За Љубица се оженив, но чувствувам дека некако се оженив и за својата репрезентација. Тоа е како врска. Како што сме заедно толку долго време, кога сме далеку едни од други, стануваме несреќни. За мене, играњето за мојата земја е свето – и кога си капетан, тоа чувство се зголемува уште повеќе – напишал Лазаров со автобиографското писмо кое е објавено на страната на ЕХФ.

Дел од писмото на Кире Лазаров:

Моето патување започна по улиците. Не, не со ракомет, туку со кошарка. Едноставно беше полесно да играме, само двајца или тројца заедно.

Мојот прв идол беше легендарниот Тони Кукош. Тој славно го носеше дресот со број 7 за време на неговото незаборавно време со Чикаго Булс. Бројот 7 ми лепеше низ целата кариера.

Но, ако кошарката беше мојата прва loveубов, ракометот беше loveубовта на мојот живот. Татко ми беше одличен ракометар и се сеќавам дека честопати присуствував на неговите тренинзи. Јас бев очигледно најмладиот во групата, но се чувствуваше толку природно за мене. Тогаш ми дојде ракометот.

Прво дојде одлуката да се избере број. Кукош беше инспирација, но не беше единствениот. Мојот прв тренер кога растев, Илија Јанев, исто така, носеше број 7. Повторно е тој број. Некако, помислив дека сите левичари мора да го носат, па останав со тоа.

Потоа дојде време да се стане лидер. Нешто што некои можеби мислат дека сум роден. Од деновите на Пелистер кога имав 18 години, па до сега, 22 години подоцна, имав водечка улога, без разлика која екипа.

Некои луѓе ја бркаат можноста да го водат целиот свој живот. Да се ​​биде во можност да се земе топката и да се постигне гол кога и да е потребно. Да се ​​биде храбар и да има самодоверба и сила да носи важни одлуки. За мене, тоа доаѓа само природно. Никогаш не сум морал да се присилувам. Можеби тоа е поврзано со мојот карактер и дисциплината на моите родители, Благоја и Милка.

Мајка ми и татко ми ме научија да ги почитувам другите и никогаш да не се откажувам од своите соништа. Затоа, си дадов едноставна мантра: постави цел и фокусирај се на тоа. Секако, можеби изгледам како тврдо момче, но имам желба постојано да се докажувам.

Татко ми отсекогаш бил клучна личност во мојот живот. Тој сакаше јас и брат ми да бидеме воспитани со дисциплина. Многу ретко татко ми ми вели дека е горд на мене. Но, првиот пат кога се преселив во Загреб, можев да ја почувствувам оваа емоција од негова страна.

Целосното писмо прочитајте го на следниов линк:
https://www.eurohandball.com/en/news/en/this-is-me-kiril-lazarov/