УЕФА ја казни фудбалската федерација на Македонија поради однесувањето на локалната публика при натпреварот со Бугарија пред еден месец кога во тензичната атмосфера беше исвиркана бугарската химна.
Македонија сега треба да плати вкупно 14.500 евра, од кои 10.000 за исвиркувањето при интонирање на бугарската химна и 4.500 за фрлање предмети на теренот во арената „Тоше Проески“.
Санкцијата беше очекувана врз основа на слични одлуки на дисциплинската комисија на УЕФА.
Иако ја викаат Црна света Петка, луѓето веруваат дека оваа светица ги штити од разни несреќи, но и од многу болести. Поради тоа, народот ја нарекува уште и мајка Параскева.
Православните верници на 28 Октомври ја прославуваат света Петка. Ова е еден од празниците што нашиот народ најмногу ги прославува, а познат е и како Петковден. Се празнува во секој крај. Секаде има свои обичаи, но сите носат вино, лепче и пченица во црква.
Православните верници ја прославуваат света Петка или Црна света Петка, зошто луѓето веруваат дека оваа светица ги штити од разни несреќи, но и од многу болести.
Оваа славна светителка се роди во градот Епиват, меѓу Силинаврија и Цариград. Родителите ѝ беа богати и благочестиви христијани, а освен Петка имаа и еден син, Ефтимиј, кој за време на животот се замонаши и подоцна стана угледен епископ Малитски. По смртта на родителите девицата Петка желна за подвижнички живот го напушти родителскиот дом и отиде најнапред во Цариград, а потоа во Јорданската пустина, каде што се подвизуваше до својата старост. Кој би можел да ги прикаже сите трудови и страдања и демонски искушенија што ги претрпе Света Петка во долгата низа години? На старост еднаш ѝ се јави ангел Божји и ѝ рече: „Остави ја пустината и врати се во твојата татковина, таму треба да ѝ го предадеш телото на земјата, а со душата ќе се преселиш кај Господ.“ Света Петка го послуша небесниот глас, ја остави својата омилена пустина и се врати во Епиват. Тука таа поживеа уште две години, пак во непрестајна молитва и пост и потоа го предаде својот дух на Бога. Се упокои во 9 век.
Нејзините чудотворни мошти низ вековите беа пренесувани: во Цариград, во Трново, па пак во Цариград, па во Белград. Сега се наоѓаат во Романија, во градот Јаши. Во Белгард постои вода (агијазма) на Света Петка, која што чудотворно ги лечи сите болни што ѝ притекнуваат со вера во Бога и со љубов кон светителката.
Се верува дека св. Петка е заштитничка на луѓето, ги чува од суша, поплави, неплодност, громови и од многу други несреќи. Празникот Св. Петка повеќе го празнуваат жените.
Има уште два празника посветени на св. Петка- Преподобна маченичка Петка (Римјанка) која се слави на 8 август, и Преподобна маченичка Петка (Икониска), која се одбележува на 10 ноември. Денешната се нарекува и Црна света Пека бидејќи светицата секогаш била облечена во црно.
Според народните верувања на овој ден не смее да се перат алишта, да се шие или да се работат тешки работи, посебно не од страна на жените.
На Света Петка се случувале големи чуда. Многу болни оздравувале на овој ден. Затоа луѓето со здравствени проблеми го чекаат овој празник верувајќи дека светителката ќе им помогне.
Во црквите кои се посветени на оваа светица, доколку има извор, водата е лековита и верниците ја пијат за здравје.
Kултот кон света Петка кај нашиот народ е многу раширен. Многу лековити извори се поврзани со нејзиното име и се наречени петочни води. Петковден како домашна слава се празнува со служби посветени на св. Петка, а го празнуваат голем број македонски семејства.
На Петковден именден слават Петко, Петкана, Параскева, Пенка…
Папата во понеделникот ги предупреди семинариите во Рим за ѓаволот на порнографијата признавајќи дека дури и калуѓерките и свештениците гледаат порнографија на интернет.
Тој ги повика да ги користат социјалните мрежи за личен развој и комуникација истовремено предупредувајќи ги на опасностите од дигиталната порнографија, пишува „Гардијан“.
„Тоа е порок на многу луѓе, многу лаици, но и свештеници и калуѓерки. Оттаму доаѓа ѓаволот. И не зборувам само за порнографија како онаа на злоупотреба на деца, која е монструозна, туку и за нормално порнографија. Драги браќа, внимавајте на тоа“, рече папата.
