Category Archives: Приказни

Имам 90кг и фрштам со самодоверба, носам што сакам- Манекенка која не сака да ослабне

Ешли Греам (33) е најпознатата плус сајз манекенка и важи за една од најубавите жени во светот.

Со нејзиниот пример, таа покажа дека е можно да се урнат предрасудите и со гордост може да каже дека е една од најзаслужните за фактот дека моделите за проширување плус големина започнуваат во модната индустрија.

Го имаше своето прво дете минатата година – нејзиниот син Исак, со години гласно зборува за самодовербата на жените и прифаќањето на сите нејзини маани и доблести, а неодамна во интервју за познат магазин се осврна борбата за нејзиното место под сонцето.

Ешли призна дека не било лесно постојано да се соочуваш со одбивање, но дека со текот на времето сфатила дека токму таа има сила да ги смени работите.

“Кога започнав да живеам во Њујорк и сакав да се откажам од моделот каде постојано ми велеа дека не сум доволно добар, се свртев кон мајка ми и и реков дека ќе се вратам во Небраска. Таа ми рече во тоа време да не се давам, затоа што мојот изглед може да промени нечиј живот. Тогаш не разбирав целосно што сакаше да каже со тоа, но сега знам. Моето тело го смени начинот на размислување на модната индустрија и ме научи дека можам да правам што сакам како сè додека правам работи што ме прават да се чувствувам добро и што носат позитивни промени “, вели Ешли.

Греам исто така посочува дека светот е полн со луѓе кои веруваат дека не се доволно добри и убави и дека вината за нив е да ја имаат и совршените, најчесто обработени фотографии на жени на социјалните мрежи. „Многу работи денес имаат врска со трансформацијата во нешто што дефинитивно не сте“, коментира таа.

Таа се осврна и на фактот дека живееме во свет кој е опседнат со етикетирање на другите.

“Секој сака да зборува за етикетирање и тоа е вистински сон затоа што живееме во генерација каде сите и се етикетирани. Време е конечно да се ослободиме од тоа и да започнеме да се однесуваме кон луѓето како што сакаме да се однесуваат кон нас. Звучи толку едноставно , но тешко е за многу луѓе да го разберат “, вели Греам.

Познатата убавица признава дека и денес има фрустрирачки разговори за нејзиниот физички изглед, исто како и на почетокот на нејзината кариера.

“Луѓето често ме прашуваат како успевам да пукнам со самодоверба и да коментирам за мојот стил на облекување. Само затоа што носам готов број 16 (американска големина), тежок повеќе од 90 килограми и пукам кампањи за долна облека не значи дека сакам постојано да зборувам за тоа што ми е потребно за да имам толку многу самодоверба. Да се ​​биде голема девојка не значи дека морам постојано да имам вакви разговори. За мене е малку шокантно бидејќи истите прашања не се поставуваат на потенки жени она што е во нас е нешто на што треба да работиме “, заклучува познатиот модел.

„Ми рече коњу еден вади ги парите“ – Шокантна исповед на Саша Поповиќ: Толку пари имаше, што не знаевме што да им правиме!

Кон крајот на минатиот месец, поточно на 24 април, еден од најуспешните луѓе на Балканот, Саша Поповиќ, го прослави својот 67 роденден.

Најголемата слава ја стекна во поранешна Југославија кога настапи со „Слатким грехом“ и Лепа Брена.

– Игравме во хотелот „Југославија“, ние шестмина и Брена, и како бенд имавме плата од 7.000 марки. Значи секој илјада. Тоа беше највисоката хотелска плата во тоа време во поранешна Југославија, изјави неодмна Поповиќ.

Еден од најдобрите поп-менаџери во тоа време, Рака Џокиќ, дојде да договори соработка со „Слатки грехом“ пред претстојната турнеја.

– Деца, кажете ми колку чините дневно?

– Можеме ли да останеме сами да преговараме?

– Секако, нема проблем.

Според Поповиќ – еден од бендот им предложил да му кажат – 1.000 марки на ден. Некој друг прдложил 3.000, а имало дури и предлози за 5.000 марки.

– Рака влегува, само јас и Брена остануваме со него. Види Рака ние чиниме 15 000 марки на ден со целата наша опрема.

Брена ја спушти главата и излезе надвор.

– Дали сте сигурни за тие 15.000 марки?, ме праша Рака, а јас му одговорив дека сум сигурен, изјави Поповиќ.

