На прес конференцијата на министерот за надворешни работи, Бујар Османи беше презентиран извештајот за досегашните државни напори да се извлечат македонските државјани кои се наоѓаат во воените подрачја во Газа и Израел. Османи на новинарско прашање рече дека нема информација за тројца загинати македонски државјани во Газа, како што соопшти Еврејската заедница во Македонија.
Османи сподели информација дека има само една брачна двојка заглавена во Појасот Газа, која се нашла на па непосредно пред затворање на преминот, по што останала во блокираниот дел.
– Тие во моментот се безбедни. Ситуацијата таму е многу променлива, и тие можеме да сметаме дека се во некаков ризик. Работиме и со властите во Египет, за да ги ослободат да излезат, а потоа ќе организираме превоз од Египет. Меѓутоа, засега немаме начин како да ги извлечеме од Газа, објасни Османи.
Инаку, досега , како што рече Османи, се контактирани 150 наши граѓани од Израел, од кои 60 веќе се вратени, додека останатите 90 би требало да пристигнат утре.
Џамиите низ целиот муслимански свет и во Ерусалим повикуваат на општ џихад против Израел и Америка и итно да му се помогне на „Хамас“ во борбата!
На снимките се слушаат и истрели.
Милитантите на Хамас во Појасот Газа рано изутрината на 7 октомври лансирале илјадници ракети на повеќе локации во Израел, откако десетици борци на Хамас се инфилтрираа преку силно утврдената граница. Израелската војска по нападот соопшти дека напаѓа цели на Хамас во Газа и вети дека „Израел ќе победи“.
Израелскиот премиер Бенјамин Нетанјаху на 7 октомври изјави дека неговата земја е во војна, говорејќи по големиот ненадеен напад од страна на палестинската милитантна група Хамас.
Граѓани на Израел, ние сме во војна“, рече израелскиот лидер во видео порака од воениот штаб во Тел Авив.
Неговата изјава доаѓа откако израелскиот министер за одбрана објави дека милитантната група Хамас започнала војна против Израел и вети дека „Израел ќе победи“.
Израелската војска на 7 октомври соопшти дека напаѓа цели на Хамас во Газа, по интензивниот ракетен напад во раните утрински часови, насочен кон јужен Израел.
Милитантната група Хамас истрела десетици ракети кон Израел рано утрото на 7 октомври, што предизвика предупредување за воздушен напад низ целата земја, вклучително и во Ерусалим и Тел Авив.
Нимрод Алони, командант на дивизијата Газа во јужен Израел утринава е заробен од страна на Хамас по големиот напад кој го изврши парамилитарната организација врз Израел.
Алони на фотографијата е по долна облека што е уште една потврда за изненадувачкиот фактор на воените аткивности кои ги превзема Хамас.
Очигледно ниту МОСАД не успеал да ја пробие оваа добро оргнаизирана акција на палестинците.
Ние сме во војна, изјави израелскиот премиер Бенјамин Нетанјаху во видеообраќање до своите сонародници.
Тој додаде дека неговата земја ќе победи во оваа војна и дека нејзиниот непријател ќе ја плати цената за нападот врз Израел.
Неговата изјава уследи откако врз Израел беа истрелани илјадници ракети од Појасот Газа, при што загинаа најмалку пет луѓе, а сто се повредени.
Азербејџан започна „антитерористичка операција“ од локален карактер во Нагорно-Карабах за да го врати уставниот поредок, соопшти тамошното Министерство за одбрана. Азербејџанските медиуми јавуваат дека Баку го затвора воздушниот простор на земјата за Ерменија.
Како што се наведува во соопштението, овие мерки се преземени поради систематското гранатирање на вооружените сили на Ерменија, како и поради континуираното минирање на територијата.
Сирените за воздушен напад се огласуваат во главниот град на непризнатата Република Нагорно-Карабах.
Како што соопштија во Баку, армијата со високопрецизно оружје изведува напади на линијата на фронтот и во длабочина, врз позициите на единиците на ерменските вооружени сили и воените објекти.
Во написот се забележува дека „цивилното население и цивилната инфраструктура не се цели“.
#Aproximidadpic.twitter.com/758ncSQ7r2 🇦🇿🇦🇲 | URGENTE: Azerbaiyán lanzó un ataque contra grupos separatistas en Nagorno-Karabaj, la zona en disputa con Armenia.