Веќе се подготвува документација за отворање македонски културен центар во Благоевград, најави премиерот Димитар Ковачевски и порача дека барање за тоа ќе биде испратено до бугарската Влада.
На новинарско прашање Ковачевски денеска рече дека во недела, за кога е најавено отворањето на клубот во Бугарија, ќе биде во Скопје. Порача отворањето вакви клубови да биде во насока на зближување, а не на раздор.
-Во недела јас ќе бидам во Скопје, меѓутоа во Министерството за култура и во Владата, бидејќи јас тоа го најавив, веќе ја подготвуваме документацијата за отворање македонски културен центар во Благоевград и тоа барање ќе биде испратено до бугарската Влада. Знаете дека имаме македонски културен центар во Софија и како што кажавме исто така ќе имаме отворање на македонски културен центар во Благоевград коешто барање ќе го испратиме, рече Ковачевски, по промоцијата на нова инвестиција во ТИРЗ Скопје.
Тој повика на присуство на отворањето на центарот од сите кои имаат можност, но порача при вакви активности да се внимава за чувствата на граѓаните.
-Верувам дека отворањето културни центри помеѓу државите е начин на кој се зближуваат и како држави и како институции и како граѓани, и сметам дека сите оние кои имаат можност, особено тоа се однесува на граѓаните на Благоевград и на пограничните места, треба да присуствуваат на такви настани бидејќи мислам дека тоа ги зближува граѓаните, изјави Ковачевски.
При отворањето на културните центри, дополни, треба да се внимава за чувствата на граѓаните, тука пред се, мислам на она што се случуваше кај нас во државата и на тој начин тие да не станат место на раздор, туку за зближување на граѓаните, како во нашата земја, така и помеѓу граѓаните на соседните држави.
-Такви беа и нашите официјални реакции од Министерството за надворешни работи кои ги испратија во однос на одредени провокации што ги имаше од страна на една од нашите соседни држави каде што и јас лично бев напаѓан од луѓе кои јас лично не ги знам кои се, меѓутоа, исто така, кога ја видов и официјалната реакција на бугарските институции сепак и тие имаа осуда во однос на наративот што сакаат да го креираат одредени лица, што воопшто не одговара ниту на европската иднина на нашата држава, ниту на европската позиција на нивната држава, ниту на европската иднина на регионот, рече премиерот Ковачевски.
Тоше беше најголемото национално богатство – духовно и материјално. Но, немаше држава што требаше да го сочува.
По извршеното вештачење, заклучено е дека џипот во кој загина Тоше се движел со брзина од 171км/час, односно возилото минувало 47 метри во секунда. Во извештајот се вели деке џипот се движел со поголема брзина од дозволената (120км/час) и не држел пропишано растојание. Но, сè уште не прочитавме зошто возачот на џипот со толкава брзина не возел по левата, таканаречена брза лента, предвидена за претекнување на возилата на автопатот?
Со оглед дека нема траги од кочење, може да се претпостави дека возачот заспал, бидејќи немал никаква пречка за да не го исклучи умот, особено доколку ја фиксирал брзината со автоматот што инаку има можност кај таквото возило. Услови кога постои можност возачот да остане буден се: доколку управува со старо и несигурно возило; ако патот не е прав и рамен; доколку има некој со него да разговара и да го поттикнува на емотивен разговор; доколку може одвреме навреме да го отвора прозорецот; доколку може да слуша гласна музика, но, и доколку е истрениран, какви што се професинолните возачи, најповеќе за тешки товарни возила.
За жал, ниту еден од овие услови не ги имал возачот на џипот, за да можел да остане буден. А кога би се исклучил умот само три секунди, џипот со таа брзина би поминал 131 метар. Но, се поставува прашањето: Зошто менаџерката спиела, кога е во опасност човек што ја прослави и обогати? Некој морал да помага, да соучествува во брзото движење на џипот по рамен и прав пат во рани мугри кога умот тешко се одржува буден. Тоа се должи на незнаење, на крајна неодговорност или, пак, на двете заедно. Но, само едното е доволно сосема да ја дисквлификува личноста, одговорна, не само за успешно склопените ангажмани на Тоше пеачот, туку и за неговото здравје и живот.
Тие што веруваат во Бога, во судбина и задгробен живот, ја олеснуваат својата болка, но и одговорноста. Но, дарвинистите бараат одговор за причината за трагедијата. Верниците се ослонуват на надеж и чудо. Но токму најголемото чудо е ненадејната смрт на Тоше.
