Фантастичниот триумф на македонската фудбалска репрезентација против Италија во палермо, не престанува да ја бранува спортската јавност ширум Балканот.
Така хрватскиот уредник и новинар Бојан Стилин, за „Тпортал.хр“ на Македонија и посетува опсежен коментар.
Коментарот на го пренесуваме во целост.
Сум доживеал милијарда такви сцени, но синоќа по натпреварот ме погоди ретроспектива од пред една година. Како семеен возач и македонски зет, возев три генерации Македонци – ќерка, сопруга и нејзините родители на патот Крива Паланка – Штип. Прописите за корона на државата Македонија тогаш не третираа како две посебни домаќинства, па се тркалавме низ мистичните Родопски клисури во источна Македонија гледајќи под маски, додека полицијата ѕиркаше зад секоја грмушка за да не скратиза грст пари.
Како што е обичај, во овие семејни прилики се пушта некоја компромисна, но во исто време музика соодветна на амбиентот, така по сто години го пуштив „најдоброто од“ несомнено најголемиот македонски рок бенд Леб и сол. Некаде во вечерните часови, додека вечното сонце на Дадо Топиќ исчезнуваше зад оџаците на уништените рудници изградени од Германците пред сто и повеќе години во некогаш познатиот индустриски град Кратово, од звучниците излегоа првите стихови на македонски што ги имам научено и разбраново мојот живот. Нивниот автор е Влатко Стефановски, на некои омилена, а некои омразена балканска рок легенда кој во тие неколку зборови го исцедува сублиматот на она што Македонците претставуваат самите за себе, но и за сите нас, колку и да звучат патетично и слатко.
Со една надеж,
За трочка љубов,
За малку среќа,
Живееме…
Со надеж за ронка љубов и малку среќа излегоа на теренот на „Ла Фаворита“, култниот стадион во подножјето на Монте Пелегрино, селекторот Благоја Милевски и единаесет напорни фудбалски мрзливци кои лебот го заработуваат најмногу во европските и азиските земји, меѓу кои и тројца печалбари во Хрватска – динамовците Аријан Адеми и Стефан Ристовски, и Дарко Велковски од Риека. Излегоа на мегдан на европскиот шампион, мултифаворизирана фудбалска велесила за која сите навивавме минатото лето за да го освои еврото, бидејќи заедно со Белгија која ја исфрлија, играа најубаво, најквалитетно и најдобро. Македонците излегоа со само еден план, а тој во фудбалот го носи италијанското име – катеначо. Фудбал во кој посилниот тим напаѓа манијакално, а послабиот ја заклучува вратата со катанец, ефективно се брани и бара шанса од контранапад. Фудбал кој е грд и фрустрирачки за гледање, особено ако навивате за посилниот, но фудбал кој ја комплетира смислата на играта и ѝ носи епска димензија на поетска правда – се разбира, ако послабата екипа успее да го оствари тој план.
Македонците трчаа како гладијатори во тој сицилијански амфитеатар, се фрлаа пред и под секоја топка, блокираа 16 од 32-те удари на Италијанците кон голот, се тркалаа на теренот по поострите стартови, направија се што се прави во најдоброто катеначо. Се бореа лавовски, надоместувајќи го индивидуалниот квалитет хендикепиран со тоа што моментално нивниот најкреативен играч Елиф Елмас – патем речено член на италијански Наполи – е под сузпензија, а најголемата фудбалска легенда Горан Пандев – инаку легенда на италијанскиот клупски фудбал – ја заврши репрезентативната кариера на Европсото првенство кое го освоија Италијанците. Ги издржаа и потценувачките исвиркувања од трибините во Палермо, како што тоа го направија и пред година и пол Германците, каде што ги сместија „на Бога зад нозете“ за што помалку припадници на дијаспората да дојдат на натпреварот, но и нив шокантно ги добија на гости.