Estamos posiblemente ante el inicio de una nueva guerra. https://t.co/758ncSQ7r2 Fuente: AlertaMundial2
На денешен ден, на 5 април 1901 година во селото Добриништe, Банско, во Пиринскиот дел на Македонија е роден Македонецот Иван Козарев – Балкан, првиот партизан на Балканскиот полуостров.
ОМО Илинден Пирин во своја статија, објавена на фејсбук, пишува: Во југословенската историја македонските деца учеа дека првата пушка против фашизмот на Балканот пукнала во Србија. Тоа воопшто не е точно. Прв партизан на Балканскиот полуостров е Македонецот Иван Козарев. На 27 јуни 1941 година, само пет дена по германскиот напад на СССР, Добриниште, при обид да го уапсат бугарските фашисти кај Добриниште Иван Козарев убива двајца од нив. Со тоа станува прв борец против фашизмот на Балканот и го означува почетокот на партизанското движење на Балканскиот полуостров. Српското востание против фашизмот почнува 10 дена подоцна, на 7 јули 1941 во Бела Црква, кога Жикица Јовановиќ – Шпанац убива двајца жандарми.
Козарев бил прекален македонски револуционер. Во 1925 год. станува член на ВМРО (Обединета), која се борела за обединета и независна Македонија. Во тој период Пиринска Македонија веќе е окупирана од Бугарија и заради неговите активности Козарев постојано е следен и прогонуван. Повеќе пати е затваран од бугарските власти.Козарев го прогонувале и следбениците на бугарскиот џелат Ванчо Михајлов, затоа морал постојано да се сели и живеел во повеќе градови.
Во 1935 година како резултат на предавство, повторно го затвораат и останува во затвор 3 години, се до 1938 год. Во затворот се запознава со Никола Парапунов, исто така Македонец од Пиринска Македонија, и од тогаш почнува нивната заедничка борба. По излегувањето од затвор Козарев и Парапунов во Пиринска Македонија учествуваат во создавање мрежа на македонско национално-ослободително движење.
По излегувањето од затвор во 1939 година Козарев учествувал на Конференцијата, на која било решено да се создадат канали за поврзување на македонското националноослободително движење на поделена Македонија. Бил борец на првите партизански чети во Пиринскиот крај, а потоа командир на чета на Разлошкиот ПО „Никола Парапунов“. Од 7 февруари 1941 год. Козарев заминува во илегала, а Парапунов во наредниот период ќе стане водач на пиринските партизани. Козарев станува трн во окото на бугарската фашистичка полиција.
На 26 јули 1941 година Иван Козарев и Никола Парапунов во околината на Разлог ја формираат првата партизанска чета во Пиринска Македонија. Козарев го добива партизанското име Балкан. Бил прочуен како добар стрелец и станал познат по својата ладнокрвност и храброст. Неговото име станало симбол на македонскиот отпор против фашизмот во Пиринска Македонија.
По загинувањето на Никола Парапунов во 1943 година, Иван Козарев станува командант на една од четите на одредот кој ќе го носи името на загинатиот Парапунов. Козарев 3 години предводел напади и диверзантски акции против бугарската фашистичка војска и полиција и никогаш не успеале да го фатат.
Ноќта на 31 март спрема 1 април во 1944 година, во близина на родното Добриниште Козарев загинува во неразјаснети околности. Неговиот соборец Александар Пицин не го препознава во мракот кога Козарев се движел кон местото каде што биле собрани партизаните и пука во него, мислејќи дека е непријателски војник. Македонската историја неправедно го има заборавено и запоставено првиот борец против фашизмот на Балканот.
Иван Козарев – Балкан, вечен симбол на македонскиот отпор против фашизмот!Вечна му слава на големиот македонски син! – вели во завршниот дел од својата статија ОМО Илинден Пирин.
Според Славјанка Петровска, сајбер нападите се дел од една голема хибридна војна која и се случува и на Македонија, пишува ИТ експертот Роберт Милески реагирајќи на ставот на министерката која хаосот со заштитата на државните дигитални податоци и заканите за бомби во училиштата ги поврзува со хибридна војна.
„Очигледно дека зборуваме за најсовремениот начин на војување, односно војување со неконвенционални средства“, вели Петровска, на што Милески реагира со предлог во кој Петровска непристојно ја нарекува по животно кое дава млеко и волна.