Доаѓа момче со машина за пишување, подготвува договор. Рака заминува, другите од „Слатким грехом“ доаѓаат и прашуваат што се случило.

– Тој се согласи.

Според Поповиќ, тоа било прослава без преседан. Завршуваат првите 7 дена од турнејата.

– Да напоменам дека сè помина преку сметка, ништо не помина црно. И Рака дојде во нашата соба.

– Деца, честитки, заработивте 105 000 марки.

Скокаме, го гушкаме Рака… Но тој вели: Чекај, морам да те прашам нешто. Што ќе правиме со овие половина милион марки што останаа?

– Како половина милион марки?

– Па, за овие 7 дена заработивме 605.000 марки. Јас треба да ти платам 105 000, и што да правам со тие 500 000?, рекол Рака.

Како што вели Поповиќ, Рака Џокиќ не ги зел парите за себе. Тој подготвил нов договор.

– 99 проценти отидоа кај нас и тој побара од нас да му го одредиме хонорарот. Тогаш сите се согласивме да го поделиме на 10 дела. И сите зедоа 60.000 марки. За 7 дена. Тоа беа толку многу пари што не знаевме што да им правиме. Но, законот беше таков во тие години – имате куќа, вратете го станот, ако имате стан не можете да купите куќа, баровите беа во државна сопственост. Не знаевме што да се прави со тие пари. Но, сè е потрошено, вели тој.

Во еден момент, Поповиќ решил да ги стави вишокот пари во банката на Дафина.

-Тие ми кажаа дека има добри камати.

– Сале мој, душо моја. Дали знаеш која е каматната стапка? 12,5 проценти… И мојот Сале ќе има 17 проценти, ме дочека Дафина со овие зборови, рече Поповиќ.

Ау мене марките веќе ми се вртат пред моите очи. Продадов стан во Нови Сад, два автомобила и ставив сè кај Дафина. Следниот месец, ќе дојдам и ќе соберам 20.000 марки камата, се присетува тој.

Брена го предупредила да ги извади парите од банката, но тој не ја послушал. Како што вели, добро се сеќава на 28 февруари 1993 година. Тој бил во Виена кога Брена го повикала да дојде брзо и да ги извади парите.

– Доаѓам во Белград, одам во Центарот Сава, има многу гужва. Влегувам во канцеларијата преку врски и ми велат – имате 405.000 марки.

– Ситно, крупно или мешано?

– Што мислиш?

– Дали сакате да ви платиме ситни, крупни или мешани?

– 400 000 крупни и 5000 ситни .

Раде Спасов бил директор на Дафина во тоа време. Тој бил човекот што ја известил Дафина дека Поповиќ е дојден да ги собере парите.

– Тие веќе ми спакуваа 405.000 марки во жолта торба. Тогаш за тие пари би можеле да купите куќа со базен во Дедиње.
И ете ја Дафина доаѓа.

– О, Саки, драги мој, дојде за парите. Ако, има мајка да плати за сè. Дали сакаш кафе?

– Би сакал да одам.

– Ајде, кафе. Туку ај ти остани уште три месеци, а јас ќе ти платам 700 000 марки подоцна.

На крајот, повторно се согласив, рече Поповиќ.

После тоа, тој отиде во Домот на синдикатите, каде што го чекаше Брена.

– Дали ги подигна парите, го прашата таа.

– Не, уште три месеци и ќе имам 700 000 марки.

– Коњу еден, земи ги тие пари. Какви 700 илјади, велат дека ќе ја затворат банката за пет дена.

Беше 3 март, а Дафина се затвори на 10 март, се присетува Поповиќ.

Пешачел 154км за да се поклони пpeд гpoбот на Гоце Делчев (Фото

Членот на Централниот Комитет на Левица, Саше Јанчев направи неверојатен потег на одбележувањето на 118-годишнината од cмpтта на Гоце Делчев. Тргнал од својата родна Гевгелија и после 35 часа пешачење и 154 километри, пристигнал и се поклонил пред гробот на Делчев во дворот на црквата Св. Спас.

“Во чест на Гоце денес завршив со тридневен марш. По 154 километри и 35 часа пешачење пред петнаесеттина мин од Гевгелија стигнав кај Гоце во Скопје. Првичната идеја ми беше да тргнам од Кукуш и од таму пеш да донесам младо дрвце кое сакав да биде посадено во близина на вечното почивалиште на Гоце. Арно ама короната го осуети тој план.