А, потоа, во 92. минута, кога Италијанците веќе сменија половина тим подготвени да ги скршат жилавите Македонци во продолжение или – како на Еврото – да се извлечат на пенали, од нигде никаде се појави тој, некојси Александар Трајковски, кој од скопска Цементарница преку Запрешиќ во 2015 година пристигна во Палермо и токму на таа „Ла Фаворита“ четири години го живеше тој печалбарски фудбалски живот. Постигна еден од оние голови од балкански инает, од мака што нашминканата италијанска одбрана, вредна десетици милиони евра, не му дозволува да се доближи на 20 метри. Во својата копака ја наби целата крвава мака сицилијански гастербејтер и шутираше со малку надеж во трошка љубов и малку среќа и преживеа. Ја пикна топката зад грбот на Џанлуиџи Донарума, најскапиот голман на светот, кој прима седум милиони евра годишно од емирот Ал Тани од Катар, сопственик на фудбалската корпорација Пари Сен Жермен, додека Трајковски заработува дваесет пати помалку во саудиска Ал Фајха.
Македонците ја преживеаја таа вечер во Палермо и сега сонуваат за чудо во Порто, затоа што треба да одработат уште една рунда катеначо против Кристијано Роналдо, Пепе и другите фудбалски касапи кои секогаш „се изгребуваат“ барем за еден гол, дури и кога не го заслужуваат тоа (види под Хрватска, Тулуз, 2016 година). Сите можности велат дека ќе го видат Порто и ќе умрат, ќе дојдат пред рајските порти и ќе паднат, исто како македонските кошаркари, носители на дрвениот медал од Литванија во 2011 година, филмското ремек дело „Медена земја“ на Оскарите или гордата Тамара Тодевска на Евросонг, со исклучокот кој го потврдува правилото, а го нарекуваат ракометен клуб Вардар, европски првак од 2017 и 2019 година. Баш како, впрочем, и државата кога денес се вика Cеверна Македонија, со која западниот и источниот свет, но и соседите, ја пошутнуваат како топка, домашните политичари ја черечат по принципот „раздели па владеј“, а обичните луѓе во целиот тој хаос го кратат патот до надежта, љубовта и среќата, секој на свој начин – често со земање бугарски пасош и како нивните фудбалски легионери заминуваат во светот.
И кој може тогаш да им замери кога по натпреварот на градските плоштади ќе запалат факели под спомениците на псевдомитологијата од гипс и стиропор, ќе го преплавата интернетот со мемиња во кои симит погачата ги јаде пицата и шпагетите за појадок, а претседателот на државата ќе му се заканува на Кристијано Роналдо дека „тој е следниот“? Сите сме по малку Македонци, аутсајдери составени од љубов, среќа и надеж дека еден ден ќе биде подобро, бидејќи полошо не може. И како што повторно би рекол Влатко откако трипати ќе чукне во дрво за среќа – тоа е тоа, тоа е се. Дали е тоа така навистина? Ќе гледаме во вторник во Порто. Што се однесува до мене, она сонцето зад оџакот во Кратово се уште не е зајдено.
Македонската етно-пејачка, прилепчанката Добрила Грашеска, која настапува во популарниот состав Чалгија саунд систем и со Добрила и Дориан дуо, деновиве се појави во програмата на грчкото Фолк радио (Folkradio.gr) и отпеа две песни. Станува збор за традиционалната коледарска песна што ја пеат децата од Прилеп, „Коледица, Варварица“ и македонската народна љубовна песна „Кој ти ги даде тие црни очи“
Снимено дома, со телефон, ама искрено и со љубов. И драго ми е што нашите соседи покажаа интерес и со такво внимание ѝ пристапија на нашата музика.- напиша Грашеска на својот профил на Фејсбук.
Добрила Грашеска, прекрасна пејачка од Северна Македонија, позната по соработките со Чалгија Саунд Систем и како дел од дуото Добрила и Доријан, ги испраќа своите желби на folkradio.gr со песни од Прилепско-стои во објавата на официјалната фејсбук страница на радиото.