,,Кое војување мори овцо една неписмена! Само што ги спроведовте моите инструкции како да се постапи во ваква ситуација, ВЕДНАШ прекинаа сите закани. Еве вложете во мене, дајте ми 5 милиони евра што со едно напаствие ви го решив проблемот со кој бевте немоќни да се соочите повеќе од 6 месеци.
Овчички комуњарски.. блееееее..”, пишува Милески за чија реакција нема никаков демант од Министерството за одбрана, владата или Петровска.
Милески е ИТ експерт чија фирма работи во повеќе странски држави и соработува со глобални играчи во овој бизнис.
На денешен ден, 3 март 1878 година, по завршувањето на Руско-турската војна (1877-1878), во гратчето Сан Стефано, кај Цариград, бил склучен мировен договор, познат како Санстефански мир.
Со договорот е заклучено на Црна Гора, Србија и Романија да им се признае независност и територијално проширување на сметка на Турција. За Босна и Херцеговина била предвидена автономија под надзор на Австро-Унгарија, а било создадено и автономно кнежевство во вазален однос спрема Турција – Голема Бугарија.
Покрај другите делови, во кнежевството било предвидено да влезе цела Македонија. Но, поради несогласување на Австро-Унгарија, Германија и на другите големи сили со превласта на Русија во Источна Европа, на Берлинскиот конгрес (13 јуни до 13 јули 1878 година), договорот бил ревидиран.
Одредбите на Санстефанскиот договор и на Берлинскиот конгрес, неповолно се одразиле врз понатамошните односи на Балканот.
„Склучувањето на Санстефанскиот договор беше голема грешка од руска страна. Зашто тој Договор правеше од Македонија чисто бугарска земја. Таа е словенска, но не и бугарска…” (“Петербуршки ведомости”, Бр. 315 од 1900 година)
По силните притисоци на Австро-Унгарија и Англија врз така скроениот Санстефански договор, идејата за негова ревизија била прифатена и од владата на Русија.
Кнезот Горчаков, по чија наредба руската делегација го потпишала договорот, нешто подоцна самиот напишал:
– Санстефанскиот мир ни создаде големи потешкотии. Сега ние треба да отстапуваме, и без жртви, одвај ќе најдеме излез од положбата, вели кнезот Горачков.
По тој настан реагирал и грофот Шувалов, кој на австроунгарскиот министер Андраши му изјавил:
– Санстефанскиот мир е несреќа за нас, а не за Австрија. Тоа е најголемото недоразбирање што можевме да го направиме. На крајот на краиштата, ние ќе бидеме принудени да отстапиме пред очите на цела Европа, изјавил Шувалов.
Договор по Руско-турската војна
Санстефанскиот мировен договор е договор помеѓу Руското Царство и Отоманската Империја склучен на крајот од Руско-турска војна (1877-1878). Бил потпишан на 3 март 1878 во Сан Стефано (Јешилќој), село западно од Истанбул, од страна на Никола Павлович Игнатиев и Александар Нелидов од страна на Руското царство и министерот за надворешни работи Сафет Паша и Амбасадорот во Германија Садулах Беј од страна на Отоманската Империја.
Со договорот всушност се воспоставила Санстефанска Бугарија како независна држава. Според некои извори за Русија Санстефанскиот договор претставувал само прелиминарен договор кој требало да служи како основа за понатамошни преговори со останатите големи сили од тоа време.
Австро-Унгарија, Британската Империја и Франција не биле задоволни со проширувањето на влијанието на Русија, додека Србија и Грција биле незадоволни од воспоставувањето на Голема Бугарија. Ова незадоволство довело до потпишување на нов мировен договор само неколку месеци подоцна, на Берлинскиот конгрес одржан во јуни и јули 1878 година.
Британскиот историчар A.J.P. Тејлор вели: „Ако договорот од Сан Стефано останел во сила и Отоманската империја и Австро-Унгарија би преживеале до денес. На крајот од 1878 Роберт Сесил пишува: Треба повторно да формираме рахитична форма на турското владеење на југот од Балканот. Но, тоа е само одмор. Нема виталност останато во него.“
Денот на потпишувањето на овој договор во денешна Република Бугарија се слави како национален ден на ослободување.
По крајот на Руско-турската војна во Едрене било потпишано примирје. Уште во почетокот на Руско-турската војна ситуацијата во Европа била загрижувачка. И покрај противењето на опозицијата на чело со Вилијам Гладстон во мај 1877 година, Владата на Велика Британија донела одлука да се вклучи во војната на страната на Отоманската империја во случај Русија да го нападне Истанбул и да навлезе на територијата на Египет или да ги окупира Дарданелите или Персискиот залив. Руската влада брзо ја уверила на Англија дека Египет и Персискиот залив не се во нејзините планови.