Годинава ко за прв пат, толку. Догодина здравје, можеби сосе дрвце, со екипа и со старт од Кукуш.

Учителе,

Твојот сон за САМОУПРАВНА МАКЕДОНИЈА како центар на врзување на една Балканска Конфедерација која ќе ги помири балканските државички и која ќе им овозможи да не бидат слуги на Вашингтон, Брисел и Москва уште ЖИВЕЕ.

Вечна слава Учителе!”, напиша Саше на ФБ.

Полycвет нeдовeтeн: Вecна Бејби yдpи по Наумовски

Да беше жив, македонскиот драмски писател Горан Стефановски на 27 април ќе наполнеше 69 години.

Стефановски од овој свет си замина во ноември во 2018, по кратко боледување на 66 години во Кентербери, Велика Британија.

За дописен член на МАНУ беше избран во 2004 година, а беше и долгогодишен член на Македонскиот ПЕН-центар. Стефановски беше професор на Факултетот за драмски уметности и од 2000 година – професор на Универзитетот во Кент, Англија.

Горан Стефановски е роден на 27 април 1952 година во Битола каде неговите родители работеле во Народниот театар – Битола. Неговиот татко, Мирко, бил театарски режисер, а неговата мајка, Нада, глумица.

Голем дел од детството на Горан го поминал во театрите. Негов помлад брат е Влатко Стефановски, добро познат виртуоз гитарист.

Заљубен во англискиот јазик во своите тинејџерски години низ влијанијата на Битлсите и Ролинг стоунсите, Горан се запишува на студии по англиски јазик и литература на Универзитетот во Скопје.

Сепак, тој не можел да го отстрани театарот од својот систем и ја поминал својата трета година студии на Факултетот за драмски уметности (ФДУ) во Белград.

Дипломирал како најдобар студент на својата генерација во Скопје и се вработил во Одделението за драма на ТВ Скопје, а наскоро се вратил на универзитетот за да предава англиска литература, со посебен фокус на Шекспир.

Пред две години, во паркчето спроти Наџак/Идадија во неговото омилено Дебар Маало на денот на неговиот роденден му беше одадена почит на Горан Стефановски.

Во присуство на неговото семејство и братот, гитаристот Влатко Стефановски, како и бројни пријатели, колеги, почитувачи, актери, доајени на театарската уметност се слушаше и неговата најомилена музика.

-Тоа дрво е поставено во спомен на Горан Стефановски. Еден живот згасна, ама тука еве друг започнува. Предлагам да го викаме Горан, или Горанчо нагалено, додека да не порасне, па ајде да му кажеме: Здраво Горане.

Добредојде дрво. Се надевам дека тука ќе ти биде убаво, дека ќе пуштиш длабок корен и дека ќе бидеш среќно, рече неговиот син Игор тогаш.

Деновиве на Твитер се појави цитат од Стефановски, всушност изјава од Лајф магазин од 2008 година во која тој вели:

-Не можете вие да барате од мене да не се чувствувам како дел на најдлабокиот и најстар свет, кога Хераклеја ми е дома, кога Охрид ми е дома, кога Виа Игнација, единствениот автопат што постоел во Европа меѓу 5 и 15 век минувал покрај куќата на баба ми во Битола. Не може баш сè да е кај вас, а баш ништо да не е кај нас“, изјавил Стефановски.

На ова Никола Наумовски го критикува нашиот познат драматург и вели: „Национа-лизам. Ама здрав. Својствен за гастрабајтер што мора да се докаже дека е постар и побогат од своите домаќини. Полн спорни историски факти“.

Актерката Весна Петрушевска реагираше на оваа објава со лутина, велејќи дека е го напишал Никола Наумовски, шефот на кабинетот на скопскиот градоначалник, Петре Шилегов.

-Ти, платен од наши даноци и вработен како шеф на кабинет на градоначалникот! Полусвет еден, недоветен! Дојди кај мене во актерската школа да слушнеш како звучи Горан Стефановски кај нашите деца и колку ним им значи овој генијалец!

