Татко ми многу страдаше поради војната во Југославија. Не верувам во Господ, верувам само во себе, а на теренот секогаш мислам на словенски, открива Златан Ибрахимовиќ во животно интервју.

Јас сум Швеѓанец, но и мешана раса. Мајка ми е хрватски католик, татко ми е од БиХ и муслиман и иако поголемиот дел од кариерата го поминав во Италија, моите најрани сеќавања се од Југославија. Ме однесоа таму, во автомобил и во воз. Сè уште беше комунизам – вели Ибрахимовиќ (40) во интервју за „Кориере дела Сера“.

Швеѓанец кажува многу, а ова се најинтересните делови од еден целосно отворен разговор…

Како дете бев тежок, проблематичен. Само што сум се родив, бабицата ме испуштила од метар висина. Целиот  живот беше тежок. Бев различен во училиште; другите беа светли, со светли очи и нормален нос. Бев темен, со голем нос. Зборував поинаку од нив, се движев на друг начин. Родителите на моите соученици потпишаа петиција да ме исфрлат од часовите. Секогаш бев мразен. И прво реагирав лошо. Се изолирав. Подоцна научив да ги претворам страдањата и омразата во сила – изјави напаѓачот на Милан раскажувајќи ги деталите за смртта на својот брат.

Тој вели дека неговиот татко  многу страдал поради војната во Југославија.

Секој ден добиваше вести за тоа како некој што го познавал бил убиен. Им помагаше на бегалците. Секогаш се трудеше да ме заштити од сето тоа. Кога неговата сестра почина во Шведска, не ме пушти на погреб. Но, кога брат ми Шапко почина од леукемија, отидов. Брат ми ме очекуваше, издиши пред мене. Го погребавме според муслиманските обичаи. Татко ми не пушти солза. Следниот ден отишол на гробиштата и плачел од утро до вечер. Сам. Татко ми беше строг и кога еднаш ме фатија со пријател во мала кражба во продавница, бев среќен што го повикаа таткото на мојот пријател. Му пратија писмо, секој ден го чекав првиот поштар и кога дојде писмото го искинав. Да го прочиташе татко ми, ќе беше лошо.

Тоа се секакви работи, бидејќи неговото искуство е огромно, Златан видел и доживеал на фудбалските терени …

Мислам на словенски јазик На натпреварите  ми викаат дека сум циган. Последен пат тоа беше во Рим, кога постигнав гол. Околу 50.000 луѓе ми викаат дека сум циган, а судијата ме опоменува. Расизмот е насекаде. И во Шведска.

И ако се прашувавте на кој јазик мисли и размислува Златан…

На кој јазик мислам? На теренот никогаш на шведски, тоа е нежен јазик, а теренот е полн со зло. Таму мислам на словенски. Понекогаш на англиски и италијански. Но затоа дома се однесуваме како Швеѓани. На пример, ги соблекуваме чизмите пред да влеземе дома, остануваме во чорапи. Немаме слуги, една жена не чисти, се друго сами правиме.

Јас не верувам во Бог, верувам само во себе. Животот е овде и сега. Кога си мртов, мртов си. И јас не сум суеверен, јас одлучувам како ќе се развиваат работите, додава голгетерот.