Бидејќи стравувала од сојуз на Русија со Германија и Австро-Унгарија, британската влада сакала да ја привлече Австро-Унгарија на своја страна. Во мај 1877 година британскиот премиер испратил таен меморандум до австро-унгарската влада која одговорила дека нема да биде согласила на една долготрајна руска заштита над Бугарија. Отворените антируски искази во Англија и несогласувањето на Хабсбуршката монархија со руските планови довело до тоа да Високата Порта побара дипломатска помош. Виена сепак ја отфрлила османлиската молба за помош бидејќи не барала начин да ја спаси империјата туку да се прошири кон Балканскиот полуостров. Поради тоа Австро-Унгарија сакала мировниот договор по војната да биде потпишан од сите Големи сили, зад кој договор застанала и Велика Британија.
Германија ја зазела страната на Русија
Во февруари 1878 година Германија ја зазела страната на Русија бидејќи се интересирала само од слободниот превоз по Дунав и Дарданелите, а освен тоа се залагала за поробеното христијанско население на Балканот. Канцеларот Ото фон Бизмарк понудил да посредува во руско-британските несогласувања. На крајот на истиот месец министерот за надворешни работи на Австро-Унгарија се спротиставил остро против проширувањето на Бугарија на југ од Стара Планина. Во меѓувреме Русија започнала да има тешкотии и со балканските сојузници. Романија изразила незадоволство од преминувањето на Јужна Бесарабија во составот на Руската империја иако таа ја добила Северна Добруџа како компензација. Подоцна сите овие околности, вклучувајќи го и фактот што руската армија не ги ослободила Македонија и Родопите, ја попречиле реализацијата на Санстефанскиот договор и поради тоа истиот бил ревидиран преку Берлинскиот договор.
Мировните преговори започнале на 13 февруари откако во Едрене пристигнал првиот член на турската делегација, министерот за надворешни работи Сафвет Паша. Две недели подоцна пристигнал и вториот – Сабдулах бег, амбасадор во Берлин. Во тоа време започнал и упадот на Британската морнарица во Мраморно Море. Уште во почетокот на преговорите Сафвет паша најавил дека империјата ќе ги оствари изработените од Цариградската конференција реформи, но тој ги отфрлил условите за мир бидејќи потпишување на договорот требало да има само ако биде започнат конгрес на сите Големи сили. Сафвет сакал да ги одлага преговорите но да не ги прекинува бидејќи се плашел од нова руска офанзива кон главниот град но сеуште се надевал на британска и австро-унгарска подршка. Преговорите започнале да одат во ќор сокак па руската влада решила да преземе цврсти мерки. На 24 февруари испратила одред од 10.000 луѓе крај Цариград, а главните руски преговарачи се преместиле од Едрене во Сан Стефано, но оваа тактика на заплашување не дала резултат и османлиските преговарачи продолжиле да заработуваат во време до посакуваната помош од конгрес со Големите сили.
Турците против границите на Бугарија и Србија
Делегацијата на Отоманската империја се противила на границите на Бугарија и Србија, кои зазимале значителни делови од териториите на империјата. Руските претставници не сакале да отстапат од своите позиции. На 25 февруари во Сан Стефано пристигнал големиот везир Ахмед Вефик но повторно не бил постигнат успех па на 28 февруари истите биле прекинати. Истиот ден грофот Игнатиев го известил главниот командант на војските кнез Николај Николаевич дека примирјето мора исто така да биде прекинато но Николаевич бил загрижен дека ваквите дејства би довеле до војна со Велика Британија. На 1 март руските претставници поставиле ултиматум на османлиската делегација да го потпише договорот или воените дејствија ќе бидат обновени а во исто време руската армија започнала готовност за датргне кон османлиската престолнина. Така Високата порта започнала повторно да преговата. Договорот бил потпишан на 3 март 1878 година а одлуките на договорот стапиле во сила на 18 март.
Со договорот се воспоставува автономна област во рамките на Отоманското Царство со широки овластувања, Христијанска управа и право на сопствена армија. Оваа територија го опфаќа просторот помеѓу Дунав и планинскиот масив Стара Планина, регионот на Софија, Пирот и Врање во долината на Морава, Северна Тракија, делови на Источна Тракија и речиси цела Македонија (Член 6 од договорот).