Ништо не ви е значајно оти не читате, не сте достојни за да говорите и да му го спомнете името! Неверојатно! Срамота!!! Притоа ова е беседа на Горан, ама па што ти објаснувам….“

Се огласи и поранешната сопруга на Кајмакоски по наводите дека го ,,отрула” Даниел

МВР соопшти дека во полициската станица Центар од Комплекс клиники „Мајка Тереза”, било пријавено дека кај нив бил примен Д.К.(38) од Струга, по чие што кажување додека бил во парк во Тетово, заедно со неговата поранешна сопруга, таа му дала кафе во кое што, според пријавеното, биле ставени нар*отични средства.

„Жената била повикана во полицискат станица Тетово при што ги негирала тврдењата на пријавителот и изјавила дека имале средба со Д.К. за да го види своето дете, но воопшто не пиеле кафе. Додека траела средбата, според нејзино кажување, на Д.К. му се слошило, а таа за настанот го известила и Центарот за социјални работи. Известен бил Јавен обвинител и се преземаат мерки за расчистување на случајот“.

Дел од медимуте дознаа дека станува збор за пејачот Даниел Кајмакоски, а од неговата поранешна сопруга биле информирани дека „не сака да коментира глупости“.

„Цел работен век сме само бројки уморени, заборавени, не платени, во служба на секој систем и секогаш на фронтот!“

Медицинската сестра Гоца Бешлиовска која го води Здружението на мед.сестри, техничари, акушерки и стоматолошки сестри „ЗА НАС“, со свое писание и видување за тоа како се третирани медицинските сестри и техничари кај нас:

„Уморени..заборавени само бројки броени, а никогаш на број -колку што треба!…. и така цел работен век… и секогаш така се’ до пензија ако ја дочекаш.

Никогаш не’ платени како што заслужуваме!!!

Сами се школуваме ..но никогаш! признаени ..секогаш омаловажени.

Тие што ве образуваат, на работа не ве признаваат. И се е кажано, но бадијала ..нема корист, но надеж има!

Можеби еден ден ке се освестиме да не! бидеме марионети во служба на секој систем!!И можеби тогаш на сцената ке бидеме и ние !

Медицинските сестри .Па можеби и нас ке не има дури и во наградените тимови..или пак ке бидеме достоинствено признаени за нашата работа.А засега, и сега!…сме само на Фронтот!само бројки недоволни.

До тогаш барем меѓусебно почитувај се, толку барем може да направиме за себе!!!,а најмногу за нашите колеги во ковид центрите ….кои немаат време за сликање,а и мора да го свртат грбот за да им го видиме лицето…односно им го прочитаме името.

Срдечно до сестринството“ – напиша на Фејсбук сестра Бешлиовска.

Уморени..заборавени само бројки броени , а никогаш на број -колку што треба!…. и така цел работен век… и секогаш…

Posted by Goca Beshliovska on Thursday, April 15, 2021

Коронавирусот и ги земал најблиските: Прво умрел сопругот, па за три дена ги погребала мајка си, братот, свекрвата…

Една од најтрагичните приказни од почетокот на пандемијата доаѓа од Хрватска.

Станува збор за приказната на Снежана Матиќ која имала низа Ковид позитивни случаи во своето семејство, а по нив и телефонски повици кои никој не сака да ги добие.

Таа останала без својот сопруг, брат, мајка и свекрва. Сите починале од коронавирус. За само три дена таа ги погребала своите најблиски еден по друг. Својата приказна, Снежана решила да ја сподели за хрватската емисија “Потрага”.

-Прв кој разви симптоми беше мојот брат. Не се чувствуваше добро. Велеше дека настинал, па постојано се лекуваше со чаеви и витамини. Таа сабота бевме кај него на гости, но се беше во ред. Малку кашлаше. Трет ден потоа, мојот сопруг крена температура, вели Снежана.

Веќе во понеделникот нејзиниот брат Мирко завршил во болница, а два дена подоцна и нејзиниот сопруг бил хоспитализиран. Во меѓувреме се разболела и нејзината мајка Роза која имала 92 години. Неколку дена подоцна, позитивна на Ковид-10 била и нејзината свекрва која била во своите 80ти години.

Речиси цело село било заразено

-Ниту мајка ми, нуту свекрвата излегуваа од дома. Тие буквално не одеа никаде. Во тоа време речиси цело село беше позитивни на Ковид-19. Роберт имаше симтоми кои наликуваа на грип. Имаше температура и болки во коските. Пиеше апчиња за намалување на температурата, но ништо не му помогна. Потоа следеше тешкото дишење. Не можеше да направи чекорм а да не се задиши. Тој не веруваше во корона, и до последно велеше дека е болен од грип, открива таа.