Околностите се поклопиле, кажа еден умен човек. Но, околностите се поклопуваат повеќе пати, а тоа е знаење кое предупредува и однапред укажува на дадената парадигма.
Истиот човек кажа дека Тоше бил патријархално воспитано момче. Аха! Патријахално, може да се преведе и како наивно, а наивно како длабоко човечно, а ова како духовно што е спротивно од егоистично. Ние живееме во општествено-политички околности каде што егото апсолутно доминира, секако и во раководењето со државата, со сето материјално, а тоа значи и со нашите животи. Поради истото, повеќето луѓе се предадени на судбината бидејќи немаат сила која може да ѝ се спротивстави на силата на егото. Егото е ѓаволското во човекот. Духот е боженственото, каков што беше Тоше Проески.
Голем број луѓе велат за смрта на Тоше: таква му била судбината?! Психијатријата вели: нашата свест ја одредува судбината. Судбина на одбраните е да се борат. Тоше се бореше со вложување до исцрпување. Но, во пресудните моменти, како што било тоа утро, преморен им се предал на другите што не се како него. А такви се односите меѓу луѓето во бизнисот: работата со Тоше беше исклучително профитабилна, и во согласност со одамна напишаната книга за менаџментот „Како да пливам меѓу ајкулите, а при тоа да останам жив?”
Последната вечер, пред да тргне на пат пред саканата гласно се прашал: „Да не одам? Не ми се оди!” Притоа барал поддршка прашувајќи ја Андријана: „А да не одам, што мислиш ти?”. Секако, човек со толку чувствителна душа претчувствувал опасност, но посилно било неговото воспитание – не можел да ѝ каже „не“ на својата менаџерка, на која не ѝ паднало на памет да не оди по толкава зделка – во Загреб, па потоа во Пореч. За таквиот миг на чувства на Тоше, поетот запишал: „во тој миг неговото битие се кинело и вртоглаво растегнувало на илјада километри“.
Психо-социолошките услови во постјугословенските простори, каде што настапувал Душа (Човекот од Крушево), се душевно изместени – сè уште владее етнонационализам. Тоа значи, во изместен систем на вредности на општествените односи, моралот станува индивидуална категорија. Тоа го оптоварувало чувствителниот Тоше, кој не можел да се одбрани од амбиците на тие што ги раководеле неговите настапи. Но, како добродушен човек, тој имал желба да ја разгалува несреќната млада публика.
Родителите го научиле да биде одговорен, а тоа не значи да се засилува разумот, туку да се засилуваат чувствата за добробит кон другите луѓе. Тоше бил воспитан да верува во луѓето, а тие што неселективно и апсолутно веруваат во луѓето, по правило, порано или подоцна, доживуваат тешко разочарување, доколку пред тоа физички не страдаат. Менаџерката имаше цел, додека Тоше ја немаше истата цел, а кога требаше да оди на многу места во исто време тоа не му беше цел, всушност не му беше план, туку таа цел му се појавуваше како зададена обврска.
Пред да дознаеме, лесно беше да се погоди дека неговите родители не се ниту политичари, ниту пак трговци. Патријалхални, затоа што не ги допрела психолгијата на ропството што владее во овој свет. Тие не се профитери кои сметаат дека човекот нема душа и служи само за да биде искористен. Тие ја поседуваат божественета свест дека богатите се сиромашни. Патријалхалноста крие во себе искрена желба за траење: оние желби што нема да бидат остварени се чуваат како пелцер за наредната генерација, за следнава епоха. Тоа се луѓе кои сакаат да го сочуваат достоинството и честа на човекот. Но, за жал, им веруваат и им се предаваат на аворитетите. А во услови кога парите станаа закон, добро воспитаните луѓе немаат развиена сила да се одбранат. Најдоброто во човекот е создадено од наједноставни особини. Така е и со простодушноста. Таа не се стекнува со учење, туку се подарува. Таквите немаат желба да владеаат со другите, туку самите со себе. Затоа, пак, тешко се одбрануваат од таквите кои имаат потреба да владеат со нив. Како инаку би преживеале таквите луѓе со векови во Крушево, каде лежат гробовите на тие што го напишаа и животот го дале за Крушевскиот манифест?
Тоше всушност го релаизира Крушевскиот манифест. Песната и љубовта му беа повик до сите народи и нации на Балканот. Токму како Исус, Тоше покажа дека ненасилството е најмоќното човеково оружје. Родителите му давале неограничена љубов поради што тој можел да ни ја дава на сите нас.