Принц избран од народот, потврден од страна на Отоманската империја и Големите сили ќе управува со територијата. Совет на видни луѓе ќе дадат предлог на Устав (Член 7). Воените трупи на Отоманската империја ќе се повлечат од оваа територија, додека Руската воена окупација ќе продолжи во следните две години (Член 8).
Црна Гора Согласно договорот, речиси двојно ја зголемува својата територија за сметка на Отоманската Империја, при што и се преклучени (Никшиќ),(Подгорица) и (Антивари). Отоманската империја ја признава нејзината независност.
Велика Британија и Австро-Унгарија се спротивставиле
Со потпишувањето на Санстефанскиот мировен договор Отоманската империја ги прифатила барањата на Русија но се надевала дека барем делумно ќе влијае на новата бугарска држава. Велика Британија и Австро-Унгарија се спротиставиле на договорот изјавувајќи дека Русија т.н. Источно прашање го заклучила единствено во нејзина корист без да расправа за тоа со западните сили. Заедно со Велика Британија, Италија и Франција исто така се изјасниле против излегувањето на Бугарија на Белото Море, под изговор дека ќе биде користено од Русија за свое идно влијание на Медитеранот. Велика Британија започнала да се подготвува за војна. Австро-Унгарија била незадоволна бидејќи кон новата бугарска држава била вклучена Македонија. Германија индиректно ја подржала Русија. Оваа криза довела да Русија започне да размислува за идните можни конфликти против Велика Британија и Австро-Унгарија. Руската армија била изморена од војната и неспособна.
На крајот на март 1878 година од Русија во Австро-Унгарија бил испратен грофот Игнатиев кој требал да постигне разбирање за спорните прашања. Започнале преговори околу средна и западна Македонија кои влегувале во Бугарија, а Австро-Унгарија овие територии ги посакувала за свои цели и излез на Егејско Море а како компензација Србија би се проширила кон источните делови. Така преговорите немале успех, а од Берлин пристигнала телеграма во која Германија се понудила како посредник меѓу британската и руската страна, со цел да се избегне голема војна.
На 27 април 1878 година руската влада донела одлука за исполнување на барањата на Австро-Унгарија во врска со Бугарија, со цел да избегне конфликт. Според договорот со британската страна, Бугарија била поделена на два дела. Јужниот дел го добил името Источна Румелија. Србија и Грција исто така не биле незадоволни од воспоставувањето на Голема Бугарија. Ова незадоволство подоцна довело до одржување на Берлинскиот конгрес во 1878 година. Романија, која дала голем придонес на страната на победниците во војната, била крајно разочарана од договорот. Јавноста во Романија гледала на договрот како предавство од страна на Русија, која го прекршила Руско-романскиот договор пред започнувањето а војната, со кој се гарантирал интегритетот на романската територија.
Украинската професорка со македонски корени, беше меѓу стотиците Украинци кои спас од војната побараа во Македонија. Една година од почетокот на руската инвазија, таа е вратена назад во родниот Харкив. Лошото македонско образование, го победило стравот од бомбите.
Кога пред една година, Русија почна да фрла бомби во Украина, Стојана Семенова, Украинка со македонски корени, заедно со синот и мајката најде прибежиште во Македонија, во селото Негорци каде живеат нејзините роднини. Една година подоцна, таа е вратена во родниот Харкив. Под постојани ракетни напади, го реновира својот дом и се обидува да има, колку што е можно, понормален живот.
За изминатата година вели дека била вистински ролеркостер. Прво, морала да се соочи со идејата дека во нејзината земја има војна, за потоа да дојде во Македонија. За време на посетата на РСЕ во Негорци, лани во април, Семенова како професорка по англиски јазик, онлајн им ги држеше часовите на своите украински ученици. Првичниот план беше тука да останат неколку месеци, дури заврши војната. Идејата за подолг престој во земјава ја отфрлиле, поради малите можности за образование на нејзиниот деветгодишен син.
„Јас сум многу благодарна на Македонија, бидејќи кога бев апсолутно скршена, немав идеја што да правам, ме прифати, ми даде место, време, ми даде се. Но, прво, дома си е дома. Второ, образовните програми се далеку поразвиени, дури и во Украина, која е во војна. И не сакам никој да навредам, но така е. Јас не видов можности. Мојот син е причината зошто се вратив“, децидна е Семенова.