Сепак Снежана решила да не го послуша својот сопруг и да повика брза помош. Тогаш го видела за последен пат. Нејзиниот сопруг бил хоспитализиран, а додека бил во болница успеале да се слушнат неколку пати. Според неа, Роберт верувал дека ќе преживее. Имал само 53 години. За време на војната, Роберт згазнал на мина и останал без едната нога. Оттогаш живеел со протеза, но бил здрав, тврди Снежана.

-Ми велеше дека е подобар. Сите индикации одеа кон тоа дека ќе оздрави. Бев навистина шокирана кога ќе ми јавија од болница дека починал, вели Снежана.

Во наредните неколку дена, истиот број од болницата и свртел на Снежана уште два пати.

-Во 12 на пладне ми јавија дека починала мојата мајка, а во 7 вечерта мојот брат. Ден потоа добив повик и за мојата свекра, раскажува Снежана.

Се уште не знае како е жива

Снежана вели дека се уште не и јасно како го преживеала тој период. Оттогаш има поминато едвај месец дена а таа се уште не може да спие. Седи и размислува.

-Имам чувство дека сопругот ќе влезе низ врата и ќе каже нешто, завршува таа.

За разлика од нејзиното семејство, таа била негативна на сите тестови. Вели дека најмногу и е жал што не успеала да се збогува од своите најблиски.

Ех бе синко мене Германците и Бугарите не ме плашеа, па коронава не ќе сум можела да ја победам!

Социјалните мрежи повеќе од една година се исполнети со лоши вести кои влијаат негативно на сите нас. Секој ден и постојано во текот на денот читаме вести и информација за заболени и починати, но за среќа има по некоја вест која ќе внесе позитивна енергија и храброст во ова темно секојдневие. 

Доктор Бојан Трајковски е дел од ПЗУ Вера Медика и тој преку својата работа, во рамки на домашната посета, секојднеевно помага на луѓето кои се бораат со корона вирусот. Впечатоците од својата работа ги споделува на фејсбук и тоа најчесто се совети и апели за заштита на здравјето. Но, денес фејсбукот статусот е посветен на 95 годишна пациентка, која поминала многу во животот и многу храбро се соочува и со овој предизвик. 

Фејсбук статусот на доктор Бојан Трајковски го пренесуваме во целост: 

Денес во домашна посета баба од 95 години, памет “срча” со коментар после прегледот: Ех бе синко мене Германците и…

Posted by Bojan Trajkovski on Tuesday, April 13, 2021

Денес во домашна посета баба од 95 години, памет “срча” со коментар после прегледот:
Ех бе синко мене Германците и Бугарите во Втора Светска не ме плашеа и ништо не можеа да ми направат, не па коронава не ќе сум можела да ја победам! 😂
Тек имам за живеење јас!!! 🙏

Ваква позитива ни треба ♥️🙏♥️

Мајката на момчето чиј живот вредеше 17 динари: Ако умреше пред продавницата, дали ќе ме погледневте во очи!

„Здраво, јас сум мајка на момче чиј живот минатата ноќ чинеше 17 динари. Дојдов да те погледнам во очи и да прашам дали можеше да ме погледнеш во очи денес ако умреше синоќа како куче пред твојата продавница?“

Ова е прашање што е за продавачите во продавницата „Подунавjeе“ во Башка Паланка кое го испрати Марија М. (39), чиј четиринаесетгодишен син М. С., кој страда од дијабетес, за малку ќе умрел кога се разболел затоа што не сакале да му дадат обична чоколадна банана за да му го зголемат шеќерот.

За трагедијата да биде поголема, продавачот дури удрил и друго болно дете, кое во паника, кога М.С. паднал на земја и почнал да се тресе, се обидел да му помогне.

Марија Миланов:

Во четвртокот вечерта ја работев втората смена, а мојот син излезе на прошетка. Тој секогаш го прави тоа после оброк, затоа што мора да биде физички активен поради дијабетес. Тој со себе зеде чоколадна лента и чоколадна банана, уред за мерење на шеќер во крвта и пенкало-инсулин. Во еден момент тој се согласи. Неговиот шеќер беше 3,2, а нормалните вредности се од четири до шест.

