата, а поткровјето е секогаш пријатно и убаво средено.
Порано на гостите им ја отстапувавме нашата спална соба, но сега сме во шеесеттите години и веќе не го правиме тоа. И онаа гостинска соба што ја средивме е многу удобна.
Имаме двајца синови, веќе возрасни, кои живеат со своите семејства. Помладиот син живее недалеку од нас и често ни доаѓа со внуците.
Постариот син живее во Белград, таму има свое семејство и води приватен бизнис. Поради тоа што живееме на село, ретко доаѓа кај нас.
Секогаш кога ќе дојде со сопругата и децата, ние се подготвуваме посебно за нив. Сè убаво средуваме, чистиме, јас готвам јадења и правам колачи. Но, и покрај сè, снаата не сака да доаѓа кај нас. Вели дека на село ѝ е здодевно и дека нема што да прави по еден час.
Минатата година решивме со сопругот да ги посетиме. Го известивме синот една недела однапред дека доаѓаме.
Кога пристигнавме, седнавме на поставена трпеза и разговаравме. Но, штом се стемни, сфативме дека за нас едноставно нема место во нивниот дом. Се испостави дека синот ни изнајмил соба во хотел на другата страна од градот. За нас тоа беше навистина несфатливо.
Бевме подготвени дури и на под да спиеме, но снаата беше непопустлива и постојано повторуваше дека собата е веќе резервирана и платена. На крајот, синот повика такси и не одведоа во хотелот. Се гледаше дека му е непријатно, но ништо не можеше да направи – ја слушаше сопругата.
Ништо не рековме, само се качивме во таксито и отидовме. Утрото се разбудивме и сфативме дека во близина нема каде да појадуваме – а цените беа неприфатливи за нас. Решивме повторно да одиме кај синот. Но, кога пристигнавме, се покажа дека никој не нè очекувал. Секој си имаше свои обврски и едноставно немаа време за нас.
Повторно ја дочекавме вечерта и се вративме во хотелот.
Следниот ден си заминавме дома. Целиот пат назад плачев – не можев да сфатам каков е тој однос кон родителите. Кога стигнавме, му раскажавме сè на помладиот син. Тој веднаш го повика брат си и започна расправија.
По таа наша посета, односот со постариот син се промени. Сега има само ретки и кратки телефонски повици, пишува Крстарица.
Никому не му раскажав за нашата срамота. Како да кажам дека синот, во суштина, нè избрка од својот дом?