Во продолжение слушнете ја изведбата на нашата Добрила Грашеска
Инаку, Folkradio.gr е специјалиѕирано музичко радио за афирмација и истражување на грчката народна музика. Како што стои на интернет порталот на радиото, народната музика е една од најстарите форми на култура во светот и опстанала до денес благодарение на безвременската вредност заснована на висока естетика и креативен континуитет. Folkradio.gr се стреми да ја пренесе оваа естетика и специфичноста на грчката народна музика, која можеби е родена пред многу векови во рурални услови и преку човечки контакт со природата и нејзините елементи, но денес докажува дека е многу моќно средство за изразување дури и во модерното време, кога светот се пресели во градовите и комуникацијата не познава граници.
На платото пред спортската сала Расадник, Општина Кисела Вода ќе организира весела и незаборавна прослава на Новата 2025 година. На 31 декември, под слоганот „Скопска Новогодишна приказна“, жителите на Кисела Вода и сите граѓани на Скопје ќе имаат можност да уживаат во целодневна програма со богати содржини за сите генерации, информираат од општината.
Настанот започнува во 10:30 часот со настап на Балетското студио „Лебед“, а ќе продолжи со Бисера Мојаноска и театарската група „Театар за тебе“. Малите посетители ќе уживаат во настапот на „Поточиња“, аниматорите и задолжителниот Дедо Мраз, кој овој пат ќе биде во друштво на ликот Гринч. Вечерната програма започнува во 20:00 часот со настап на популарната група „Куку Леле,“ продолжува со Игор Џамбазов, кој е и водител на вечерта, а ќе настапи заедно со „Гуру Харе Бенд.“ Потоа, на сцената ќе се појават ДНК и Врчак, а кулминацијата и пречекот на Новата година ќе го означи настапот на Лозано.
Градоначалникот Орце Ѓорѓиевски нагласува дека Кисела Вода повторно се позиционира како општина која знае да организира врвни настани со квалитетна музичка понуда, потсетувајќи на успешните културни лета кои со години привлекуваат голем број посетители.
-Додека од Град Скопје нема никаква најава за организирана прослава за најлудата ноќ, Општина Кисела Вода уште еднаш докажува дека е лидер во организирањето културни настани. Со домашни изведувачи кои се миленици на публиката, создадовме програма која ги обединува генерациите. Ова е наш подарок не само за жителите на општината, туку за целиот град. Ги поканувам сите скопјани да ни се придружат и заедно да ја пречекаме 2025 година со многу радост, музика и убави мигови. Сите сте добредојдени да бидете дел од оваа „Скопска Новогодишна приказна“, која ветува незаборавна забава и многу позитивна енергија- изјави Ѓорѓиевски.
Ќе напишам рецензија за вчерашниот концерт на Мизар, но не очекувајте никаква објективност од мене дека дури и со сила да се обидам нема да можам.
Тие кои ме познавате одамна знаете дека бев и сум исклучително голем фан. Така и ќе започнам. Се сеќавам точно на денот некаде 1991/2 кога на Зелено пазарче (на она истото каде што се продава овошје и зеленчук) ја купив касетата односно вториот албум на Мизар „Свјат Дримс“. Сѐ после ова одеше по некој природен тек на нештата или мојата желба да свирам, запознавањето со првиот албум „Девојка од бронза“, наоѓање на гаражни демо снимки од сите можни постави особено некои верзии на кои пее Горан Трајковски, па Вртев, следејќи ги сите откровенија на Мизар, па сите нови постави од Горан, па Нора, па Хармосини, Кисмет проектот на Горазд варијантата со девојката (нека ми прости ѝ го заборавив името). Да бидам малку реален сепак, некои од поставите имаа повеќе, а некои помалку успех.
Но, дури вчера во МКЦ сфатив дека секој кој „прошол“ низ Мизар имал причина или попрецизно минал дека така требало да биде за да можеме да ги слушаме во живо Мизар и во 2024 година. За жал, Мизар во постава со Горан Таневски имав можност да ги гледам само еднаш во живо пред платото на денешна зграда на влада, а тогашна ЦК. Беше групна свирка и звучеа страшно добро, а таа вечер со Деан Ќурчиев (Ќуре) мислам го запознавме и нашиот прв тапанар Пајо кој исто така беше фан на Мизар. Веќе на вториот концерт на кој бев присутен во Куршумли ан – Мизар имаа нов вокален изведувач односно пееше Нора наместо Таневски.