Ги изел и двете чоколади што ги имал со себе, но неговата состојба се влошила за пет минути. Неговиот шеќер во крвта падна на 1,9. Се тресел лошо и сите мускули му се грчеле. Пријателот кој бил со него се исплашил и испаничил. Заедно влегоа во таа продавница. Синот им рекол на продавачите, и маж и жена, дека има дијабетес, дека е болен и побара банана што му е потребна за да го зголеми нивото на шеќер во крвта. Тие го избркаа и му рекоа: „Ако немаш пари, излези“ – вели Марија за српски Курир.


Нозете на момчето го издале кога излегол од продавницата и тој паднал на бетонот. На последните атоми на сила им дал телефон и ги замолил да ја повикаат тетка му. Тој сакал да ја вознемири неговата мајка затоа што таа била на работа.

  • Другарот на мојот син повторно влегол во продавницата. Тој бил многу исплашен, не видел друго решение, па се обидел да украде банана. Трговецот му удри шлаканица и го избркал. Сестра ми дојде за пет минути. Таа го пронајде Михајло како лежи на бетонот и се грчи. Другарот него беше во солзи, плачеше. Синот беше буквално неколку секунди од сигурна смрт. Тој сè уште беше свесен, но можеше да падне во кома секоја секунда – вели Марија.

Фирмата вели дека започнала внатрешна истрага.

Компанијата „Подунавjeе“ а. г. на својата официјална веб-страница „изрази длабоко жалење и загриженост за немилиот настан“.

  • Организиравме внатрешна истрага, во која, покрај вработените, го вклучивме и семејството на момчето со желба што побрзо да го дознаеме текот на настаните и виновниците за да се преземат соодветни дисциплински мерки. Наша должност е да кажеме дека првите резултати покажаа дека немало физички контакт помеѓу нашиот вработен и момчето, како што првично беше објавено. Исто така, вработените трговци не биле свесни дека пред малопродажниот објект, имало момче на кое му било потребна помош, поради здравствената состојба.

Момчето М. С. се чувствувало подобро веднаш откако испило „Кока-кола“, нејзините сестри го одвеле дома и дури тогаш ја известиле што се случило.

  • Не ги затворив очите таа вечер, едвај чекав утрото да одам таму. Ги прашав дали може да ме погледнат во очи ако умре, а продавачот рече: „Веројатно не“. Тие исто така ми рекоа дека не знаат што е дијабетес и како би било некој да бара нешто секој ден, а јас им реков дека не мора да знаат што е дијабетес за да бидат луѓе. Па, тој не доаѓа, претпоставувам секој ден, детето се молело за крем банана да остане жив?! – вели Марија.

Сторија на Курир.рс.

ДВ: Сведоштво на медицинска сестра – „Мора да преживееш за синот!“

„На пат кон работа во болницата 8 Септември забележав едно момче како седи на клупа пред влезот. Кога поминав пред него, момчето стана и ме праша: „Дали работите тука?“ Го погледнав – очите му беа црвени од плачење. Му одговорив потврдно и зачекорив кон првото скалило, кога го слушнав неговиот глас:

„Го изгубив татко ми, ве молам, не сакам да ја изгубам и мајка ми.“ Застанав скаменето. Се свртев кон момчето и го прашав како се вика неговата мајка. Ме погледна толку жално и ми го кажа името. Јас стоев скаменето…

Отрчав кон влезот на болницата, облеков униформа и веднаш отидов кај мајка му. Таа беше на кислородна поддршка… Ја фатив за рака и ѝ реков: „Надвор те чека прекрасен син. Мора да преживееш за него“. Ме погледна со солзи во очите. „Морам“, ми рече. Јас направив сѐ што можев да ѝ помогнам, да ја спасам, да преживее.“

Овие трогателни повици за помош на момче коешто го изгубило родителот во пандемијата со ковид-19 сѐ уште одекнуваат во главата на медицинската сестра Јохана Јаневска. Борбата за секој човечки живот, исцрпувачката голгота низ којашто поминуваат медицинските работници повеќе од една година сѐ уште трае. Притисокот врз здравствените работници е уште посилен во налетот на третиот бран, кога болничките капацитети се преполни, а вирусот и неговите мутации не бираат кого ќе нападнат. Сѐ поголем е бројот на млади луѓе кои се борат за последен здив.

Фото и цела сторија на ДВ