За разлика од неговите колеги, тој пееше без намера да ја покрие сликата на сеопштата криза на Балканот, туку ни ја враќаше вербата во љубовта како единствено и најмоќно чувство за излез на патот што дава надеж и верба во себе. Тој беше, философски кажано, политизирано аполитичен. Обичноста е пат по кој се стигнува до совршенството.
Тој не стана самовљубен како повеќето негови колеги, како да знаеше дека таквото однесување од секој здрав човек создава идиот. Тој беше како пратен од Бога – не сакаше да ја извлече главата од јаремот во вид на крст што му е доделен низ историјата нему и на неговиот народ, а тој со својот дух го носеше тоа како да му е вистиска круна.
Со Тоше не може и не треба да се споредува ниту една ѕвезда што загинала на сличен начин, затоа што Тоше беше најголемото национално богатство – духовно и материјално. Но, немаше држава што требаше да го сочува.
Без сомневање, повеќето Македоници се чувствуваат инфериорни кога се покрај своите колеги Срби или Хрвати. Но, Тоше се однесуваше како Вејсилов во романот „Момче“ на Достоевски, кој носеше во себе сон за исконот на Европа, а затоа себе си се гледаше „…во Франција како Французин, покрај Германците како Германец, со старите Грци би бил Грк, а токму на тој начин во најголема мерка да биде Русин“. Односно, Тоше во тие услови беше во најголема мерка Македонец.
Животот му беше неговото пеење, но ние со врева треба сега да учиме од неговата смрт, во согласност со она што го напишал писателот, Ѓузепе Б.: „Можеби животот не е врева, а смртта тишина, туку обратно“.
Анастасија Бојановиќ, една од учесничките во „Задруга“ се налути на Адам Лабунскка, па откако го гаѓаше со чинија, почна да го тепа. Инцидентот се случил на крајот на „Играта на вистината на Миќо“ кога Анастасија и Адам почнале да се караат и меѓусебно да се обвинуваат дека лажат.
Анастасија во нервоза фрли со чинија по Лабунски, кој се пожали дека го погодила по раката. Иако останатите учесници во шоуто пробаа да ги смират, Анастасија скокна преку масата и го удри неколку пати Адам, пред да ги раздвојат.
Не е првпат Лабунски да се најде во непријатна ситуација во реалното шоу. Пред еден месец Урош Чертиќ го кубеше за коса и го нарече македонско девојче. Адам тогаш плачеше дека не сака да му ја пипкаат косата и бараше да го пуштат да си оди од шоуто, но на крајот сепак остана.
Македонско – бугарските односи ги вжештуваат и социјалните мрежи. Бројот на профили кои ги промовираат ставовите на Софија во односот кон Скопје е се поголем. Дејствуваат на повеќе начини – со директни пораки, со коментари на објавите од мејнстрим медиумите, преку цели страници кои се обидуваат да не убедат дека од двете страни на границата живее ист народ. Во сето ова се вклучени бројни лажни профили а очигледно се трошат и доста пари.
Убава девојка или симпатично момче, ве додаваат на Фесбук или Инстаграм и најпрвин почнуваат неврзан муабет, а потоа се префрлаат на политика и на македонско – бугарските односи. Започнуваат да ви праќаат линкови и текстови кои според нив докажуваат дека Македонците и Бугарите се еден народ. Прават се да ве убедат во тоа. Ова е само една од стратегиите на лажните профили на социјалните мрежи кои во последно време ги има се повеќе.
Освен преку директни пораки тие бугарската вистина за македонското потекло ја шират и преку безброј коментари. Речиси и не постои објава на мајнстрим медиумите под која тие не пишуваат како Македонија не постои, како Македонците се измислена нација и слично.
И бројот на страници кои шират бугарска пропаганда е се поголем, а нивните постови најчесто се и спонзорирани за да допрат до се повеќе луѓе.
Само една од нив е таканаречената „Фондација Македонија“ која не крие дека троши пари за промоција на своите објави.
Ова здружение, меѓу другото, добива финансирање и од бугарската Влада.
Тие на социјалните мрежи често објавуваат провоцирачки постови кон Македонија и Македонците. Еден од нив е и географска карта каде се избришани границите меѓу двете држави, а Македонија е претставена како бугарска територија.
Како и за многу други потези и за овие на „Фондација Македонија“ повторно молк од македонските власти, на многу пати досега поставените прашања дали ќе реагираат, како по обичај одговор никогаш нема.