Во изминативе 3-4 години имав на некој начин подиректна врска, односно моите музички проекти меѓу другите локации ги снимав и правев во студиото на Нико (сегашниот вокал), „Вруток“, а таму проби правеа Мизар во горе доле екипа со вчерашната постава. Имав можност да ги слушнам неколку пати на проба и да ја осетам новата енергија. Ако не грешам Нико минатата година почна да пее бек вокали со Мизар за од оваа година да биде лид вокал. Истиот ден кога дознав за најновиот лајнап на Мизар, беше моментот кога започнав како Годо да го чекам вчерашниот ден за концертот во Скопје.
Денсинг салата на МКЦ вчера во ден недела кој не е не баш идеален ден за концерт на Мизар беше полна со народ како на времето. Локацијата за концертот е единствениот објект во Скопје кој во 2024 тоа и го залужил да биде. Пред концертот им се убацив на тонската проба и слушајќи ги како го нивелираат звукот свирејќи ја „Униније“ конечно ми дојде сознанието за она погоре што го напишав, за тоа дека секој што бил дел од Мизар бил со причина во Мизар за да остави трага, да остави ѕвездена прашинка и да ја пренесе на новите кои доаѓаат по него. И, сѐ ова за да може Горзад сето тоа да го склопи да звучи како што звучеше вчера – „силно и моќно – како да е направено за 2024 година“!
Влезот на концертот беше со новата ствар „Псалм 135“, а во првите 20 секунди присутните во МКЦ од кои повеќето не ги познаваа вокалните капацитети на новиот пејач Нико мислам дека беа разнесени од точноста, прецизноста и полниот израз на бендот. Некаде на половина песна знаев кој ќе биде муабетот утре у Скопје – „Мизар звучеа беспрекорно под конец“. На концерт бев со пријател странец кој да речеме има рафиниран музички вкус (малку повеќе џез) и кој за првпат ги слуша Мизар. Нему сите песни му имаа исто значење така што неговата констатација дека звучат како сериозен светски бенд има веројатно поголема објективна тежина од мојава рецензија. Скопје од доцните 80-ти и почеток на 90-тите вчера беше во МКЦ, но беа и нивните деца млади, некои претпоставувам ги донеле старциве на „сила“ да видат и да чујат како растеле. Но, тоа што мене особено ме импресионираше вчера е дека тие нови деца не слушаа некој стар бенд со носталгични звуци, туку слушаа зрел легендарен бенд кој произведува модерен звук.
Рецептот на Горазд – функционира и за младиве генерации.
После првите нови ствари кои ги отсвирија маестрално, со нови аранжмани започна серијата на концертот со старите ствари од „Униније“, преку „Дождот“, „Магла“ и очекуваната кулминација со „Девојка од бронза“ и хорскиот крај на сите заедно со публика и повик од истата „Разбудииииии се……разбудиииии се“!
После ова концертот течеше би рекол природно како што треба кон својот крај.
Тоа што сакам да го напишам на крај е дека ги имаме Мизар во 2024 година кои ако сакаат можат уште многу да донесат во нашево општество.
Влијанието на музиката е исклучително важно во развојот на генерации млади луѓе и тоа не само од аспект на музиката како уметност сама по себе. Факт е дека тоа на каква музика растеш, таа те води кон тоа какви книги читаш, како се образуваш, до моментот каков партнер(ка) ќе одбереш, другар, пријател, колега, дали ќе ти заминат некои од нив да станат монаси или да возат камион во САД, каде ќе се вработиш, дали ти ќе придонесуваш во социјално-општествена смисла за твојата земја одредена додадена вредност или нема и таканатака.
Мизар придонесуваат многу, веќе долги години, но тоа што ме радува е дека продолжуваат да го прават истото и тука ќе се, во Скопје, Македонија за децава во годиниве пред нас.