Министерството за одбрана организира пречек на припадниците од специјалните сили на Армијата, кои учествуваа во хуманитарната спасувачка операција во Турција. Тие престојуваа 13 дена и помагаа во спасувачките акции, во кои извлекуваа жители на погодените градови од урнатините.
„Во трката со времето овие војници настојуваа да спасат човечки животи, а најголема радост беше спасувањето на 5-годишното дете од урнатините во Турција, беше посочено од страна на армиските власти во Македонија.
„Турција пред две недели ја доживеа најразорната природна катастрофа, Северна Македонија од првите мигови беше со нас“, истакна во своето обраќање турскиот амбасадор во Македонија, Хасан Мехмет Секизќок.
„Соединувајќи се во едно срце, Македонија со почитуваниот претседател, Владата, јавни институции и доброволни граѓани ги мобилизира сите свои можности за испраќање помош во регионот погоден од земјотресот. На самото место сведочевте на разорноста на земјотресот, ја споделивте длабоката тага на турскиот народ“, рече турскиот амбасадор.
„Храбри чеда на македонската армија, вашата пожртвуваност е врежана во меморијата на турскиот народ“, додаде тој.
На настанот на припадниците на Армијата им се заблагодарија и ги поздравија претседателот Стево Пендаровски, министерката за одбрана – Славјанка Петровска, началникот на Генералштабот на Армијата – генерал-потполковник Васко Ѓурчиновски, амбасадорот на Република Турција во Македонија – г. Хасан Мехмет Секизќок, и одбранбениот аташе на Турција во Република Македонија.
Армиски тим за заштита и спасување од Баталјонот за специјални сили, водачи и кучиња обучени за трагање учествуваа во спасувачката акција.
Ајде вечерва да разговараме и да видиме што сме направиле, што сè уште не сме направиле и што треба да направиме. Вечерва сме тука по речиси тринеделни средби. Ајде да докажеме дека стоиме зад мирот и младите, нема да го напуштам бродот без да ја ставам ДУИ на реформскиот пат, изјави во Желино лидерот на ДУИ Али Ахмети.
Јас сум за младината, да ја поддржиме и да останеме силни затоа што само со поддршка од заслужените луѓе може да ги водиме процесите напред. Помина времето на квантитетот, денес ни треба квалитет. Денеска треба да видиме како треба да постапиме, бидејќи Европа не не прифаќа без стандарди. ДУИ е добро организирана и етаблирана партија, така што оваа партија е наше национално богатство. ДУИ е крвта на затворените, мртвите Албанци, тоа е дело на интелектуалците, затоа сите идеалисти и мисионери застанаа покрај нас, инвестираа и инвестираат, а секако да не ја заборавиме и жртвата на нашиот народ. Посветени сме на мирот, стабилноста, развиената економија, борбата против криминалот и корупцијата како и ефикасната администрација. Албанеците денес се одлучувачки фактор во државата. Бујар не претставува во ОБСЕ, Фатмир не прави горди со Светска банка, Насер, Крешник и Артан… колку повеќе инсталираме вредности, толку повеќе непријатели се создаваат. Ова не му се допаѓа на Мицкоски и знам зошто, не отидов во Хаг затоа што борбата ми беше праведна, па нека не ми одговара со калаш. Тој ја гледал војната само на телевизија, додека јас сум потпишал меѓународни договори.
Тој праша зошто инвестирале во стабилност?
Придонесовме за решавање на спорот со името, преговораме со ЕУ со единствена цел на овој регион да му ја загарантираме мирот и стабилноста. Времињата се променети, не треба да ги повторуваме трагедиите, туку треба да размислуваме за нови можности. Имаме рани кои не зараснуваат така лесно, многу луѓе загинаа за оваа земја, но одмаздата не е решение. Косово мора да најде решение со Србија, бидејќи во овие времиња Русија е заинтересирана за крвопролевање и конфликти. Градејќи го проеропскиот фронт се приклучуваме кон прогресивни процеси, кон нови стандарди, така што ниту Мицкоски ниту Албанците кои работат покрај Мицкоски не можат да го спречат ова затоа што ние сме за напредок, а не за уназадување. Членството во ЕУ ја запира имиграцијата, ја зајакнува економијата, платите и животниот стандард, така што членството во ЕУ дефинитивно мора да се случи, бидејќи ова е наша заедничка жртва за да постигнеме успех, изјави Ахмети
